Ενα βιβλιο και αλλα δυο
Δημοσιεύθηκε: 31 Ιουλίου, 2020 Filed under: choses vécues, hiking, ikaria, photography, pleasure, stories, travel, Uncategorized | Tags: adventure, Aegean Sea, balancing rocks, book review, drama, good-book, Greece, Αύγουστος, Δεκέμβριος, Ικαρία, Ιούλιος, Κάβο Πάπας, Μακριδάκης, Μαλαφέκας, Μεσακτή, Πέζι, Πεσλής, my-lighthouse, novels, photography, rocks, stories, why-ikaria 12 Σχόλια
Τον φετινο Αυγουστο που δεν εχει πανηγυρια και ξενυχτια, εκτος απο μπανια σε μακρινες παραλιες και πεζοποριες στα βουνα, σας προτεινω να διαβασετε ενα βιβλιο και αλλα δυο.
Το πρωτο ειναι για ενα φαρο και θα σας το παρουσιασει η Νανα. Το δευτερο ειναι για τους βραχους του βουνου και θα σας το παρουσιασει ο Αγγελος. Το τριτο, τελος, ειναι για μια παραλια. Αυτο θα σας το παρουσιασω εγω.
Πιστευουμε κι οι τρεις οτι αυτα τα βιβλια, για διαφορετικους λογους το καθενα, ειναι πολυ αξιολογα, και θεωρουμε και οι τρεις οτι ειναι τιμη για το νησι μας που σταθηκε η βαση, η εμπνευση κι η αφορμη για να γραφτουν.
Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως
«…ότι ήταν ο Λάμπης μπρος και έκανε την ατμομηχανή, και ότι κοπάναγε με τις παλάμες του ανοιχτές τα τζαμωτά του φάρου να τα σπάσει, ότι κρεμιόταν από τα μπερντεδάκια κάθε νύχτα και τα έσκιζε έτσι καθώς χτυπιόταν, στη μέση ο Τσοχοσπύρος έκανε το βαγόνι και τον έπιανε από τον λαιμό τον μπροστινό για να τον πνίξει, τον έσπρωχνε με λύσσα, τον βλαστημούσε κιόλας συνεχώς, τον κοπανούσε όπου έβρισκε, και από πίσω ο εαυτός του ο γίγαντας, ο Κρεμανταλάς έδινε τον ρυθμό, έτσι έλεγε ο Βασίλης, και ότι πασαλείβονταν με γράσα και οι τρεις τους από το συρματόσχοινο του εκκρεμούς που κούρδιζε το οπτικό αλλά και με πετρέλαια από της αντλίας την τρόμπα, και λέρωναν ολόκληρο τον φάρο κάθε νύχτα και φώναζαν όλοι μαζί από την άκρη εκεί του κάβου και από την κορυφή του φαρικού φαλλού που αναβόσβηνε ξαναμμένος και σφύριζε το τρένο του και χαιρετούσε με αναλαμπές, κραυγές και ιαχές και δάκρυα και στεναγμούς και βόγκους τα βαπόρια τα περαστικά και τα ανυποψίαστα, που οι ναυτικοί τους όμως έβλεπαν στο φως του μονάχα την ελπίδα μιας στεριάς μέσα στη μαύρη νύχτα και στη θάλασσα, τίποτα παραπάνω…»
Λοιπόν, μη σας κουράζω, βρήκα πως το «Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως» είναι ένα πραγματικά πολύ ξεχωριστό βιβλίο. Όπως και ο τόπος της δράσης, που είναι ξεχωριστός ― ένας φάρος ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα, ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, ανάμεσα στη νύχτα και τη μέρα ― όλα στο βιβλίο αυτό είναι ακραία κι οριακά, γεμάτα ένταση και παλμό.
Τελικά μάλλον δεν μίλησα τυχαία για τρικυμία και ναυαγούς. Το Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως είναι ― αλληγορικά ― η ιστορία ενός παραλίγο ναυαγίου. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, όταν η μοίρα πάει να καταπιεί σύψυχο και αύτανδρο τον ταξιδιώτη, αυτός σώζεται στο τσακ χάρη στην αναλαμπή του φάρου ― 18″ σκο
τάδι, 1 ½″ φως. Και τι φως! Μια αστραπή έξι χιλιάδων βατ! Επιφάνια!Μπράβο, κύριε Μακριδάκη. Το Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως είναι ένα μικρό αριστούργημα!
Και ευχαριστούμε και για την Κοκώνα 💗
Sculpture Garden of the Gods
«Ψηλά στις κορυφογραμμές του Αθέρα, πάνω από το οροπέδιο «Πέζι» της Ικαρίας, απλώνονται μεγάλες ανοικτές εκτάσεις, όπου ξεδιπλώνεται όχι μόνο ο χώρος αλλά και ο ίδιος ο χρόνος. Σε μια συνέχεια από την προϊστορική εποχή έως το σήμερα, οι πέτρες εδώ λένε ιστορίες πολλών χιλιάδων ετών. Λες κι είναι τα κόκαλα της γης, οι βράχοι ξεγυμνώνονται και μένουν έκθετοι σε ένα τοπίο που διαβρώνεται. Ανοίγουν νέες ρωγμές, στρογγυλεύουν με τον καιρό και ισορροπούν ο ένας πάνω στον άλλον, ώσπου να υποκύψουν σε κάποιο ράγισμα.
Τόσο στο σύνολό του, όσο και στα επιμέρους στοιχεία του, αυτό το τοπίο αφήνει τον άνθρωπο γεμάτο ερωτήματα. Εξάπτει τη φαντασία, ενώ ταυτόχρονα ζητάει και την εξήγησή του.»
Αυτά περίπου γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας και φωτογράφος Thomas K. Shor στην εισαγωγή του βιβλίου «Sculpture Garden of the Gods» που δημοσίευσε λίγο μετά την πρώτη επίσκεψή του στην Ικαρία το 2014. Η έκδοση ήταν στα Αγγλικά και μόλις εμφανίστηκε με κάλεσε η Ελένη και έγραψα γι’ αυτήν τότε στο μπλογκ της. Εκείνη μάλιστα, με έναυσμα το βιβλίο του Thomas, ανέβηκε στο Πέζι τ
ην επόμενη άνοιξη, ανήμερα του πανηγυριού του Άη Σιδέρου, και τράβηξε κι εκείνη μια σειρά φωτογραφιών που δείχνουν το τοπίο περιγραφικά, όσον αφορά τουλάχιστον την άποψη του χώρου.
Όμως το «Sculpture Garden of the Gods» είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Οι πάνω από 100 μεγάλες ασπρόμαυρες φωτογραφίες που περιέχει δεν τραβήχτηκαν την άνοιξη, αλλά τον χειμώνα, τον Δεκέμβρη, αν θυμάμαι καλά, ακριβώς την εποχή του χρόνου που αυτό το απίστευτο τοπίο, κάτω από την επίδραση των στοιχείων της φύσης και των ― συχνά ακραίων ― καιρικών φαινομένων, διαμορφώνεται, «κινείται» και μεταβάλλεται διαρκώς.
Το πιο σπουδαίο όμως στο βιβλίο του Shor είναι ότι, αν και φωτογραφικού περιεχομένου, δεν ξεκινά από την φωτογραφία αλλά από τη νόηση ― τη φαντασία και τη λογική. Μέσα από τις σελίδες του ταξιδεύουμε κυρίως στον χρόνο ― τόσο τον αχανή, αιώνιο γεωλογικό χρόνο, όσο και τον σύντομο, τον πεπερασμένο ανθρώπινο χρόνο.
Διότι τα τοπία του Shor είναι ζωντανά. Όλα τα θέματα που φωτογραφίζει, όλα τα θέματα που περιγράφει, μοιάζουν σαν έμψυχα. Ο συγγραφέας/φωτογράφος κατάφερε να δείξει ότι κινούνται. Κατάφερε να τα κάνει να μας μιλούν.
Όμως, για πόσο ακόμα;
Στον επίλογο του βιβλίου ο Thomas περιγράφει τους κινδύνους που απειλούν αυτό το πολύ ιδιαίτερο, «ρευστό» τοπίο: η ανεξέλεκτη υπερβόσκηση αποψιλώνει και ερημοποιεί τα βουνά προκαλώντας σοβαρές διαβρώσεις και καταρρεύσεις, ενώ η σχεδιαζόμενη εγκατάσταση πολλών θηριώδους μεγέθους ανεμογεννητριών κατά μήκος της κορυφογραμμής είναι βέβαιο ότι θα ισοπεδώσει τις βουνοκορφές και θα αλλοιώσει ανεπανόρθωτα το τοπίο του Αθέρα.
Γι’ αυτό το λόγο, ως επιμύθιο, ο συγγραφέας αφιερώνει το έργο του σε όσους αγωνίζονται να αναδείξουν την αισθητική και περιβαλλοντική αξία του βουνού της Ικαρίας και αναλαμβάνουν δράσεις για να το προστατεύσουν από κάθε κίνδυνο.
Προς το παρόν το βιβλίο κυκλοφορεί μόνο στα Αγγλικά, φαίνεται όμως πως θα υπάρξει και ελληνική έκδοση!
Προσωπικά τουλάχιστον, την περιμένω
με ανυπομονησία!
ΜΕΣΑΚΤΗ
«Την είδα να βγαίνει με μια κίνηση. Έτσι απλά. Να πετάγεται μέσα απ’ το κύμα και να στέκεται όρθια στην ακτή, το νερό να αποτραβιέται με δύναμη κι αυτή να παραμένει εκεί, καρφωμένη στο ίδιο σημείο με λυγισμένα γόνατα. Δεν το πίστευα. Ήταν άνθρωπος μέσα. Και ήταν γυναίκα. Έκανε πέντε βήματα προς τη στεριά σκουπίζοντας τα μάτια της, ξαναγύρισε και στάθηκε όρθια, ακίνητη, προς τη θάλασσα. Απέραντη πλάτη, ξανθιά με πολύ κοντό μαλλί, κώλος Tomb Raider… Κάτι μου ‘λεγαν όλα αυτά. Έμεινε λίγο έτσι, έκανε μεταβολή και άρχισε να περπατάει. Ίσια προς το Φλαμίνγκο. Λευκό μπικίνι, μόνο το κάτω. Πήγαινε γρήγορα, με ρυθμό, σκυφτή στην αρχή, κι ύστερα με το που σήκωσε το κεφάλι έκοψε απότομα γιατί είδε ότι δεν ήταν μόνη. Μάλλον θα είδε το Ίμπιζα, γιατί εγώ στη σκιά της καλαμωτής δεν πρέπει να φαινόμουν. Έβαλε το ένα χέρι μπροστά στο στήθος της, και συνέχισε να περπατάει. Στα είκοσι μέτρα, δεν υπήρχε πια καμία αμφιβολία. Ήταν η σέρφερ-θεά της Μεσακτής, η «Μάρα» απ’ το διήγημα.
[…]
Στάθηκε δίπλα στο δοκάρι της καλαμωτής, όρθια ανάμεσα σε μένα και τη θάλασσα, στα τρία τέσσερα μέτρα. Με κοίταξε. Δεν έβγαλε τα γυαλιά της. Ούτε κι εγώ. «Πιστεύεις στο Άπειρο;» είπε…»
Λοιπον, για οσους δεν γνωρίζουν ― αν και μετά από τοσα καλοκαιρια δοξας αμφιβαλλω να υπαρχουν τετοιοι ― η Μεσακτη ειναι μια παραλια της Ικαριας… Ουπς, τι λεω; Ειναι Η ΠΑΡΑΛΙΑ! Μια μεγάλη αμμουδια που καποιοι από μας τον Αυγουστο την εχουμε πως ειναι η Γκοα μας, η Κοπα Καμπανα μας, το Μαλιμπου μας, και ο,τι άλλο βαζει ο νους του καθενός μας.
Ομως, πισω απο αυτην την παραλια (και τα φαντασιακα της διπλοτυπα), πανω απο τον δρομο, ψηλα στους λοφους, απλωνεται η «terra incognita» ― το υπολοιπο νησι, καπου στο βαθος, μονο βουνα και δαση, αλλοι ανθρωποι, αλλη ζωη. Καμια σχεση.
Οι αντιθεσεις και η πολυχρωμια προσελκυουν και εμπνεουν τους πεζογραφους. Λιγοι ομως καταφερνουν να φτιαξουν με αυτες ενα καλο βιβλιο. Τη «Μεσακτη» του Μαλαφεκα με ηρωα τον κλασικο flâneur Μιχαλη Κροκο την διασκεδασα, μου θυμισε τα παλια, με εβαλε να σκεφτω, και ουπς! ― καπου μεσα σε ολα που αφηγειται, ειδα μια ηρεμη, εντιμη απογνωση που με συγκινησε. 💗
Δεν υπαρχει ελπιδα. Υπαρχουν ομως ιστοριες. Πολλες ιστοριες. Μια απο αυτες ημουν κι εγω ― ηταν δικη μου ιστορια. Μου εκανε καλο που την ξαναζησα.
για την αφιερωση! 😘
Χεχεχε! 😄 και χιχιχι! 😄
Σχετικο στο μπλογκ μου, το «Paper island»:
Μερικες σκεψεις για τα βιβλια και τα νησια
Ικαρια, 31 Ιουλιου 2020
UPDATE Sept 7, 2022 ⭐ ⭐ ⭐
ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΙΒΛΙΟ!
Έγραψα γι’ αυτό στα goodreads:
Κάποια μέρα όλοι καταλήγουν στην Ικαρία by Βασίλης Δ. Πεσλής
My rating: 5 of 5 stars
Το απόλαυσα! Ωραία δουλειά!
Επίσης, έδωσα μεγάλη βάση στην αγάπη του συγγραφέα για τα ζώα.
Νανά, Ικαρία 🙂
Όταν βρω καιρό, θα γράψω δυο λόγια γι’ αυτό το βιβλίο στο ιστολόγιο μου:
https://egotoagrimi.wordpress.com
The little house in the desert
Δημοσιεύθηκε: 10 Ιουνίου, 2017 Filed under: choses vécues, hiking, holidays, ikaria, photography, pleasure, stories, travel, Uncategorized | Tags: adventures, Aegean Sea, atheras, balancing rocks, Google maps, Greece, heritage, hiking, ikaria, ikarians, Κίνηση Πολιτών Ραχών Ικαρίας, Ορεινό Καταφύγιο, εθελοντές, ικαρία, μονοπάτια, mountain shelter, my life, OPS Ikarias, tradition, volunteers 14 Σχόλια.
………The place 
………⭐ ⭐ ⭐
On the wuthering heights of 
mount Atheraς in the center of a sandy plateau surrounded by windswept round boulders lies a tiny cube-like building with a chimney on its flat roof. This is «To Spitaki tis Mamis» (the little house of the midwife), or «Saint Panteleimon Mountain Refuge», as the marble plate in the wall next to the door says. Built by a kind woman in 1960 for the benefit of all mountain walkers, Spitaki tis Mamis, despite its miniature size, is a mountain shelter properly speaking, not associated to a church or mountain chapel, as it is usual in Greece, but built hiking-wise at important crossroads in a location where a hiker cannot possibly miss. This makes Spitaki tis Mamis, if not the oldest, undoubtedly one of the oldest mountain shelters in the Aegean islands. With my own ears I have heard about the lives it has saved through the years. On the chimney there was a fog bell to guide lost souls in the mountain and inside, as if by a magic hand, it was always provided with firewood, cooking pots, lamps and lamp oil, coffee, sugar, rice etc.
It was a place that wrote history.
However and in spite of all that, in the course of events and new road building in the 1990s Spitaki tis Mamis was forgotten and fell in oblivion. As a result, today -57 years after it was built- it’s in very bad shape: cracked walls, no door and window and a roof almost ready to fall in.
………The project
………⭐ ⭐ ⭐
Last month, answering 
to a request made by several local associations, Spitaki tis Mamis was declared by the Town Council as a cultural monument – standing reminder of the times when there were no roads and cars in Ikaria and the only way to travel from one part of the island to another was by walking long hours across uninhabited, mountainous landscapes in rain, snow or fog. Following this desicion, the Town Council granted permission to the interested parts to repair the old shelter and adapt it to modern needs. As they said, that would be done on the own expences and voluntary work without help from either central or local government…
Volunteers going to work in the wilderness on dream project…?
Oops! I know that! I must help!
………My involvement
………⭐ ⭐ ⭐
Dear readers, the purpose 
of this article is to advertise the aforementioned project and call for funding and support. To do so I can’t find a better way than to show you a set of 16 photos taken many years ago on a hike along half the length of the mountain ridge. That great, mind and soul filling, two-day trip would not have been possible if Spitaki tis Mamis didn’t exist.
In the middle of that desert of rocks, sands, ferns and srubs, although abandonned and broken, it was still there marking the way, connecting the present with the past. It still said «Hello, I am here for you». I want it to be repaired. If not for any other reason, because of an experience I will never forget. Many years ago when I was single and young, while lying in my sleeping bag on its old cracked concrete roof, still warm from the sun, 
I gazed at the biggest and brightest summer night sky I’ve seen in my life!
……… The pictures
………⭐ ⭐ ⭐
.
On the path inside Ranti Forest
…..
Walking on the ridge and leaving the old forest behind
…..
A typical Ikarian rock house on the way to Rahes
…..
Checking the map in the sunset. Got to reach that mountain shelter before nightfall
…..
Unpacking inside the tiny mountain shelter
…..
The fireplace!
…..
Sunrise on Ammoudia plateau, alt. 860 m.
…..
On the road inside Erifi plateau in the morning
…..
In view of forested uplands
…..
Hike across barren wastelands
…..
In view of the southern coast at last
…..
Walking down to Karkinagri on a beautiful stone paved lane for a while
…..
Old houses built on steep ground in the historical part of the village next to a very violent mountain torrent
…..
…..
That was all from me for now. You can read the official account of the project at this link. For donations, as well as for extra hands, you may write to opsikarias2008@gmail.com and/or kinisi.politon.ikaria@gmail.com. I will keep you up to date for further developments.
Follow me up!
Eleni Ik ❤
…..
Saturday, June 6, 2017
Thick with the eerie awe of the uncanny
Δημοσιεύθηκε: 23 Δεκεμβρίου, 2015 Filed under: choses vécues, exploring, flying, hiking, ikaria, photography, stories, travel, Uncategorized | Tags: adventure, aegean, atheras, balancing rocks, enviro-lore, explorers, ghosts, good-book, Greece, ikaria, island in the aegean sea, χειμώνας, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, ικαρία, μονοπάτια, OPS Ikarias, Pezi, photography, rocks, Save Atheras, Save Pramnos, stories, up-with-lonely-winter, wild shots 15 Σχόλια- .
. .
. Hello readers! .
My name is Angelos K. and since I was nominated contributor I am afraid I have written very few articles in this blog. Let’s say that I was saving my blogging skills for special occasions. And as I hope you can tell from the introductory picture, this is a special occasion. The place is Pezi plateau located on the western part of Ikaria island, Greece. The time is two years ago, between December and January 2013. The photographer is Thomas K. Shor, an American writer, photographer and traveller. He and his wife Barbara appeared out of the blue in Ikaria in the middle of a cloudy and rainy winter. During their stay we hiked (a little), we talked (a lot) and we became good friends. Apparently, they liked the island, because they visited us two times. Between their visits I had the chance to read two of Thomas’s books, «A Step Away from Paradise» and «The Master Director» and although I know very little about the places where the action takes place, I liked both of them very much.
While in Ikaria Thomas often carried a camera but I didn’t pay much attention to the fact. All Americans carry cameras. Until one day when he came to my house and showed to me a pack of high quality B/W prints. Knowing that I am a hiker and an amateur photographer, and therefore, I was familiar with the locations and the subjects, he asked for my opinion about his work. I was all admiration! As a matter of fact, I couldn’t keep my fingers off those prints! Through the years I have seen a lot of great pictures from the desolate landscapes of our mountains but these ones were special. Moreover, they were 100% «Ikaria» and not, as it so often happens, overprocessed creations which, no matter how beautiful they are, I label them «fiction» and I don’t usually give them a second glance. 😕 😕
I immediately told Eleni about Thomas work and as much of her blog is dedicated to photography, she told me to ask for Thomas’s permission and left the door open for me to get in and post an article about his book. So I did.
Inside Thomas’s article about his book, there is an awesome slideshow where you can view some of his many amazing photos. I borrowed the title of my article: «Thick with the eerie awe of the uncanny», from Thomas’s first draft of the publication. I loved that title! Because, like Eleni, everybody in Ikaria loves ghost stories. How couldn’t we? Just take a look at these photos! Look at the landscapes we live in! Thomas has managed to show that these shapes, these shades, these forms, are alive. More than that, they can talk and tell stories!
⭐ ⭐ ⭐
Below you can see some photos of Thomas K. Shor taken while hiking with our local hiking club, in Ikaria. Further down I have added a few quotes from his book about the island.
….:star: ⭐ :star:….
.
«THE ISLAND OF IKARIA is distinctive for various reasons. It remains to this day an untouristed backwater where people are largely self-sufficient and unusually independently minded. It has been labeled one of the “Blue Zones,” with the highest percentage of people in their nineties on the planet.»
«Historically, it was the poorest island in the Aegean. It is also one of the lushest, with numerous springs and rivers and forests of pine and oak.»
«Yet the landscape photographs I have been taking over the course of a couple of extended stays reflect nothing of this lushness and hardly depict any people.»
«The island is long and thin, a single mountain ridge rising sharply out of the Aegean Sea not far from the coast of Turkey. At the top of this ridge, topped by numerous 3,000 foot (1,000 meter) peaks, is a landscape that haunted and excited me from the moment I set eyes on it.»
«It is a desolate and windswept land of exposed granite carved by the elements into bizarre shapes and balancing boulders. The granite has a mysterious propensity to take the form of living beings.»
«The trees are stunted and the bushes thorny. It can change from bright sun to near impenetrable fog at such a speed as to be entirely disorienting.»
«The atmosphere is often reminiscent of the stories of Edgar Allen Poe, thick with the eerie awe of the uncanny. The beauty of the place is raw and the solitude profound. This series of photographs, taken on the mountain’s many moods, reflects both the landscape and what it did to me.»
...
Wednesday, December 24, 2015
Updated: Friday, October 26, 2018
When I am tired of the world
Δημοσιεύθηκε: 23 Νοεμβρίου, 2014 Filed under: exploring, hiking, ikaria, photography, stories, Uncategorized | Tags: adventure, aegean, atheras, balancing rocks, empty-landscapes, enviro-lore, Greece, hiking trails, history, ikaria, ikaria-in-winter, ikarian-enigma, ikarian-legends, ikarians, χειμώνας, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ικαρία, μονοπάτια, landscape shots, landscapes of others, lost-village, monasteries, my-friends, mystic, OPS Ikarias, photography, religion, rocks, thoughts, up-with-lonely-winter 11 Σχόλια ⭐ ⭐ ⭐
You know, the last thing Ikaria is known for is church life and monasticism. The people are very religious in a natural, casual way, indifferent of formalities, nevertheless always showing a sincere and full respect of higher forces which control our destinies. Whether one believes in the salvation of the soul or not, religion provides consolation because, salvation taken apart, it does speak about the soul while economics do not. And believing in the soul, the existence of a soul, whether this soul is immortal or not, is something very important in the life of the island. Religion also provides occasions for celebration and community gatherings. It also offers an explanation for natural things as well as for «luck» : God’s will. And natural things and lucky or unlucky circumstances are also important elements in the consistence of Ikarian life. To cut this short, we have churches – a lot of big and small churches. They are, so to speak, our guardians, houses of God, houses of the spirit (soul) of the community: «be good and be good to each other» (be good to God).
⇒
But what about monasteries? Thereupon we are a failure. Although there are a few monasteries, there is no monastic tradition in Ikaria, at least none as strong as in some other islands. In my opinion, besides our natural dislike for discipline and formalities, the most important reason is that the island is poor and cannot sustain monastic communities. The rocky soil produces hardly enough for the population so the Ikarians, even though devout believers, could not afford, so to speak again, professionals in prayer, experts in salvation. Like everything else in Ikaria, the tending of the soul had to be done by the poeple themselves with the occasional help of an educated priest or solitary monk.
⇒
Yet, there are exeptions. If monasteries didn’t thrive, small hermitages were abundant in the slopes of Mt Atheras. But let’s not think that these retreats were inhabited by anchorites who pursued unification with God like in Mt Athos or Sinai. Though little is known about the lives of these people, it’s obvious to me that they were more or less ordinary men and women who either by some misfortune or simply because of taste, discarded the joys of the marital bed and the comforts of village and family life. They walked away from the world, seeking solitude, entrusting their fate to their labouring hands, to good God and to Mother nature. I am all respect for them. It’s hard to believe that in am island as virgin and wild as Ikaria and in a time when most settlements were of the kind of «lost villages» (see, entry), there were people who sought even more solitude and peace! Out-of-the-worldness must be some sort of second nature to us. The outer the better, the further the better, the remotest and most inaccessible is the best, ask my friend Nana & co about it!
⇒
Anyway, this entry was not meant to be a dissertation of the religious ethics of the Aegean. I have come to Ikaria for the winter and recently my friends, the explorers of OPS Ikarias, in the course of a project to create a long-distance trail from one side of the island to the other, have been in love with a wild area under the tops of Mt Atheras where according to local legends various groups of monks lived in different periods of time from the 15th century to the 1800s. I saw the photos and I found these landscapes absolutely enthralling.
⇒
What made men and women walk out of the world and settle in places like this? What kind of experiences were they after? Were they looking for God? Did they want be gods themselves? Was it because of a practical reason such as piracy, oppression, social disorder and percecutions? Or is it something inherent to the human nature? Escapism? Some people just drop everything and go?.. Is that it? 🙄
⇒
I have always been too committed to everything I do and to everybody I love to even think about escaping. But as I am growing older, sometimes I am tired of the world and this makes me wonder. Until I sort this out, you take a good look at those rocky wildernesses. Take a good look at those vast views to the mountains above, the sea straight ahead and the skies all over. I am inviting you to find your answer.
Wild Shots
Δημοσιεύθηκε: 2 Ιουλίου, 2011 Filed under: choses vécues, exploring, flying, hiking, ikaria, photography, stories, travel | Tags: adventure, aegean, agrimi, agrimi-mou, balancing rocks, enviro-lore, hikers, ikaria, ικαρία, μονοπάτια, my-friends, naked, nakedness, Nymphs, photostory, rocks, stories, the-sea, wildshots 4 Σχόλια
A lot of word is made in this blog about my friend, Nana, and her doings with me or with own her friends in Ikaria. I feel that though I have said much, I have shown relatively few pictures. So there you are, take these randomly chosen snapshots. Some are totally random and some from a wild ride in the south west of the island last week. 😀
The photos open to the relative entries of her own blog. Drop by and say something.
on stacking stones
kitten boots
dream catcher
daydream tiny stream
sea cave
climb smooth white rock
walk smooth white rock
cairn in kourelos
Wild coast
Elias Kampos
Somewhere in nowhere, Ikaria
Kalou little beach
The usual disproportionate road works
permaculture garden and basket
Master Bedroom!
I shall foot it (TUGTII #2)
Δημοσιεύθηκε: 26 Οκτωβρίου, 2009 Filed under: choses vécues, exploring, hiking, ikaria, photography, stories | Tags: adventure, aegean, balancing rocks, christos-malahias, eleni-in-ikaria, flickr-photos, Greece, guide, ikaria, ικαρία, μονοπάτια, landscape, motherhood, my-photos, October, photography, poetry, rocks, the unofficial guide to ikaria island, TUGTII 3 ΣχόλιαThe Unofficial Guide to Ikaria Island #2
Ikaria 224, («Rock Litany») originally uploaded by isl_gr.
Comments
«I shall foot it
Down the roadway in the dusk,
Where shapes of hunger wander
And the fugitives of pain go by.
I shall foot it
In the silence of the morning,
See the night slur into dawn,
Hear the slow great winds arise
Where tall trees flank the way
And shoulder toward the sky.
The broken boulders by the road
Shall not commemorate my ruin.
Regret shall be the gravel under foot.
I shall watch for
Slim birds swift of wing
That go where wind and ranks of thunder
Drive the wild processionals of rain.
The dust of the traveled road
Shall touch my hands and face.»
~ Carl Sandburg, 1878-1967 ~
Additional photos by Chr. Malachias
Eleni's Blog in Ikaria 
Πρόσφατα σχόλια