ΠΕΡΙ ΠΥΡΑΥΛΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ

.

Γεια σας
ο καλος φιλος μας που τα Χριστουγεννα χαρισε στη Νανα ενα υπεροχο κειμενο που ειναι σαν παραμυθι απο την Ικαρια του 1920, χαρισε και σε μενα τωρα μια ιστορια που δημοσιευσε προσφατα στο facebook γιατι ηξερε πως θα τη λατρεψω αφου εχω μεγαλη και στενη συνδεση με την τοποθεσια οπου διαδραματιζεται. Ειναι μια ιστορια που ξετυλιγεται σε τρεις χρονους, το 1963, το 1973 και το 1957, που ενω ξεκιναει με παιδικες αναμνησεις, ξαφνικα αποκαλυπτει πολυ επικινδυνες για την ανθρωποτητα στιγμες στη διαρκεια του Ψυχρου Πολεμου, γεγονος απιστευτο, γιατι η τοποθεσια ειναι πολυ ησυχη, χαμενη μεσα στα βουνα της δυτικης ακρης του νησιου μας. Ποιος το περιμενε; Ποσο παρανοϊκη ηταν εκεινη η εποχη… Τωρα με τη βαρβαρη εισβολη του Πουτιν στην Ουκρανια, μαχομαι και αγωνιω να μη ξαναζησουμε τετοια ατμοσφαιρα. Αρκει μεχρις εδω, ωστοσο. Απλα και μονο οτι τον πρωτο απο τους γιους τον βγαλαμε Σιδερη.
😉 ❤
Αγαπημενε μου αφηγητη, σ’ ευχαριστω

Ελενη Ικ.

---

.

.

ΠΕΡΙ ΠΥΡΑΥΛΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ

Στην Ελένη με αγάπη,
για την αλησμόνητη 14η Μαῒου του 2006
και το θαυμαστό ξύπνημα της γονιμότητας.

---

Ήταν ένα καλοκαίρι, μάλλον στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν οι γονείς μου, βλέποντας πως είχα μεγαλώσει αρκετά ώστε να περπατώ χωρίς να γυρεύω όλη την ώρα να με πάρουν αγκαλιά, αποφάσισαν πως μπορούσα επιτέλους να αντέξω τη δοκιμασία ενός πρώτου ταξιδιού στην προνεωτερική Ικαρία.

Συν γυναιξί και τέκνοις, τρεις φαμελιές, ήγουν ολόκληρο ασκέρι, ξεκαλοκαιριάζαμε τότε στις Ράχες, περιοχή δασώδη με πολλά νερά, αρκετά μακριά από τη θάλασσα, όπου η κυριότερη αναψυχή των παραθεριστών όπως εμείς ήταν οι μακρινές εκδρομές με τα πόδια ή με μουλάρια σε τόπους με ονόματα γριφώδη για τα παιδικά αυτιά μου, όπως “Στο-φυτρον-όρος”, “Στην-προεσπέρα” και “Στην-περαμαριά”.

Ήταν όμως και μία μοναδική εκδρομή που γινόταν με αυτοκίνητο, είτε φορτοταξί Willy’s Jeep ή μουσουδάτο φορτηγό Mercedes-Benz, σπάνιες πολυτέλειες για τον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, γι’ αυτό κι αυτήν την εκδρομή θα την θυμάμαι πάντα πιο πολύ απ’ τις άλλες.

Προορισμός ήταν “Ο-αη-σίερος” ένα μικρό, ερειπωμένο τότε, μοναστήρι, χαμένο μέσα στα βουνά της δυτικής άκρης του νησιού, όπου -περιέργως πως- κατέληγε ένας χωματόδρομος μήκους πολλών χιλιομέτρων που ξεκινούσε από τις Ράχες.

Πολλά και διάφορα συνέβαιναν σ’ αυτήν την εκδρομή που δεν είναι του παρόντος να εξιστορήσω, πλην των εξής δύο που θα σας τα πω για να μη μείνετε παραπονεμένοι. Το ένα ήταν στον πηγαιμό, το φοβερό κροτάλισμα κι ο βρυχηθμός της μηχανής όταν ο ήρωας οδηγός άλλαζε ταχύτητα στον ανήφορο, και το άλλο στον γυρισμό, καθώς περιμέναμε το αυτοκίνητο, το τσουχτερό κρύο, η υγρή ομίχλη και οι τρελές ριπές του ανέμου που σάρωναν το έρημο οροπέδιο στο τέρμα του προλεχθέντος χωματόδρομου κοντά στο μοναστήρι.

---

(ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ)
Είμουν τόσο μικρός, θυμάμαι, που ο άνεμος με σήκωνε και με έπαιρνε μακριά. Τότε για να διασκεδάσουμε, παίζαμε τη “σβούρα”. Μόλις η μάνα μου έβλεπε πως με έπαιρνε ο αέρας, με άρπαζε γελώντας, με σβούριζε δυο-τρεις φορές και με έσπρωχνε προς το μέρος που στεκόταν ο πατέρας μου που μ’ έπιανε κι αυτός γελώντας, και μ’έστελνε, σβουρίζοντας στον άνεμο, ξανά πίσω στη μάνα μου.
Εκείνες τις στιγμές ένιωθα με σιγουριά πως οι γονείς μου με αγαπούσαν.
(ΚΛΕΙΝΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ)

---

 

Πέρασαν χρόνια μετά τα περιπετειώδη εκείνα καλοκαίρια, κι εγώ άλλοτε με παρέες, άλλοτε μόνος πήγα πολλές φορές στον Άγιο Ισίδωρο. Έχει μια παράξενη γοητεία αυτό το μέρος. Τίποτα το σπουδαίο, βέβαια. Μη φανταστείς τη Χοζοβιώτισα της Αμοργού ή κάποια μονή του Αγίου Όρους. Είναι δυο-τρία απλά δωμάτια και ένα εκκλησάκι, κτισμένα στο μήκος μιας αυλής που βλέπει πέρα μακριά το πέλαγος του νότου και της δύσης. Έχει φρέσκο βουνίσιο αέρα και μια πηγή με καλό νερό, και έχει κι ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα. Αυτά είναι όλα κι όλα. Δεν βλέπεις καν τον Κάβο Πάπα. Το άγριο νοτιοδυτικό ακρωτήριο του νησιού με τον μεγάλο φάρο που υψώνεται μέσα στο κεντρικό μπουγάζι του Αιγαίου, αν και δεν είναι μακριά, κρύβεται πίσω από βουνά κι έτσι δεν φαίνεται καθόλου.

Τέλος πάντων, κάποτε κάποιο μεγάλο οδικό έργο γινόταν στο νησί και όλοι συζητούσαν για μπουλντόζες και για δυναμίτες και για το πόσο δύσκολο ήταν ένας δρόμος μέσα στις χαράδρες και τα ατίθασα βουνά του νησιού μας.

Τότε, σε μια ομήγυρη που ήταν κι ο πατέρας μου, και συζητούσαν αυτό το θέμα, πετάχτηκα κι εγώ και ρώτησα:

Πότε έγινε εκείνος ο δρόμος που πηγαίναμε εκδρομή στον Άγιο Ισίδωρο όταν είμουνα μικρός;
Ου, είναι πολύ παλιός. Θα’γινε στα 1950, είπε ένας.
Έγινε το 1956 με ’57, είπε ο πατέρας μου.
Μα πως, ενώ στις Ράχες τότε δεν υπήρχαν δρόμοι για τα πιο πολλά χωριά, έκαναν αυτόν τον μεγάλο δρόμο που δεν βγάζει πουθενά; Μόνο για να πηγαίνουμε στο άδειο μοναστήρι; Δεν βγάζει νόημα…
Τον έκανε η Νομαρχία και ο Στρατός, είπε κάποιος. Επειδή…
Επειδή;..
Τον έκανε το ΝΑΤΟ για στρατιωτικούς σκοπούς, εξήγησε ο πατέρας μου. Ήταν εντολή της Συμμαχικής Διοίκησης.
Κι εκεί κόπηκε η κουβέντα. Άρχισαν να μιλάνε για άλλα θέματα και μ’ άφησαν με την απορία… Βλέπετε, ήταν δικτατορία τότε και οι τοίχοι είχαν αυτιά.

Αργότερα, ωστόσο, κατ’ ιδίαν πλέον, με έπιασε ο πατέρας μου και μου εξήγησε. Δεν θα μπορούσε να μην το κάνει. Είχε μεγάλο πάθος για τη γεωπολιτική.
“Το 1956 ο Νάσερ, ο Πρόεδρος της Αιγύπτου, εθνικοποίησε τη Διώρυγα του Σουέζ, προκαλώντας τρόμο στις εταιρείες πετρελαίου και φοβερές αναταράξεις στην παγόσμια οικονομία και τη διεθνή πολιτική σκηνή…”
– Που με πας τώρα, ρε πατέρα, του είπα. Χάθηκα!

“Μη βιάζεσαι, γιατί έχει ενδιαφέρον. Η εθνικοποίηση της Διώρυγας προκάλεσε τη λεγόμενη “Κρίση του Σουέζ”, όπου για να μη πολυλογώ, αναμίχθηκαν ενεργά οι Μεγάλες Δυνάμεις, άλλοι ως εμπόλεμοι και άλλοι ως διαμεσολαβητές. Ανάμεσα στους τελευταίους ήταν και οι Σοβιετικοί με τους οποίους ο Νάσερ είχε συνάψει στενές σχέσεις. Από τα προηγούμενα χρόνια ήδη μοίρες του Ρωσικού στόλου έκαναν φιλικές επισκέψεις στα λιμάνια της Αιγύπτου, προκαλώντας φρίκη στους Αμερικανούς που θεωρούσαν ότι η Αίγυπτος αργά ή γρήγορα θα προσχωρούσε στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Το ακόμα χειρότερο σενάριο όμως τώρα ήταν ότι η Ρωσία με τα νέα ελικοπτεροφόρα και τα πυραυλοφόρα καταδρομικά που ναυπηγούσε, μπορεί κάποια στιγμή να επιχειρούσε να καταλάβει το Σουέζ. Μπροστά σε αυτήν την απειλή για τα συμφέροντα της Δύσης, μίλησαν ακόμα και για πυρηνικά αντίμετρα, στο τέλος όμως προτίμησαν να αντιδράσουν με συμβατικές μεθόδους. Έτσι, οι αμερικανονατοϊκές βάσεις σε Τουρκία και Ελλάδα τέθηκαν σε υψηλή επιφυλακή, ενώ αναζητήθηκαν επιπλέον τρόποι παρεμπόδισης του Ρωσικού στόλου αν κατέβαινε από τα Δαρδανέλια προς το Σουέζ… Κοίτα τώρα τη διαδρομή. Από που περνάει;”
(Ανοίγει τον χάρτη και μου δείχνει τον κεντρικό δίαυλο του Αιγαίου.)
– Ωχ! Κατάλαβα…
“Υπήρχε όμως ένα μικρό πρόβλημα. Οι διεθνείς συνθήκες απαγόρευαν την εγκατάσταση πυραυλικών βάσεων…”
– Πυραυλικών βάσεων; Το ΝΑΤΟ θα έστηνε πυραυλική βάση στον Άη Σίδερο; Αν περνούσαν τα Σοβιετικά καράβια, θα τους έριχναν;
“Περίμενε. Έφτιαξαν μόνο τον δρόμο, φαινομενικά για ειρηνικούς σκοπούς. Όμως, έχοντας ήδη έτοιμο έναν δρόμο μέχρι το στρατηγικό εκείνο σημείο, αν φαινόταν πως οι Ρώσοι θα κατέβαιναν στο Αιγαίο, θα μπορούσαν πολύ γρήγορα να μεταφέρουν και να στήσουν πυραύλους εκεί πάνω. Φυσικά, η αποστρατικοποίηση κι οι διεθνείς συνθήκες θα πήγαιναν περίπατο, αφού…”
– Καλά, έστω ότι έστηναν πυραύλους… Αν τους εκτόξευαν, τι θα γινόταν;
Ο πατέρας μου γέλασε σαρδώνεια.
“Θα γινόταν της Κορέας.”
Άγιε μου Ισίδωρε, μεγάλη η χάρη σου…

Άγγ. Κ.

.

---

⭐ ⭐ ⭐

.

.

---

.

.

Παρασκευη, 6 Μαῒου 2022

.

---