ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΤΟΥ ΚΑΦΑΚΟΥ

.

Επειδη ειναι το 12ημερο, καιρος μαγειας
για αλλη μια φορα στο μπλογκ μου προσκαλεσα
τον Αγγελο για να μας πει μια μαγικη ιστορια.

• 
• Eleni

😊 😊 😊

.

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΤΟΥ ΚΑΦΑΚΟΥ

.

Όταν είδα το φάντασμα, αν ήταν Χριστούγεννα, με τόσες φωταψίες ένα γύρω, μπορεί να μην είχα τρομάξει τόσο πολύ. Όμως ήταν Ιούνιος, το σούρουπο μια λαμπρής καλοκαιριάτικης μέρας. Επίσης, αν τύχαινε να το δω σε άλλο μέρος, ίσως πάλι να μην τρόμαζα τόσο. Όμως αυτό στεκόταν ακριβώς λίγα μέτρα μπροστά από την πύλη του νεκροταφείου.
Εκείνο το απόβραδο, που λέτε, είχα κατεβεί το μονοπατάκι από το σπίτι που μέναμε τότε στις Ράχες, για να βγω στο δρομάκι που ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητό μας, για να το πάρω και να πάω για κάτι δουλειές. Το δρομάκι αυτό καταλήγει στο νεκροταφείο του χωριού και βρίσκεται μέσα σε ένα ωραίο πυκνό πευκοδάσος όπου φύονται όμως και άλλα ωραία δέντρα. Εκεί κοντά λοιπόν μέναμε τότε, και εννοείται ότι ήταν αρκετοί που μας ρωτούσαν μισοαστεία μισοσοβαρά αν φοβόμαστε τα φαντάσματα.
Όμως όχι δεν τα φοβόμαστε. Διότι ολόκληρη η περιοχή του νεκροταφείου που έχει το όνομα “Δάσος Καφάκου” μου είναι πάρα πολύ οικεία από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε τριγυρίζαμε και παίζαμε εκεί, ενώ τώρα, μέσα στο οστεοφυλάκιο, είναι αποτεθημένα τα κόκκαλα των προγόνων μου. Γιατί να φοβάμαι; Μπορεί να φοβόμουν τα φαντάσματα της Σκωτίας, αλλά σίγουρα όχι τα φαντάσματα στου Καφάκου…
Επλανώμην πλάνην οικτράν!
Και αυτό γιατί, καθώς έφτασα στο αυτοκίνητο, ρίχνοντας μηχανικά ένα βλέμμα τριγύρω μέσα στο λυκόφως του δειλινού το μάτι μου σκάλωσε σε μία πελώρια φωτεινή μορφή ύψους τριών μέτρων περίπου που στεκόταν ακίνητη ακριβώς στη μέση της απόστασης ανάμεσα στο αυτοκίνητο και την είσοδο του νεκροταφείου.
Κοκάλωσα επιτόπου και κοίταξα καλύτερα.
Μέγα λάθος!
Γιατί τη στιγμή ακριβώς που εστίασα τους οφθαλμούς μου στη φωτεινή οντότητα εκείνη άρχισε να πάλλεται, δηλαδή να αναβοσβήνει το θαμπό αλλά ισχυρό φως της με ρυθμό σταθερό όπως όταν κάποιος παίζει με ένα dimmer, ας πούμε, όμως όχι ακριβώς γιατί αυτή η αυξομείωση περισσότερο έμοιαζε με παλμό ή με αναπνοή ζωντανού πλάσματος.
“Όλα εδώ πληρώνονται”, σκέφτηκα. “Καλά να πάθω που δεν πιστεύω στα φαντάσματα.”
Ευτυχώς όμως, μάνα μου, που είχα δίπλα μου εκείνο το μεγάλο αυτοκίνητο που ήταν ψηλό και δυνατό και είχε πολλά και χοντρά σίδερα. Έσκυψα, και σκυφτός όπως ήμουν, έκανα το γύρο και κρύφτηκα πίσω του και κοίταζα. Μέγα λάθος κι αυτό!
Διότι όσο σκοτείνιαζε ο ουρανός, τόσο πιο έντονος γινόταν ο φωτεινός παλμός, έτσι ώστε στο τέλος μου φάνηκε πως η μορφή παλλόταν ολόκληρη σαν λαστιχένια μπάλα και άρχιζε να κινείται προς το μέρος μου.
Δεν άντεξα άλλο. Άνοιξα την πόρτα του οδηγού,μπήκα μέσα και έβαλα μπροστά τη μηχανή…
Όμως…
“Για στάσου”, είπα μέσα μου. “Είδα ένα φάντασμα, δεν χωράει αμφιβολία γι’ αυτό. Αλλά τι θα πω στους άλλους; Ότι είδα φάντασμα; Αφού τους έχω πει χίλιες φορές ότι δεν φοβάμαι τα φαντάσματα. Θα γελάνε σε βάρος μου. Αλλά πάλι πως μπορώ να το κρύψω τέτοιο τρομερό πράγμα; Εκτός, φυσικά, ότι θα πρέπει να μετακομίσουμε από το σπίτι. Και πως θα το δικαιολογήσουμε;”
Έχοντας λοιπόν αναμμένη τη μηχανή (καλού-κακού), κατέβηκα από το αυτοκίνητο και άρχισα να πλησιάζω βήμα προς βήμα την τρομερή φωτεινή μορφή. Είχε πια σκοτεινιάσει για τα καλά κι έτσι μπορούσα να διακρίνω ότι το φως που εξέπεμπε κατά δέσμες ήταν πρασινωπό, ενώ πλησιάζοντας κι άλλο, είδα ότι ήταν στικτό, δηλαδή ήταν σαν σύννεφο πολύ πυκνό, αποτελούμενο από μικροσκοπικά φωτάκια.
Την ίδια ώρα όμως ο παλμός έμοιαζε να επιταχύνεται και η ισχύς του φωτός να δυναμώνει. Τόσο ώστε, αν και στεκόμουν αρκετά μέτρα μακριά, να μπορώ πλέον να διακρίνω τα χέρια μου και τα πόδια μου.
“Ως εδώ”, σκέφτηκα. Η περιέργεια νίκησε τον φόβο μου και είπα, “Αν είναι να με φάει το φάντασμα, τουλάχιστον πριν φαγωθώ να έχω μάθει τι φάντασμα είναι!”
Γύρισα στο αυτοκίνητο και οπλίστηκα με το κλειδί που ξεβιδώνουμε τα μπουλόνια στις ρόδες, το οποίο τύχαινε να είναι βαρύ και μεγάλο σαν σιδηρολοστός, και προχώρησα γραμμή καταπάνω στο τέρας.
Προχώρησα. Ουδεμία αντίδρασις.
Προχώρησα κι άλλο. Πάλι ουδεμία αντίδρασις.
“Καλά, χαζό είναι”, σκέφτηκα άθελά μου.
Με το βαρύ κλειδί προτεταμένο εν είδει δόρατος πλησίασα τότε πιο κοντά και… η διαβολική μαγεία εξαφανίστηκε! Βρέθηκα τυλιγμένος μέσα σε μια κιτρινοπράσινη αχλή, παλλόμενη σε ρυθμό 2/4, προερχόμενη από μυριάδες πυγολαμπίδες, γαντζωμένες όλες μαζί στα κλαδιά και στα φύλλα ενός μετρίου ύψους άργιου (*) που τύχαινε να είναι φυτρωμένος μπροστά στην πόρτα του νεκροταφείου.
“Άι, κωλολαμπούσες!” (**), φώναξα δυνατά, “Μου κόψατε τη χολή!”, και προς απάντησή μου εκείνες αναβόσβησαν όλες μαζί όπως και πριν, αλλά με φως μια σκάλα πιο δυνατό.
Μετά από αυτόν τον φόβο, ένιωσα δέος μπροστά σε αυτό το μεγαλείο. Μου ήρθε να κλίνω το γόνυ και την κεφαλή σαν τους παλιούς ιππότες και αντί για σπαθί, να μπήξω τον σιδηρολοστό στο χώμα και να πω στη δύναμη που το δημιούργησε:
– Παραδίνομαι στη χάρη σου, όποια κι αν είσαι. Μεγάλη είσαι, και θαυμαστά τα έργα σου.

Άγγ. Κ.

(*) είδος αειθαλούς βελανιδιάς.
(*) “κωλολαμπούσες” λένε τις πυγολαμπίδες στην Ικαρία.

---

Διάβασε αυτήν και άλλες δύο παλιότερες σχετικές ιστορίες όπως δημοσιεύτηκαν στο φέησμπουκ:

---

---

⭐ ⭐ ⭐

.

.

---

.

.

Δευτέρα, 25 Δεκεμβρίου 2023

.

---