Ενα βιβλιο και αλλα δυο

.

Γεια σας, καλοι μου αναγνωστες 🙂
Τον φετινο Αυγουστο που δεν εχει πανηγυρια και ξενυχτια, εκτος απο μπανια σε μακρινες παραλιες και πεζοποριες στα βουνα, σας προτεινω να διαβασετε ενα βιβλιο και αλλα δυο.
Το πρωτο ειναι για ενα φαρο και θα σας το παρουσιασει η Νανα. Το δευτερο ειναι για τους βραχους του βουνου και θα σας το παρουσιασει ο Αγγελος. Το τριτο, τελος, ειναι για μια παραλια. Αυτο θα σας το παρουσιασω εγω.
Πιστευουμε κι οι τρεις οτι αυτα τα βιβλια, για διαφορετικους λογους το καθενα, ειναι πολυ αξιολογα, και θεωρουμε και οι τρεις οτι ειναι τιμη για το νησι μας που σταθηκε η βαση, η εμπνευση κι η αφορμη για να γραφτουν.

.

…

Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως

«…ότι ήταν ο Λάμπης μπρος και έκανε την ατμομηχανή, και ότι κοπάναγε με τις παλάμες του ανοιχτές τα τζαμωτά του φάρου να τα σπάσει, ότι κρεμιόταν από τα μπερντεδάκια κάθε νύχτα και τα έσκιζε έτσι καθώς χτυπιόταν, στη μέση ο Τσοχοσπύρος έκανε το βαγόνι και τον έπιανε από τον λαιμό τον μπροστινό για να τον πνίξει, τον έσπρωχνε με λύσσα, τον βλαστημούσε κιόλας συνεχώς, τον κοπανούσε όπου έβρισκε, και από πίσω ο εαυτός του ο γίγαντας, ο Κρεμανταλάς έδινε τον ρυθμό, έτσι έλεγε ο Βασίλης, και ότι πασαλείβονταν με γράσα και οι τρεις τους από το συρματόσχοινο του εκκρεμούς που κούρδιζε το οπτικό αλλά και με πετρέλαια από της αντλίας την τρόμπα, και λέρωναν ολόκληρο τον φάρο κάθε νύχτα και φώναζαν όλοι μαζί από την άκρη εκεί του κάβου και από την κορυφή του φαρικού φαλλού που αναβόσβηνε ξαναμμένος και σφύριζε το τρένο του και χαιρετούσε με αναλαμπές, κραυγές και ιαχές και δάκρυα και στεναγμούς και βόγκους τα βαπόρια τα περαστικά και τα ανυποψίαστα, που οι ναυτικοί τους όμως έβλεπαν στο φως του μονάχα την ελπίδα μιας στεριάς μέσα στη μαύρη νύχτα και στη θάλασσα, τίποτα παραπάνω…»

Τον Γιάννη Μακριδάκη τον έχω τσιτάρει μερικές φορές στο μπλογκ μου ως φιλόσοφο και υποστηρικτή της φυσικής διαβίωσης, αλλά και ως συγγραφέα επίσης έχω διαβάσει μερικά βιβλία του που μου άρεσαν αρκετά, με πιο πολύ το «Όλα Για Καλό» γιατί μου έκαναν κλικ διάφορα θέματα και πρόσωπα σ’ αυτό το βιβλίο. Όταν μου έδωσαν το «Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως», για να με ψήσουν να το διαβάσω μου είπαν ότι διαδραματίζεται στην Ικαρία, αλλά τότε εγώ ξενέρωσα γιατί σκέφτηκα «Πάει, ξέπεσε αυτός. Είδε που το νησί είναι της μόδας και είπε να μπει κι αυτός στον χορό». Όμως, όταν άρχισα να το διαβάζω, είδα ότι αφενός ο Γ.Μ. δεν γράφει πουθενά το όνομα του νησιού, αφετέρου αποφεύγει να κάνει έστω την παραμικρή αναφορά σε κάποιο από τα πασίγνωστα κλισέ που ίσως έκαναν τον αναγνώστη να υποψιαστεί. Μόνο κάποιος που ξέρει καλά την Ικαρία μπορεί να την αναγνωρίσει. Ναι, αυτή είναι, όμως ευτυχώς αυτό δεν έχει σημασία. Το νησί της νουβέλας είναι φανταστικό. Απλά ο Γ.Μ. με την ακρίβεια που τον χαρακτηρίζει, στηρίζεται σε ένα πραγματικό νησί για να στοιχειοθετήσει τη νουβέλα του. Είναι κάτι που κάνουν διαχρονικά οι συγγραφείς, και το πιο καλό παράδειγμα που μου ‘ρχεται στο μυαλό τώρα είναι το νησί του Πρόσπερο στην Τρικυμία του Σαίξπηρ. Το πρότυπό του ήταν, λένε, ένα νησί των Βερμούδων όπου κάποιοι ναυαγοί έζησαν τρομερές περιπέτειες και μεγάλες ψυχικές δοκιμασίες.
Λοιπόν, μη σας κουράζω, βρήκα πως το «Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως» είναι ένα πραγματικά πολύ ξεχωριστό βιβλίο. Όπως και ο τόπος της δράσης, που είναι ξεχωριστός ― ένας φάρος ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα, ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, ανάμεσα στη νύχτα και τη μέρα ― όλα στο βιβλίο αυτό είναι ακραία κι οριακά, γεμάτα ένταση και παλμό.
Τελικά μάλλον δεν μίλησα τυχαία για τρικυμία και ναυαγούς. Το Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως είναι ― αλληγορικά ― η ιστορία ενός παραλίγο ναυαγίου. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, όταν η μοίρα πάει να καταπιεί σύψυχο και αύτανδρο τον ταξιδιώτη, αυτός σώζεται στο τσακ χάρη στην αναλαμπή του φάρου ― 18″ σκοτάδι, 1 ½″ φως. Και τι φως! Μια αστραπή έξι χιλιάδων βατ! Επιφάνια!
Μπράβο, κύριε Μακριδάκη. Το Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως είναι ένα μικρό αριστούργημα!
Και ευχαριστούμε και για την Κοκώνα 💗

.

.

.

.

…

…

Sculpture Garden of the Gods

«Ψηλά στις κορυφογραμμές του Αθέρα, πάνω από το οροπέδιο «Πέζι» της Ικαρίας, απλώνονται μεγάλες ανοικτές εκτάσεις, όπου ξεδιπλώνεται όχι μόνο ο χώρος αλλά και ο ίδιος ο χρόνος. Σε μια συνέχεια από την προϊστορική εποχή έως το σήμερα, οι πέτρες εδώ λένε ιστορίες πολλών χιλιάδων ετών. Λες κι είναι τα κόκαλα της γης, οι βράχοι ξεγυμνώνονται και μένουν έκθετοι σε ένα τοπίο που διαβρώνεται. Ανοίγουν νέες ρωγμές, στρογγυλεύουν με τον καιρό και ισορροπούν ο ένας πάνω στον άλλον, ώσπου να υποκύψουν σε κάποιο ράγισμα.
Τόσο στο σύνολό του, όσο και στα επιμέρους στοιχεία του, αυτό το τοπίο αφήνει τον άνθρωπο γεμάτο ερωτήματα. Εξάπτει τη φαντασία, ενώ ταυτόχρονα ζητάει και την εξήγησή του.»

 

Αυτά περίπου γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας και φωτογράφος Thomas K. Shor στην εισαγωγή του βιβλίου «Sculpture Garden of the Gods» που δημοσίευσε λίγο μετά την πρώτη επίσκεψή του στην Ικαρία το 2014. Η έκδοση ήταν στα Αγγλικά και μόλις εμφανίστηκε με κάλεσε η Ελένη και έγραψα γι’ αυτήν τότε στο μπλογκ της. Εκείνη μάλιστα, με έναυσμα το βιβλίο του Thomas, ανέβηκε στο Πέζι την επόμενη άνοιξη, ανήμερα του πανηγυριού του Άη Σιδέρου, και τράβηξε κι εκείνη μια σειρά φωτογραφιών που δείχνουν το τοπίο περιγραφικά, όσον αφορά τουλάχιστον την άποψη του χώρου.

Όμως το «Sculpture Garden of the Gods» είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Οι πάνω από 100 μεγάλες ασπρόμαυρες φωτογραφίες που περιέχει δεν τραβήχτηκαν την άνοιξη, αλλά τον χειμώνα, τον Δεκέμβρη, αν θυμάμαι καλά, ακριβώς την εποχή του χρόνου που αυτό το απίστευτο τοπίο, κάτω από την επίδραση των στοιχείων της φύσης και των ― συχνά ακραίων ― καιρικών φαινομένων, διαμορφώνεται, «κινείται» και μεταβάλλεται διαρκώς.

Το πιο σπουδαίο όμως στο βιβλίο του Shor είναι ότι, αν και φωτογραφικού περιεχομένου, δεν ξεκινά από την φωτογραφία αλλά από τη νόηση ― τη φαντασία και τη λογική. Μέσα από τις σελίδες του ταξιδεύουμε κυρίως στον χρόνο ― τόσο τον αχανή, αιώνιο γεωλογικό χρόνο, όσο και τον σύντομο, τον πεπερασμένο ανθρώπινο χρόνο.
Διότι τα τοπία του Shor είναι ζωντανά. Όλα τα θέματα που φωτογραφίζει, όλα τα θέματα που περιγράφει, μοιάζουν σαν έμψυχα. Ο συγγραφέας/φωτογράφος κατάφερε να δείξει ότι κινούνται. Κατάφερε να τα κάνει να μας μιλούν.

Όμως, για πόσο ακόμα;
Στον επίλογο του βιβλίου ο Thomas περιγράφει τους κινδύνους που απειλούν αυτό το πολύ ιδιαίτερο, «ρευστό» τοπίο: η ανεξέλεκτη υπερβόσκηση αποψιλώνει και ερημοποιεί τα βουνά προκαλώντας σοβαρές διαβρώσεις και καταρρεύσεις, ενώ η σχεδιαζόμενη εγκατάσταση πολλών θηριώδους μεγέθους ανεμογεννητριών κατά μήκος της κορυφογραμμής είναι βέβαιο ότι θα ισοπεδώσει τις βουνοκορφές και θα αλλοιώσει ανεπανόρθωτα το τοπίο του Αθέρα.
Γι’ αυτό το λόγο, ως επιμύθιο, ο συγγραφέας αφιερώνει το έργο του σε όσους αγωνίζονται να αναδείξουν την αισθητική και περιβαλλοντική αξία του βουνού της Ικαρίας και αναλαμβάνουν δράσεις για να το προστατεύσουν από κάθε κίνδυνο.
Προς το παρόν το βιβλίο κυκλοφορεί μόνο στα Αγγλικά, φαίνεται όμως πως θα υπάρξει και ελληνική έκδοση!
Προσωπικά τουλάχιστον, την περιμένω
με ανυπομονησία!

.

.

.

.

…

…

ΜΕΣΑΚΤΗ

«Την είδα να βγαίνει με μια κίνηση. Έτσι απλά. Να πετάγεται μέσα απ’ το κύμα και να στέκεται όρθια στην ακτή, το νερό να αποτραβιέται με δύναμη κι αυτή να παραμένει εκεί, καρφωμένη στο ίδιο σημείο με λυγισμένα γόνατα. Δεν το πίστευα. Ήταν άνθρωπος μέσα. Και ήταν γυναίκα. Έκανε πέντε βήματα προς τη στεριά σκουπίζοντας τα μάτια της, ξαναγύρισε και στάθηκε όρθια, ακίνητη, προς τη θάλασσα. Απέραντη πλάτη, ξανθιά με πολύ κοντό μαλλί, κώλος Tomb Raider… Κάτι μου ‘λεγαν όλα αυτά. Έμεινε λίγο έτσι, έκανε μεταβολή και άρχισε να περπατάει. Ίσια προς το Φλαμίνγκο. Λευκό μπικίνι, μόνο το κάτω. Πήγαινε γρήγορα, με ρυθμό, σκυφτή στην αρχή, κι ύστερα με το που σήκωσε το κεφάλι έκοψε απότομα γιατί είδε ότι δεν ήταν μόνη. Μάλλον θα είδε το Ίμπιζα, γιατί εγώ στη σκιά της καλαμωτής δεν πρέπει να φαινόμουν. Έβαλε το ένα χέρι μπροστά στο στήθος της, και συνέχισε να περπατάει. Στα είκοσι μέτρα, δεν υπήρχε πια καμία αμφιβολία. Ήταν η σέρφερ-θεά της Μεσακτής, η «Μάρα» απ’ το διήγημα.
[…]
Στάθηκε δίπλα στο δοκάρι της καλαμωτής, όρθια ανάμεσα σε μένα και τη θάλασσα, στα τρία τέσσερα μέτρα. Με κοίταξε. Δεν έβγαλε τα γυαλιά της. Ούτε κι εγώ. «Πιστεύεις στο Άπειρο;» είπε…»

 

Χεχεχε! 😄 και χιχιχι! 😄 Τι γαργαλιστικο βιβλιο! Γραφουν πως είναι pulp, ή οτι είναι noir, αλλα εγω λεω οτι ειναι fusion πολλων ειδων. Μοιαζει με ταξιδιωτικο αφηγημα του τυπου flânerie αλλα διαβαζεται και σαν ιστορια μυστηριου. Τι ταιριαστο στην Ικαρια! Ολο παραξενες πραγματικοτητες, μυθους και απροσδοκητα! Xεχεχε, και χιχιχιχι από καρδιας!!! 😄 😄 😄

Λοιπον, για οσους δεν γνωρίζουν ― αν και μετά από τοσα καλοκαιρια δοξας αμφιβαλλω να υπαρχουν τετοιοι ― η Μεσακτη ειναι μια παραλια της Ικαριας… Ουπς, τι λεω; Ειναι Η ΠΑΡΑΛΙΑ! Μια μεγάλη αμμουδια που καποιοι από μας τον Αυγουστο την εχουμε πως ειναι η Γκοα μας, η Κοπα Καμπανα μας, το Μαλιμπου μας, και ο,τι άλλο βαζει ο νους του καθενός μας.

Ομως, πισω απο αυτην την παραλια (και τα φαντασιακα της διπλοτυπα), πανω απο τον δρομο, ψηλα στους λοφους, απλωνεται η «terra incognita» ― το υπολοιπο νησι, καπου στο βαθος, μονο βουνα και δαση, αλλοι ανθρωποι, αλλη ζωη. Καμια σχεση.
Οι αντιθεσεις και η πολυχρωμια προσελκυουν και εμπνεουν τους πεζογραφους. Λιγοι ομως καταφερνουν να φτιαξουν με αυτες ενα καλο βιβλιο. Τη «Μεσακτη» του Μαλαφεκα με ηρωα τον κλασικο flâneur Μιχαλη Κροκο την διασκεδασα, μου θυμισε τα παλια, με εβαλε να σκεφτω, και ουπς! ― καπου μεσα σε ολα που αφηγειται, ειδα μια ηρεμη, εντιμη απογνωση που με συγκινησε. 💗
Δεν υπαρχει ελπιδα. Υπαρχουν ομως ιστοριες. Πολλες ιστοριες. Μια απο αυτες ημουν κι εγω ― ηταν δικη μου ιστορια. Μου εκανε καλο που την ξαναζησα.

Thanks, Makis! Κι ευχαριστουμε
για την αφιερωση! 😘
Χεχεχε! 😄 και χιχιχι! 😄

.

Αναγνωστη, αν θες, διαβασε
κι αυτην την παρουσιαση
που ειναι πιο σοβαρη
και δεν εχει χιχιχι.

.

.

.

.

…

…

.

Σχετικο στο μπλογκ μου, το «Paper island»:
Μερικες σκεψεις για τα βιβλια και τα νησια

.

⭐ ⭐ ⭐

.

 

.

.

Ικαρια, 31 Ιουλιου 2020

.

---

• ⭕ ⭕ ⭕ ⭕ ⭕ ⭕
• Nana agrimi

UPDATE Sept 7, 2022 ⭐ ⭐ ⭐
ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΙΒΛΙΟ!

Έγραψα γι’ αυτό στα goodreads:

.

Κάποια μέρα όλοι καταλήγουν στην Ικαρία by Βασίλης Δ. Πεσλής
My rating: 5 of 5 stars

Το απόλαυσα! Ωραία δουλειά!
Επίσης, έδωσα μεγάλη βάση στην αγάπη του συγγραφέα για τα ζώα.
Νανά, Ικαρία 🙂
Όταν βρω καιρό, θα γράψω δυο λόγια γι’ αυτό το βιβλίο στο ιστολόγιο μου:
https://egotoagrimi.wordpress.com

View all my reviews

 

---

.

---