What I believe
Δημοσιεύθηκε: 9 Απριλίου, 2013 Filed under: choses vécues, ikaria, stories, Uncategorized | Tags: aegean, agrimi, death, for-ikaria, Greece, ikarian-enigma, island in the aegean sea, ικαρία, literature, my-beta-island, my-feet, my-idea, nature, no-inhibitions, photography, poetry, religion, rubble, thoughts, truths, wasteland, what-it-takes 8 Σχόλια
.
Photo taken in Ikaria
featuring on Instagram.
Poetry by J.G. Ballard
What I believe
I believe in the power of the imagination to remake the world, to release the truth within us, to hold back the night, to transcend death, to charm motorways, to ingratiate ourselves with birds, to enlist the confidences of madmen.
I believe in my own obsessions, in the beauty of the car crash, in the peace of the submerged forest, in the excitements of the deserted holiday beach, in the elegance of automobile graveyards, in the mystery of multi-storey car parks, in the poetry of abandoned hotels.
. . .
I believe in the death of tomorrow, in the exhaustion of time, in our search for a new time within the smiles . . .
. . .
I believe in madness, in the truth of the inexplicable, in the common sense of stones, in the lunacy of flowers, in the disease stored up for the human race by the Apollo astronauts.
I believe in nothing.
I believe in Max Ernst, Delvaux, Dali, Titian, Goya, Leonardo, Vermeer, Chirico, Magritte, Redon, Duerer, Tanguy, the Facteur Cheval, the Watts Towers, Boecklin, Francis Bacon, and all the invisible artists within the psychiatric institutions of the planet.
I believe in the impossibility of existence, in the humour of mountains, in the absurdity of electromagnetism, in the farce of geometry, in the cruelty of arithmetic, in the murderous intent of logic.
I believe in adolescent women, in their corruption by their own leg stances, in the purity of their dishevelled bodies, in the traces of their pudenda left in the bathrooms of shabby motels.
I believe in flight, in the beauty of the wing, and in the beauty of everything that has ever flown, in the stone thrown by a small child that carries with it the wisdom of statesmen and midwives.
I believe in the gentleness of the surgeon’s knife, in the limitless geometry of the cinema screen, in the hidden universe within supermarkets, in the loneliness of the sun, in the garrulousness of planets, in the repetitiveness or ourselves, in the inexistence of the universe and the boredom of the atom.
. . .
I believe in the non-existence of the past, in the death of the future, and the infinite possibilities of the present.
I believe in the derangement of the senses: in Rimbaud, William Burroughs, Huysmans, Genet, Celine, Swift, Defoe, Carroll, Coleridge, Kafka.
. . .
I believe in the next five minutes.
I believe in the history of my feet.
I believe in migraines, the boredom of afternoons, the fear of calendars, the treachery of clocks.
I believe in anxiety, psychosis and despair.
I believe in the perversions, in the infatuations with trees, princesses, prime ministers, derelict filling stations (more beautiful than the Taj Mahal), clouds and birds.
I believe in the death of the emotions and the triumph of the imagination.
. . .
I believe in anxiety, psychosis and despair.
I believe in the perversions, in the infatuations with trees, princesses, prime ministers, derelict filling stations (more beautiful than the Taj Mahal), clouds and birds.
I believe in the death of the emotions and the triumph of the imagination.
I believe all reasons.
I believe all hallucinations.
I believe all anger.
I believe all mythologies, memories, lies, fantasies, evasions.
I believe in the mystery and melancholy of a hand, in the kindness of trees, in the wisdom of light.
J.G. B.
The full poem without my arbitrary omissions can be found at 
.
.
The Scholarship – Η Υποτροφια
Δημοσιεύθηκε: 3 Ιουλίου, 2009 Filed under: choses vécues, exploring, festivals, flying, hiking, holidays, ikaria, pleasure, stories, travel | Tags: adventure, aegean, belgium, boots, destiny, eleni, eleni-in-ikaria, Greece, hiking, ikaria, inhibitions, ελληνικά-entries, ικαρία, my family, my life, no-inhibitions, stories, story-of-my-life, swimming, travel, why-ikaria 3 Σχόλια- .
- ☼
-
☼
.
☼ ☼
The Scholarship **
While I was studying I almost suffered a total physical and mental breakdown and a nicotine poisoning as well. Until one day, coming back from the tabac shop, I found my room locked with a locket. Outside my room stood my grandmother with a waist-purse in hand. “Take this. You’ll find 50.000 drachmas in it and your papers. You’ll also find an Olympic Airlines ticket to Greece. In Pereus there’s a ticket to Ikaria waiting for you at the So&So travel agency. I don’t want to see you earlier than two months from now.” That was all she said, and spoke no more.
I grabbed a dress from the pile with the dirty laundry, a jean jacket from the hanger on the corridor, my beauty case and put it all inside an old military sack that belonged to my father, and fled. I wasn’t even wearing underwear. I was only worried for my flip-flops which were too old and I was afraid they’d tear. And indeed one of them tore, not in Brusseld – thank God – but at Athens airport. I threw them away and stepped on Greek soil barefooted with my head empty smiling like an idiot.
When later I tried to recall the details of that summer, my efforts went in vain. The only thing I recall – probably because it was completely against my nature – was that I couldn’t speak. My grandma who besides being a Bolshevik, was also a Christian and a bit of a witch, while sending me away in that horrid silence of hers something did to me and “struck me dumb.”
I worshipped my grandma and she worshipped me. The conctents of the waist-purse where my scholarship to be able to flee. But the dumbness was a gift to be able to feel the life, so that I wouldn’t die, so that I would live.
Instead of focusing on my mind, I focused on my body and especially… on my feer. Back then there was still in Evdilos a shoe-shop that had shoes piled on the floor. I bought all kinds of absurd, men’s sandals and galoshes. I knocked about the island wearing them, dudes, I literally tore them apart walking!
I suffered a sunstroke twice until the light gradually conquered the demon inside me and while drunk in a fair, I got my speech again, my laghter, my cry. This was exactly 40 days after I had left home. It was back in 1992.
—————
** integral text-
Ελένη ΙκάνουPublished on friends’ request in a contest at
☼
.☼☼
☼.☼☼☼
.
☼☼☼
Η Υποτροφια **
Οταν σπουδαζα καποτε κινδινεψα να παθω γενικο colapsus, σωματικο και ψυχικο, επισης και δηλητηριαση απο νικοτινη. Ωσπου μια μερα, επιστρεφοντας απο το tabac, βρηκα το δωματιο μου κλειδωμενο με λουκετο. Απ’ εξω με περιμενε η γιαγια μου με ενα τσαντακι ‘μπανανα» στο χερι. «Παρε αυτο. Εχει μεσα 50.000 δραχμες και τα χαρτια σου. Εχει κι ενα εισιτιριο Ολυμπιακης για την Ελλαδα. Στον Πειραια στο ταδε πρακτοριο σε περιμενει ενα εισιτηριο για Ικαρια. Δεν θελω να σε ξαναδω πριν περασουν δυο μηνες.» Αυτα ειπε και δεν ξαναμιλησε.
Πηρα ενα φουστανι απο τα απλυτα, ενα τζην τζακετ απο τη κρεμαστρα στο διαδρομο και το νεσεσερ μου απο το μπανιο, τα εβαλα σε μια παλιο σακ βουαγιαζ στυλ μιλιτερ του πατερα μου, και την εκανα. Ουτε εσωρουχα δεν φορουσα. Ανησυχουσα μονο για τις σαγιοναρες μου, μηπως κοπουν, γιατι ηταν πολυ παλιες. Και πραγματι κοπηκε η μια, ευτυχως οχι στις Βρυξελες, αλλα στο αεροδρομιο της Αθηνας. Τις πεταξα και πατησα το Ελληνικο εδαφος ξυπολητη και με το μυαλο μου αδειο χαμογελωντας σαν ηλιθια.
Ματαια προσπαθησα αργοτερα να θυμηθω τις λεπτομερειες εκεινου του καλοκαιριου. Το μονο που θυμαμαι -γιατι ηταν εντελως εναντιο στη φυση μου- ηταν οτι δεν μπορουσα να μιλησω. Η γιαγια μου που εκτος απο μπολσεβικα, ηταν και χριστιανη και μαζι λιγακι μαγισα, με την τρομερη, αβασταχτη της σιωπη καθως με εδιωχνε, κατι μου εκανε και «μου πηρε τη λαλια».
Τη λατρεβα τη γιαγια μου και με λατρεβε κι εκεινη. Τα περιεχομενα της μπανανας ηταν υποτροφια για να μπορεσω να φυγω. Η αλαλια ομως ηταν δωρο για να νιωσω τη ζωη, για να μη πεθανω και για να ζησω.
Αντι για το μιαλο μου, επικεντρωθηκα στο σωμα μου και ειδικα …στα ποδια μου. Τοτε ακομα ηταν ενα απιστευτο μαγαζι στο Ευδηλο που ειχε παπουτσια σε σωρους στο πατωμα. Αγορασα διαφορα κουλα αντρικα πεδιλα και μποτες εργατικες. Φοροντας τις, αλονισα το νησι, μιλαμε μαγκες, το εφαγα με το κουταλι!..
Δυο φορες επαθα ηλιαση ωσπου το φως σκοτωσε σιγα-σιγα το δαιμονα και σε ενα πανιγιρι μεθυσμενη ξαναβρηκα τη λαλια μου, το γελιο και το κλαμα μου. Αυτο εγινε στις ακριβως 40 μερες απο τοτε που εφυγα απο το σπιτι μου. Το ετος ηταν το 1992.
…………….
** αυτοτελες κειμενο –
Ελένη Ικάνου☼
Δημοσιευτηκε to 2007 κατα παρακληση φιλων σε διαγωνισμο στο
☼☼
☼
.
.
Ειπαμε, δεν θα κολαμε 😉
Δημοσιεύθηκε: 30 Ιουνίου, 2009 Filed under: choses vécues, flying, holidays, ikaria, photography, pleasure, stories, Uncategorized | Tags: aegean, eleni, free the nipple, good-conspiracy, Greece, greek-entries, headache, iam, ikaria, inhibitions, αναγνωστάκης, ελευθερία, ελληνικά-entries, ικ, μεταπτώσεις, no-inhibitions, poetry, Xylosirtis 1 σχόλιο
ΕΙΠΑΜΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΛΑΜΕ
Ειπαμε, δεν θα κολαμε.
Θα αγωνιζομαστε σαν να ναι η τελευταια μαχη,
θα γλενταμε σαν να ναι το τελευταιο γλεντι,
η τελευταια περιπετεια κι η τελευταια μερα μας στη γη
αλλα δεν θα κολαμε.
Σαν γεροι 100 χρονων
Θα τα βαριομαστε ολα αυτα
σαν να ‘χουν ξαναγινει.
Γιατι εχουν ξαναγινει.
Τοτε μπορει και να νικησουμε.
Τι σημασια θα ‘χει τοτε, θα μου πεις,
μια τετοια νικη;
Καμια φυσικα.
Δεν ειπαμε πως δεν θα κολαμε;
Ε.Ι.
WE AGREED, NO INHIBITIONS
We agreed no inhibitions.
We’ll fight like it’s the final battle,
We’ll party like it’s the final party,
the final adventure… our final day on earth,
but no inhibitions.
When we reach 100
we’ll be bored of it all
like it’s all been done.
Because it will have all been done!
At that point we might have won.
What will it matter then, you might ask,
to win such a victory?
Not at all of course!
Didn’t we agree no inhibitions?
Friday June 30, 2006 - 12:42pm (PDT)
Next Post: «power for money, money for power» Previous Post: «Ζeppelin "IKARIA" with many propellers & forested with Oaks»
Comments
Δεν θα κολήσω… A, οχι, δεν θα κολήσω…
Γι’ αυτό δεν θα γράψω σχόλιο άλλο απ’ αυτό.
Α, όχι, δεν θα κολήσω…
(poetry is painkiller; even chicken know.)
https://www.instagram.com/p/B216LgnnOLm/
Saturday July 1, 2006 – 02:45pm (EEST)
this has the makes of a good song
(«we won’t stick to things too much anymore»)
Saturday July 1, 2006 – 11:23pm (EEST)
Λοιπον, τα καταφερνω στην απομιμηση του Αναγνωστακη;
Τον διαβαζει ο πατερας μου και μαλλον γιαυτο καταφερνει και ζει ακομα.
Sunday July 2, 2006 – 11:34am (PDT)
Ξεκόλλησα και αισθάνομαι καλλίτερα. Άρα τα καταφέρνεις!
Wednesday April 29, 2009 – 07:48am (EEST)
Χαιρομαι που ξεκολησες και αισθανεσαι καλυτερα. Χαιρομαι που μου λες οτι τα καταφερνω. Αλλα και σκασιλα μου και σκορδοκαϊλα μου. Γιατι, ειπαμε, δεν θα κολαμε. Μονο θα αγαπαμε. Συμφωνοι;
😘 😘 😘
Friday June 12, 2009 – 10:26am (PDT)
Eleni's Blog in Ikaria 
Πρόσφατα σχόλια