The Ikarian Hiking Club on Instagram 🥰
Δημοσιεύθηκε: 15 Μαρτίου, 2024 | Συντάκτης: Eleni | Filed under: choses vécues, exploring, hiking, ikaria, photography, pleasure, stories, travel, Uncategorized | Tags: aegean, Greece, hiking club, hiking trails, ikaria, instagram, πεζοπορία, Ικαρία, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, μονοπάτια, Mountain Climbing and Hiking Association of Ikaria, OPS Ikarias, promoter | 8 Σχόλια-
.
Not much to say, dear readers.
A lot of that was said already in my article about the feedback hiking in Ikaria is getting through Instagram. But something was missing! Nothing was said so far about @opsikarias itself on Instagram! Behold therefore their insta photos and videos! Not trivial stuff. The social media manager of the club is doing a great job!
.⭐ ⭐ ⭐Related articles:
⭐ ⭐ Τα βίντεο του ΟΠΣ Ικαρίας στο youtube ❤️
⭐ ⭐ Seven Power Spots in Ikaria!
⭐ ⭐ Το μονοπάτι του Αθέρα και το ζεν 😚
.
March 15, 2024
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΤΟΥ ΚΑΦΑΚΟΥ
Δημοσιεύθηκε: 25 Δεκεμβρίου, 2023 | Συντάκτης: angelosk | Filed under: choses vécues, flying, ikaria, stories, Uncategorized | Tags: angelos, fears, funny, ghosts, ikaria, ikarian-legends, φαντάσματα, Αιγαίο, Δεκέμβριος, Ελλάδα, Ικαρία, ιστορία, magic, mystic, stories | 6 Σχόλιαγια αλλη μια φορα στο μπλογκ μου προσκαλεσα
τον Αγγελο για να μας πει μια μαγικη ιστορια.
😊 😊 😊
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΤΟΥ ΚΑΦΑΚΟΥ
Όταν είδα το φάντασμα, αν ήταν Χριστούγεννα, με τόσες φωταψίες ένα γύρω, μπορεί να μην είχα τρομάξει τόσο πολύ. Όμως ήταν Ιούνιος, το σούρουπο μια λαμπρής καλοκαιριάτικης μέρας. Επίσης, αν τύχαινε να το δω σε άλλο μέρος, ίσως πάλι να μην τρόμαζα τόσο. Όμως αυτό στεκόταν ακριβώς λίγα μέτρα μπροστά από την πύλη του νεκροταφείου.
Εκείνο το απόβραδο, που λέτε, είχα κατεβεί το μονοπατάκι από το σπίτι που μέναμε τότε στις Ράχες, για να βγω στο δρομάκι που ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητό μας, για να το πάρω και να πάω για κάτι δουλειές. Το δρομάκι αυτό καταλήγει στο νεκροταφείο του χωριού και βρίσκεται μέσα σε ένα ωραίο πυκνό πευκοδάσος όπου φύονται όμως και άλλα ωραία δέντρα. Εκεί κοντά λοιπόν μέναμε τότε, και εννοείται ότι ήταν αρκετοί που μας ρωτούσαν μισοαστεία μισοσοβαρά αν φοβόμαστε τα φαντάσματα.
Όμως όχι δεν τα φοβόμαστε. Διότι ολόκληρη η περιοχή του νεκροταφείου που έχει το όνομα “Δάσος Καφάκου” μου είναι πάρα πολύ οικεία από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε τριγυρίζαμε και παίζαμε εκεί, ενώ τώρα, μέσα στο οστεοφυλάκιο, είναι αποτεθημένα τα κόκκαλα των προγόνων μου. Γιατί να φοβάμαι; Μπορεί να φοβόμουν τα φαντάσματα της Σκωτίας, αλλά σίγουρα όχι τα φαντάσματα στου Καφάκου…
Επλανώμην πλάνην οικτράν!
Και αυτό γιατί, καθώς έφτασα στο αυτοκίνητο, ρίχνοντας μηχανικά ένα βλέμμα τριγύρω μέσα στο λυκόφως του δειλινού το μάτι μου σκάλωσε σε μία πελώρια φωτεινή μορφή ύψους τριών μέτρων περίπου που στεκόταν ακίνητη ακριβώς στη μέση της απόστασης ανάμεσα στο αυτοκίνητο και την είσοδο του νεκροταφείου.
Κοκάλωσα επιτόπου και κοίταξα καλύτερα.
Μέγα λάθος!
Γιατί τη στιγμή ακριβώς που εστίασα τους οφθαλμούς μου στη φωτεινή οντότητα εκείνη άρχισε να πάλλεται, δηλαδή να αναβοσβήνει το θαμπό αλλά ισχυρό φως της με ρυθμό σταθερό όπως όταν κάποιος παίζει με ένα dimmer, ας πούμε, όμως όχι ακριβώς γιατί αυτή η αυξομείωση περισσότερο έμοιαζε με παλμό ή με αναπνοή ζωντανού πλάσματος.
“Όλα εδώ πληρώνονται”, σκέφτηκα. “Καλά να πάθω που δεν πιστεύω στα φαντάσματα.”
Ευτυχώς όμως, μάνα μου, που είχα δίπλα μου εκείνο το μεγάλο αυτοκίνητο που ήταν ψηλό και δυνατό και είχε πολλά και χοντρά σίδερα. Έσκυψα, και σκυφτός όπως ήμουν, έκανα το γύρο και κρύφτηκα πίσω του και κοίταζα. Μέγα λάθος κι αυτό!
Διότι όσο σκοτείνιαζε ο ουρανός, τόσο πιο έντονος γινόταν ο φωτεινός παλμός, έτσι ώστε στο τέλος μου φάνηκε πως η μορφή παλλόταν ολόκληρη σαν λαστιχένια μπάλα και άρχιζε να κινείται προς το μέρος μου.
Δεν άντεξα άλλο. Άνοιξα την πόρτα του οδηγού,μπήκα μέσα και έβαλα μπροστά τη μηχανή…
Όμως…
“Για στάσου”, είπα μέσα μου. “Είδα ένα φάντασμα, δεν χωράει αμφιβολία γι’ αυτό. Αλλά τι θα πω στους άλλους; Ότι είδα φάντασμα; Αφού τους έχω πει χίλιες φορές ότι δεν φοβάμαι τα φαντάσματα. Θα γελάνε σε βάρος μου. Αλλά πάλι πως μπορώ να το κρύψω τέτοιο τρομερό πράγμα; Εκτός, φυσικά, ότι θα πρέπει να μετακομίσουμε από το σπίτι. Και πως θα το δικαιολογήσουμε;”
Έχοντας λοιπόν αναμμένη τη μηχανή (καλού-κακού), κατέβηκα από το αυτοκίνητο και άρχισα να πλησιάζω βήμα προς βήμα την τρομερή φωτεινή μορφή. Είχε πια σκοτεινιάσει για τα καλά κι έτσι μπορούσα να διακρίνω ότι το φως που εξέπεμπε κατά δέσμες ήταν πρασινωπό, ενώ πλησιάζοντας κι άλλο, είδα ότι ήταν στικτό, δηλαδή ήταν σαν σύννεφο πολύ πυκνό, αποτελούμενο από μικροσκοπικά φωτάκια.
Την ίδια ώρα όμως ο παλμός έμοιαζε να επιταχύνεται και η ισχύς του φωτός να δυναμώνει. Τόσο ώστε, αν και στεκόμουν αρκετά μέτρα μακριά, να μπορώ πλέον να διακρίνω τα χέρια μου και τα πόδια μου.
“Ως εδώ”, σκέφτηκα. Η περιέργεια νίκησε τον φόβο μου και είπα, “Αν είναι να με φάει το φάντασμα, τουλάχιστον πριν φαγωθώ να έχω μάθει τι φάντασμα είναι!”
Γύρισα στο αυτοκίνητο και οπλίστηκα με το κλειδί που ξεβιδώνουμε τα μπουλόνια στις ρόδες, το οποίο τύχαινε να είναι βαρύ και μεγάλο σαν σιδηρολοστός, και προχώρησα γραμμή καταπάνω στο τέρας.
Προχώρησα. Ουδεμία αντίδρασις.
Προχώρησα κι άλλο. Πάλι ουδεμία αντίδρασις.
“Καλά, χαζό είναι”, σκέφτηκα άθελά μου.
Με το βαρύ κλειδί προτεταμένο εν είδει δόρατος πλησίασα τότε πιο κοντά και… η διαβολική μαγεία εξαφανίστηκε! Βρέθηκα τυλιγμένος μέσα σε μια κιτρινοπράσινη αχλή, παλλόμενη σε ρυθμό 2/4, προερχόμενη από μυριάδες πυγολαμπίδες, γαντζωμένες όλες μαζί στα κλαδιά και στα φύλλα ενός μετρίου ύψους άργιου (*) που τύχαινε να είναι φυτρωμένος μπροστά στην πόρτα του νεκροταφείου.
“Άι, κωλολαμπούσες!” (**), φώναξα δυνατά, “Μου κόψατε τη χολή!”, και προς απάντησή μου εκείνες αναβόσβησαν όλες μαζί όπως και πριν, αλλά με φως μια σκάλα πιο δυνατό.
Μετά από αυτόν τον φόβο, ένιωσα δέος μπροστά σε αυτό το μεγαλείο. Μου ήρθε να κλίνω το γόνυ και την κεφαλή σαν τους παλιούς ιππότες και αντί για σπαθί, να μπήξω τον σιδηρολοστό στο χώμα και να πω στη δύναμη που το δημιούργησε:
– Παραδίνομαι στη χάρη σου, όποια κι αν είσαι. Μεγάλη είσαι, και θαυμαστά τα έργα σου.
Άγγ. Κ.
(*) “κωλολαμπούσες” λένε τις πυγολαμπίδες στην Ικαρία.
ΠΕΡΙ ΠΥΡΑΥΛΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ
Δημοσιεύθηκε: 6 Μαΐου, 2022 | Συντάκτης: angelosk | Filed under: choses vécues, exploring, ikaria, stories, travel, Uncategorized | Tags: Aegean Sea, angelos, Cold War, delight, greek-entries, ikaria, ikarian enigma, isidoros, Άγιος Ισίδωρος, Κάβο Πάπας, ελληνικά-entries, Karkinagri, Kavo Papas, Mavri, missiles, monasteries, saints | 7 Σχόλιαο καλος φιλος μας που τα Χριστουγεννα χαρισε στη Νανα ενα υπεροχο κειμενο που ειναι σαν παραμυθι απο την Ικαρια του 1920, χαρισε και σε μενα τωρα μια ιστορια που δημοσιευσε προσφατα στο facebook γιατι ηξερε πως θα τη λατρεψω αφου εχω μεγαλη και στενη συνδεση με την τοποθεσια οπου διαδραματιζεται. Ειναι μια ιστορια που ξετυλιγεται σε τρεις χρονους, το 1963, το 1973 και το 1957, που ενω ξεκιναει με παιδικες αναμνησεις, ξαφνικα αποκαλυπτει πολυ επικινδυνες για την ανθρωποτητα στιγμες στη διαρκεια του Ψυχρου Πολεμου, γεγονος απιστευτο, γιατι η τοποθεσια ειναι πολυ ησυχη, χαμενη μεσα στα βουνα της δυτικης ακρης του νησιου μας. Ποιος το περιμενε; Ποσο παρανοϊκη ηταν εκεινη η εποχη… Τωρα με τη βαρβαρη εισβολη του Πουτιν στην Ουκρανια, μαχομαι και αγωνιω να μη ξαναζησουμε τετοια ατμοσφαιρα. Αρκει μεχρις εδω, ωστοσο. Απλα και μονο οτι τον πρωτο απο τους γιους τον βγαλαμε Σιδερη.
😉 ❤
Αγαπημενε μου αφηγητη, σ’ ευχαριστω
Ελενη Ικ.
.
ΠΕΡΙ ΠΥΡΑΥΛΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ
για την αλησμόνητη 14η Μαῒου του 2006
και το θαυμαστό ξύπνημα της γονιμότητας.
Ήταν ένα καλοκαίρι, μάλλον στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν οι γονείς μου, βλέποντας πως είχα μεγαλώσει αρκετά ώστε να περπατώ χωρίς να γυρεύω όλη την ώρα να με πάρουν αγκαλιά, αποφάσισαν πως μπορούσα επιτέλους να αντέξω τη δοκιμασία ενός πρώτου ταξιδιού στην προνεωτερική Ικαρία.
Συν γυναιξί και τέκνοις, τρεις φαμελιές, ήγουν ολόκληρο ασκέρι, ξεκαλοκαιριάζαμε τότε στις Ράχες, περιοχή δασώδη με πολλά νερά, αρκετά μακριά από τη θάλασσα, όπου η κυριότερη αναψυχή των παραθεριστών όπως εμείς ήταν οι μακρινές εκδρομές με τα πόδια ή με μουλάρια σε τόπους με ονόματα γριφώδη για τα παιδικά αυτιά μου, όπως “Στο-φυτρον-όρος”, “Στην-προεσπέρα” και “Στην-περαμαριά”.
Ήταν όμως και μία μοναδική εκδρομή που γινόταν με αυτοκίνητο, είτε φορτοταξί Willy’s Jeep ή μουσουδάτο φορτηγό Mercedes-Benz, σπάνιες πολυτέλειες για τον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, γι’ αυτό κι αυτήν την εκδρομή θα την θυμάμαι πάντα πιο πολύ απ’ τις άλλες.
Προορισμός ήταν “Ο-αη-σίερος” ένα μικρό, ερειπωμένο τότε, μοναστήρι, χαμένο μέσα στα βουνά της δυτικής άκρης του νησιού, όπου -περιέργως πως- κατέληγε ένας χωματόδρομος μήκους πολλών χιλιομέτρων που ξεκινούσε από τις Ράχες.
Πολλά και διάφορα συνέβαιναν σ’ αυτήν την εκδρομή που δεν είναι του παρόντος να εξιστορήσω, πλην των εξής δύο που θα σας τα πω για να μη μείνετε παραπονεμένοι. Το ένα ήταν στον πηγαιμό, το φοβερό κροτάλισμα κι ο βρυχηθμός της μηχανής όταν ο ήρωας οδηγός άλλαζε ταχύτητα στον ανήφορο, και το άλλο στον γυρισμό, καθώς περιμέναμε το αυτοκίνητο, το τσουχτερό κρύο, η υγρή ομίχλη και οι τρελές ριπές του ανέμου που σάρωναν το έρημο οροπέδιο στο τέρμα του προλεχθέντος χωματόδρομου κοντά στο μοναστήρι.
(ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ)
Είμουν τόσο μικρός, θυμάμαι, που ο άνεμος με σήκωνε και με έπαιρνε μακριά. Τότε για να διασκεδάσουμε, παίζαμε τη “σβούρα”. Μόλις η μάνα μου έβλεπε πως με έπαιρνε ο αέρας, με άρπαζε γελώντας, με σβούριζε δυο-τρεις φορές και με έσπρωχνε προς το μέρος που στεκόταν ο πατέρας μου που μ’ έπιανε κι αυτός γελώντας, και μ’έστελνε, σβουρίζοντας στον άνεμο, ξανά πίσω στη μάνα μου.
Εκείνες τις στιγμές ένιωθα με σιγουριά πως οι γονείς μου με αγαπούσαν.
(ΚΛΕΙΝΕΙ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ)
Πέρασαν χρόνια μετά τα περιπετειώδη εκείνα καλοκαίρια, κι εγώ άλλοτε με παρέες, άλλοτε μόνος πήγα πολλές φορές στον Άγιο Ισίδωρο. Έχει μια παράξενη γοητεία αυτό το μέρος. Τίποτα το σπουδαίο, βέβαια. Μη φανταστείς τη Χοζοβιώτισα της Αμοργού ή κάποια μονή του Αγίου Όρους. Είναι δυο-τρία απλά δωμάτια και ένα εκκλησάκι, κτισμένα στο μήκος μιας αυλής που βλέπει πέρα μακριά το πέλαγος του νότου και της δύσης. Έχει φρέσκο βουνίσιο αέρα και μια πηγή με καλό νερό, και έχει κι ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα. Αυτά είναι όλα κι όλα. Δεν βλέπεις καν τον Κάβο Πάπα. Το άγριο νοτιοδυτικό ακρωτήριο του νησιού με τον μεγάλο φάρο που υψώνεται μέσα στο κεντρικό μπουγάζι του Αιγαίου, αν και δεν είναι μακριά, κρύβεται πίσω από βουνά κι έτσι δεν φαίνεται καθόλου.
Τέλος πάντων, κάποτε κάποιο μεγάλο οδικό έργο γινόταν στο νησί και όλοι συζητούσαν για μπουλντόζες και για δυναμίτες και για το πόσο δύσκολο ήταν ένας δρόμος μέσα στις χαράδρες και τα ατίθασα βουνά του νησιού μας.
Τότε, σε μια ομήγυρη που ήταν κι ο πατέρας μου, και συζητούσαν αυτό το θέμα, πετάχτηκα κι εγώ και ρώτησα:
Πότε έγινε εκείνος ο δρόμος που πηγαίναμε εκδρομή στον Άγιο Ισίδωρο όταν είμουνα μικρός;
Ου, είναι πολύ παλιός. Θα’γινε στα 1950, είπε ένας.
Έγινε το 1956 με ’57, είπε ο πατέρας μου.
Μα πως, ενώ στις Ράχες τότε δεν υπήρχαν δρόμοι για τα πιο πολλά χωριά, έκαναν αυτόν τον μεγάλο δρόμο που δεν βγάζει πουθενά; Μόνο για να πηγαίνουμε στο άδειο μοναστήρι; Δεν βγάζει νόημα…
Τον έκανε η Νομαρχία και ο Στρατός, είπε κάποιος. Επειδή…
Επειδή;..
Τον έκανε το ΝΑΤΟ για στρατιωτικούς σκοπούς, εξήγησε ο πατέρας μου. Ήταν εντολή της Συμμαχικής Διοίκησης.
Κι εκεί κόπηκε η κουβέντα. Άρχισαν να μιλάνε για άλλα θέματα και μ’ άφησαν με την απορία… Βλέπετε, ήταν δικτατορία τότε και οι τοίχοι είχαν αυτιά.
Αργότερα, ωστόσο, κατ’ ιδίαν πλέον, με έπιασε ο πατέρας μου και μου εξήγησε. Δεν θα μπορούσε να μην το κάνει. Είχε μεγάλο πάθος για τη γεωπολιτική.
“Το 1956 ο Νάσερ, ο Πρόεδρος της Αιγύπτου, εθνικοποίησε τη Διώρυγα του Σουέζ, προκαλώντας τρόμο στις εταιρείες πετρελαίου και φοβερές αναταράξεις στην παγόσμια οικονομία και τη διεθνή πολιτική σκηνή…”
– Που με πας τώρα, ρε πατέρα, του είπα. Χάθηκα!
“Μη βιάζεσαι, γιατί έχει ενδιαφέρον. Η εθνικοποίηση της Διώρυγας προκάλεσε τη λεγόμενη “Κρίση του Σουέζ”, όπου για να μη πολυλογώ, αναμίχθηκαν ενεργά οι Μεγάλες Δυνάμεις, άλλοι ως εμπόλεμοι και άλλοι ως διαμεσολαβητές. Ανάμεσα στους τελευταίους ήταν και οι Σοβιετικοί με τους οποίους ο Νάσερ είχε συνάψει στενές σχέσεις. Από τα προηγούμενα χρόνια ήδη μοίρες του Ρωσικού στόλου έκαναν φιλικές επισκέψεις στα λιμάνια της Αιγύπτου, προκαλώντας φρίκη στους Αμερικανούς που θεωρούσαν ότι η Αίγυπτος αργά ή γρήγορα θα προσχωρούσε στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Το ακόμα χειρότερο σενάριο όμως τώρα ήταν ότι η Ρωσία με τα νέα ελικοπτεροφόρα και τα πυραυλοφόρα καταδρομικά που ναυπηγούσε, μπορεί κάποια στιγμή να επιχειρούσε να καταλάβει το Σουέζ. Μπροστά σε αυτήν την απειλή για τα συμφέροντα της Δύσης, μίλησαν ακόμα και για πυρηνικά αντίμετρα, στο τέλος όμως προτίμησαν να αντιδράσουν με συμβατικές μεθόδους. Έτσι, οι αμερικανονατοϊκές βάσεις σε Τουρκία και Ελλάδα τέθηκαν σε υψηλή επιφυλακή, ενώ αναζητήθηκαν επιπλέον τρόποι παρεμπόδισης του Ρωσικού στόλου αν κατέβαινε από τα Δαρδανέλια προς το Σουέζ… Κοίτα τώρα τη διαδρομή. Από που περνάει;”
(Ανοίγει τον χάρτη και μου δείχνει τον κεντρικό δίαυλο του Αιγαίου.)
– Ωχ! Κατάλαβα…
“Υπήρχε όμως ένα μικρό πρόβλημα. Οι διεθνείς συνθήκες απαγόρευαν την εγκατάσταση πυραυλικών βάσεων…”
– Πυραυλικών βάσεων; Το ΝΑΤΟ θα έστηνε πυραυλική βάση στον Άη Σίδερο; Αν περνούσαν τα Σοβιετικά καράβια, θα τους έριχναν;
“Περίμενε. Έφτιαξαν μόνο τον δρόμο, φαινομενικά για ειρηνικούς σκοπούς. Όμως, έχοντας ήδη έτοιμο έναν δρόμο μέχρι το στρατηγικό εκείνο σημείο, αν φαινόταν πως οι Ρώσοι θα κατέβαιναν στο Αιγαίο, θα μπορούσαν πολύ γρήγορα να μεταφέρουν και να στήσουν πυραύλους εκεί πάνω. Φυσικά, η αποστρατικοποίηση κι οι διεθνείς συνθήκες θα πήγαιναν περίπατο, αφού…”
– Καλά, έστω ότι έστηναν πυραύλους… Αν τους εκτόξευαν, τι θα γινόταν;
Ο πατέρας μου γέλασε σαρδώνεια.
“Θα γινόταν της Κορέας.”
Άγιε μου Ισίδωρε, μεγάλη η χάρη σου…
Άγγ. Κ.
Αχ, αυτός ο Συλλογος! 😚
Δημοσιεύθηκε: 19 Δεκεμβρίου, 2021 | Συντάκτης: Eleni | Filed under: choses vécues, exploring, hiking, ikaria, stories | Tags: adventure, aegean, atheras, environment, facebook, Greece, hiking, hiking trails, ikaria, Ικαρία, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, ελληνικά-entries, μονοπάτια | 10 Σχόλια«Τα μονοπάτια δεν είναι μόνο για εκείνους που τα περπατούν. Η αφθονία, η ποικιλία και η ποιότητά τους είναι πλούτος γενικά για έναν τόπο.».
Τους αγαπω πολυ και θελω να το δειξω ταιριαζοντας σε αυτο το αρθρο δικες μου παλιες φωτογραφιες απο το μπλογκ μου και απο το φλικρ μαζι με μερικες δικες τους προσφατες δημοσιευσεις απο τη σελιδα τους στο facebook.
OPS Ikarians συνεχιστε ετσι και το 2022.
Σε αυτη τη σκοτεινη και
δυσκολη εποχη μου
δινετε ελπιδα!
«150 ανεμογεννήτριες σε Ικαρία και Φούρνους. Δεν θα μείνει κορυφή όρθια από τους δρόμους, τα καλώδια, τους υποσταθμούς, τα τσιμέντα και τις ανεμογεννήτριες…»
«Την περασμένη Κυριακή ο Σύλλογός μας πραγματοποίησε την πργραμματισμένη πεζοπορία μας, η οποία ξεκίνησε από το χωριό «Στελί» της Μεσαριάς και κατέληξε στον Κάμπο. Ευχαριστούμε όσους συμμετείχαν…»
«Πεζοπορία στη διαδρομή «Εριφή – Μέλισσα – Άγιος Ισίδωρος»: Μια πετυχημένη εκδρομή και δράση του Συλλόγου μας χάρη στη συμβολή πολλών. Τους ευχαριστούμε όλους και υποσχόμαστε ότι θα ξαναπάμε, κι εκεί, κι ακόμα παραπέρα! 😊»
«Thank you!😊 Thank you!😊 Thank you!😊»
«Ένα βιβλίο που αξίζει να αγοράσετε! Πρόκειται για μια ποιητική προσέγγιση των ορεινών τοπίων της Ικαρίας από έναν φίλο συγγραφέα και φωτογράφο που έχει ζήσει σε διάφορες περιοχές του κόσμου με ιδιαίτερο χαρακτήρα. Σε αυτές θεωρεί ότι ανήκει και το νησί μας το οποίο επισκέπτεται συχνά και μένει πολλούς μήνες. Φυσικά, είναι δεινός πεζοπόρος, ιδιαίτερα τον χειμώνα!»
«Τα μονοπάτια δεν είναι μόνο για εκείνους που τα περπατούν. Η αφθονία, η ποικιλία και η ποιότητά τους είναι πλούτος γενικά για έναν τόπο. Το παράδειγμα αφορά τα μονοπάτια που έχει χαράξει ο Σύλλογός μας στο Φαράγγι της Χάλαρης τα οποία μόνο σε αυτήν την περιοχή έχουν συνολικό μήκος 42,35 χλμ!»
«Για κάποιους δυνατούς Ορειβάτες Πεζοπόροι Ικαρίας σημαντική ενημέρωση σχετικά με τα σημεία ανεφοδιασμού σε νερό κατά μήκος του μεγάλου Μονοπατιού της Κορυφογραμμής του Αθέρα.»
«Περιγραφή μιας σχετικά άγνωστης σηματοδοτημένης πεζοπορικής διαδρομής: Κυπαρίσσι Ευδήλου – Φοίνικας – Αρέθουσα με παράκαμψη προς Άγιο Σπυρίδωνα, στα βάθη της καταπράσινης λαγκαδιάς του ποταμού που ρέει από τα ύψη της κορυφογραμμής του Αθέρα.»
«Ψάχνουμε το λεξικό για το επίθετο «infamous» και βρίσκουμε «διαβόητος», «περιβόητος», «άτιμος», «δυσώνυμος», «αχρείος», «μιαρός», «κακόφημος».»
Worlds within worlds, the map at last! 🥰
Δημοσιεύθηκε: 7 Σεπτεμβρίου, 2021 | Συντάκτης: Eleni | Filed under: choses vécues, exploring, hiking, ikaria, pleasure, stories, travel | Tags: adventure, Aegean Sea, Chalares, Chalares canyon, Greece, hiking map, hiking trails, ikaria, πεζοπορία, χάρτης μονοπατιών, Αθέρας, Ικαρία, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, Φαράγγι της Χάλαρης, μονοπάτια, Mountain Climbing and Hiking Association of Ikaria, OPS Ikarias, self-guided hiking | Σχολιάστε«Chalares Canyon, the cloud gatherer, the forest feeder, last shelter of nymphs, remainder of an ancient island world».
Here is the one I suggest. It is recently published on Geopsis maps apparently made by the same chartographer who has drawn the maps for the book I have written about some years ago in my article «Ikaria Guidebook!!!»
Sorry for the drama but I do think we should never forget that if this infamous project ever befalls on us the nature of Ikaria will be seriously threatened by total destruction. For example, who would like to hike, I wonder, across devastated landscapes under the shadow of tall humming monsters? But that the least to worry about. I am afraid there will be much worse consequences…
.
Their posts are easily translatable in any language through automatic Google translation and I am sure they will be delighted if you offered them even the slightest feedback about their work.
Thank you
Eleni
💗
.
sweet bravehearts ❤ quiet little landers
Δημοσιεύθηκε: 4 Απριλίου, 2021 | Συντάκτης: Eleni | Filed under: choses vécues, ikaria, photography, stories, Uncategorized | Tags: blog review, faces, Greece, ikaria, ikaria-in-winter, ikarians, island in the aegean sea, island life, Ικαρία, lifestyle, photography, portraits, stories, up-with-lonely-winter, why-ikaria | ΣχολιάστεHello my dear readers,
today’s article is at the same time a new episode of my «The Who in the Where» set of articles and a new episode of my numerous reviews on what other people have written in their blogs on subjects related to Ikaria.
This time, however, the blog where I am borrowing material from is a completely new and different thing and I can’t but be very serious about it. The reason is that Women on Ikaria in BetweenMyWorlds pays a well-deserved, respectful homage to eight inconspicuous heroines who have struggled hard to build the foundations of a good life upon the rocky shoulders of our beloved island.
It is obvious to me that Birgit, the author of these eight beautifully illustrated pages, proceeded in her work not as a superficial magazine reporter but as a real friend and respectful mediator. She observed, she listened, she inquired, she listened again and took notes and photos. She let things settle and mutual trust established. Take time, hang about, lay back and listen – that’s the key to unlock the mysteries of the Ikarian character – always cautious, reserved and often mistrusful of strangers. But either by nature or experience, Birgit grasped the spirit, and that’s the amazing thing about her. She’s proven true to the intro statement of her blog:
«I always loved to travel and to sit down with people, listening to their stories. It is in those moments that the beauty of a place and its people is revealed to me… Here, the definition of «listening» got another meaning. Even though I don‘t yet master the Greek language, the island and the Ikarians have sent me on a long and interesting journey. Whenever possible, you can now find me on this remote island, hiking, collecting stories and appreciating precious moments of intense talks and golden silence… Based on my experiences on Ikaria, I paid more attention to the stories around me. In times where our life is charactericed by restlessness, I treasure my chances to sit down with someone for a while. Talking and listening, giving full attention to each other is the most welcome present I can receive and give today.»
Hey, hold it! The topic here is not the blogger. It’s the blog posts! And here I am, presenting to my readers «Women on Ikaria», containing the portraits of eight brave ladies who have trusted our tiny red rock for a better life. I believe that their example is creating new attitudes and positive perspectives, hopefully not only for Ikaria, I also believe, but for the rest of Greece as well.
And, hey people, don’t think they are the only ones!
Believe me, I know!
Thank you Birgit Urban!
Very much looking forward for more!
⭐ ⭐ ⭐
Stamatoula Vardarou: It takes a village to raise a kid.
«Stamatoula is hurring down the street in Agios Kirikos – a few strands of her thick curls come loose from her hair bun. She is late to open her shop and she knows that her neighbours will start worrying, if she is depassing even the Ikarian definition of beeing late. And she is right. While opening the door of her little shop in the upper main road of Agios Kirikos, Kosta, the owner of the coffee shop next to her, sticks his head out of the door asking her: ‘Where have you been? What happened? You are late!’ Stamatoula is smiling…» [read more…]
. .
Mandy Dragataki – the woman who is looking after your electricity bill.
«When you leave Ikaria by plane, Mandy might be the last person from the island who is giving you a hand. You can’t miss her: she will be standing at the boarding gate, her long dark hair braided in two strong braids, and with a smile she will check your passport and boarding pass, wishing you a “good flight”. When you see her there, handling the routine work of the ground staff, you might not imagine that her Ikarian story started just four years ago. Nevertheless she has roots on Ikaria, deep roots. Her grandparents are…» [read more…]
. .
Fotini Paroikou – Living in the Ikarian rhythm.
«Fotini drives her little car quickly over the bumpy dirt road. It is a hot summer day on Ikaria. Some kilometers further down the road, you can enjoy Messakti beach packed with hundreds of people, who are making the most of a typical Greek holiday day with sunbathing, surfing and beach volleyball. But up here, in the area of Pezi, it‘s a completely different story. You don’t meet anybody. Through the dust clouds…» [read more…]
. .
Marianna Markaki: when living next to the sea is the only option.
«If you want to get to know to Marianna, you better put your swimsuit on, take your swimming goggles and head to the sea somewhere in the area between Agios Kirikos and Therma on the Southern coast of Ikaria. Watch out carefully and if you‘re lucky, you might see a tall, sportive-looking woman with a spear gun, swimming between the rocks trying to…» [read more…]
. .
Silke Wagner – When love and jam make you stay.
«“Ja, da muscht halt gucke, dass du noch eine Milch holen tust” You may turn your head in surprise, eyes wide open, perplexed to hear a broad German accent while sitting in a coffee shop in Raches on Ikaria. But when this is happening, you are most probably sitting in the coffee shop of the “Women’s cooperative” in the middle of the platia of Christos Raches…» [read more…]
. .
Miriam Maass – finally taking life into your hands.
«Boofy, the little brown mixed breed dog, is jumping impatiently between the olive nets. He is bored. For hours he already stayed there watching Miriam, his owner, combing down the olives from one tree after the other. He cannot stand it any longer. Nor can he stand the smell of the olives any longer, or does he want to explore the grove once more. He knows this olive grove by heart: It is nearly Christmas time and since the beginning of November he has not only examined every single mound of soil in this grove, but he also got stuck in an endless chain of the same routine: in the morning, Miriam, his beloved owner, drives him from Nas up to Proespera, where she‘s supposed to harvest 117 olive trees by herself…» [read more…]
. .
Elena Zepou – I hang up my ballet shoes between goats and chicken and I am fine with it.
«Elena bends her body up and down at the ballet bar. She closes her eyes and little by little she gets into the rythm of the music, she put on this morning: «Cesare Pugni – The Esmeralda Variation». This is her moment, this is her ‘time out’ before a busy day starts off. She is testing some steps and after a short time…» [read more…]
. .
Eirini Stathogianni – Τhe woman who is putting Ikaria on your skin.
«Eirini kisses her little daughter good-bye, then she starts the engine of the small white transporter. It is a cold winter afternoon in December on Ikaria, the Northern wind is blowing rain drops against the windscreen. Even though Eirini knows the road by heart, she drives slowly, concentrating on every bend in the road. Winter weather can be very treacherous on Ikaria and the…» [read more…]
. .
Update: Sunday, September 12, 2021
. .
. .
NOTES:
a) This article is actually a reblog. All texts and photos © Birgit Urban, all rights reserved. The material presented here has not been downloaded but embedded directly from the source.
b) BetweenMyWorlds does not accept comments but only e-mails. Aligning to the blogger’s preference I won’t accept comments here either. However, if you are on facebook, I think you may be able to add a comment by visiting the links pinned under some of the paragraphs of this article.
c) I take full responsibility for the title of my article. The second part of it is a loan after one of my most cherished old articles:
«φree αssoσiation».
Thanks for reading!
⭐ ⭐ ⭐
. .
Sunday, April 4, 2021
. .
There are worlds within worlds for those who look 👁 👁 👁
Δημοσιεύθηκε: 26 Οκτωβρίου, 2020 | Συντάκτης: Eleni | Filed under: choses vécues, exploring, hiking, ikaria, photography, stories | Tags: adventure, aegean, Chalares, environment, Greece, greeks-in-crisis, hiking, hiking trails, ikaria, Ικαρία, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ανεμογεννήτριες, μονοπάτια, Karkinagri, Kavo Papas, OPS Ikarias, photography, Save Atheras, things to know, Upper Chalares, wind turbines | 9 ΣχόλιαHello readers
the title of this article which sounds like a famous quote I encountered a few days ago in the comment thread under the photo embedded on the left. It was one of the two answers to a very reasonable question addressed to my beloved explorers, the Hiking Club of Ikaria:
«Do you keep finding these places on your tiny island or revisit with new perceptions?»
Praise and respect to the explorers who take up the challenges!
With this idea in my mind today I have chosen to show you a few recent posts from the Hiking Club of Ikaria’s page on facebook. The first one is about a great hike along Atheras ridge pictured by the resident professional photographer Stefanos Kranas. The second is about the new project of the Hiking Club to open again the trails inside Ikaria’s biggest mountain gorge, Chalares Canyon. The third is again about Stefanos Kranas and his photos from a difficult but very rewarding summer hike from Karkinagri village to the lighthoue of Kavo Papas. And the fourth, well…, the fourth does not consern hiking. It is a protest against the impending installation of more than one hundred gigantic wind turbines on the backbone of the island. I have added that too because in midst of all the good times and adventures we should not forget that the nature of Ikaria as whole is threatened by total destruction in the name of profit.
Ενα βιβλιο και αλλα δυο
Δημοσιεύθηκε: 31 Ιουλίου, 2020 | Συντάκτης: Eleni | Filed under: choses vécues, hiking, ikaria, photography, pleasure, stories, travel, Uncategorized | Tags: adventure, Aegean Sea, balancing rocks, book review, drama, good-book, Greece, Αύγουστος, Δεκέμβριος, Ικαρία, Ιούλιος, Κάβο Πάπας, Μακριδάκης, Μαλαφέκας, Μεσακτή, Πέζι, Πεσλής, my-lighthouse, novels, photography, rocks, stories, why-ikaria | 12 ΣχόλιαΤον φετινο Αυγουστο που δεν εχει πανηγυρια και ξενυχτια, εκτος απο μπανια σε μακρινες παραλιες και πεζοποριες στα βουνα, σας προτεινω να διαβασετε ενα βιβλιο και αλλα δυο.
Το πρωτο ειναι για ενα φαρο και θα σας το παρουσιασει η Νανα. Το δευτερο ειναι για τους βραχους του βουνου και θα σας το παρουσιασει ο Αγγελος. Το τριτο, τελος, ειναι για μια παραλια. Αυτο θα σας το παρουσιασω εγω.
Πιστευουμε κι οι τρεις οτι αυτα τα βιβλια, για διαφορετικους λογους το καθενα, ειναι πολυ αξιολογα, και θεωρουμε και οι τρεις οτι ειναι τιμη για το νησι μας που σταθηκε η βαση, η εμπνευση κι η αφορμη για να γραφτουν.
Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως
«…ότι ήταν ο Λάμπης μπρος και έκανε την ατμομηχανή, και ότι κοπάναγε με τις παλάμες του ανοιχτές τα τζαμωτά του φάρου να τα σπάσει, ότι κρεμιόταν από τα μπερντεδάκια κάθε νύχτα και τα έσκιζε έτσι καθώς χτυπιόταν, στη μέση ο Τσοχοσπύρος έκανε το βαγόνι και τον έπιανε από τον λαιμό τον μπροστινό για να τον πνίξει, τον έσπρωχνε με λύσσα, τον βλαστημούσε κιόλας συνεχώς, τον κοπανούσε όπου έβρισκε, και από πίσω ο εαυτός του ο γίγαντας, ο Κρεμανταλάς έδινε τον ρυθμό, έτσι έλεγε ο Βασίλης, και ότι πασαλείβονταν με γράσα και οι τρεις τους από το συρματόσχοινο του εκκρεμούς που κούρδιζε το οπτικό αλλά και με πετρέλαια από της αντλίας την τρόμπα, και λέρωναν ολόκληρο τον φάρο κάθε νύχτα και φώναζαν όλοι μαζί από την άκρη εκεί του κάβου και από την κορυφή του φαρικού φαλλού που αναβόσβηνε ξαναμμένος και σφύριζε το τρένο του και χαιρετούσε με αναλαμπές, κραυγές και ιαχές και δάκρυα και στεναγμούς και βόγκους τα βαπόρια τα περαστικά και τα ανυποψίαστα, που οι ναυτικοί τους όμως έβλεπαν στο φως του μονάχα την ελπίδα μιας στεριάς μέσα στη μαύρη νύχτα και στη θάλασσα, τίποτα παραπάνω…»
Λοιπόν, μη σας κουράζω, βρήκα πως το «Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως» είναι ένα πραγματικά πολύ ξεχωριστό βιβλίο. Όπως και ο τόπος της δράσης, που είναι ξεχωριστός ― ένας φάρος ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα, ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, ανάμεσα στη νύχτα και τη μέρα ― όλα στο βιβλίο αυτό είναι ακραία κι οριακά, γεμάτα ένταση και παλμό.
Τελικά μάλλον δεν μίλησα τυχαία για τρικυμία και ναυαγούς. Το Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως είναι ― αλληγορικά ― η ιστορία ενός παραλίγο ναυαγίου. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, όταν η μοίρα πάει να καταπιεί σύψυχο και αύτανδρο τον ταξιδιώτη, αυτός σώζεται στο τσακ χάρη στην αναλαμπή του φάρου ― 18″ σκοτάδι, 1 ½″ φως. Και τι φως! Μια αστραπή έξι χιλιάδων βατ! Επιφάνια!
Μπράβο, κύριε Μακριδάκη. Το Ενάμιση Δευτερόλεπτο Φως είναι ένα μικρό αριστούργημα!
Και ευχαριστούμε και για την Κοκώνα 💗
Sculpture Garden of the Gods
«Ψηλά στις κορυφογραμμές του Αθέρα, πάνω από το οροπέδιο «Πέζι» της Ικαρίας, απλώνονται μεγάλες ανοικτές εκτάσεις, όπου ξεδιπλώνεται όχι μόνο ο χώρος αλλά και ο ίδιος ο χρόνος. Σε μια συνέχεια από την προϊστορική εποχή έως το σήμερα, οι πέτρες εδώ λένε ιστορίες πολλών χιλιάδων ετών. Λες κι είναι τα κόκαλα της γης, οι βράχοι ξεγυμνώνονται και μένουν έκθετοι σε ένα τοπίο που διαβρώνεται. Ανοίγουν νέες ρωγμές, στρογγυλεύουν με τον καιρό και ισορροπούν ο ένας πάνω στον άλλον, ώσπου να υποκύψουν σε κάποιο ράγισμα.
Τόσο στο σύνολό του, όσο και στα επιμέρους στοιχεία του, αυτό το τοπίο αφήνει τον άνθρωπο γεμάτο ερωτήματα. Εξάπτει τη φαντασία, ενώ ταυτόχρονα ζητάει και την εξήγησή του.»
Αυτά περίπου γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας και φωτογράφος Thomas K. Shor στην εισαγωγή του βιβλίου «Sculpture Garden of the Gods» που δημοσίευσε λίγο μετά την πρώτη επίσκεψή του στην Ικαρία το 2014. Η έκδοση ήταν στα Αγγλικά και μόλις εμφανίστηκε με κάλεσε η Ελένη και έγραψα γι’ αυτήν τότε στο μπλογκ της. Εκείνη μάλιστα, με έναυσμα το βιβλίο του Thomas, ανέβηκε στο Πέζι την επόμενη άνοιξη, ανήμερα του πανηγυριού του Άη Σιδέρου, και τράβηξε κι εκείνη μια σειρά φωτογραφιών που δείχνουν το τοπίο περιγραφικά, όσον αφορά τουλάχιστον την άποψη του χώρου.
Όμως το «Sculpture Garden of the Gods» είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Οι πάνω από 100 μεγάλες ασπρόμαυρες φωτογραφίες που περιέχει δεν τραβήχτηκαν την άνοιξη, αλλά τον χειμώνα, τον Δεκέμβρη, αν θυμάμαι καλά, ακριβώς την εποχή του χρόνου που αυτό το απίστευτο τοπίο, κάτω από την επίδραση των στοιχείων της φύσης και των ― συχνά ακραίων ― καιρικών φαινομένων, διαμορφώνεται, «κινείται» και μεταβάλλεται διαρκώς.
Το πιο σπουδαίο όμως στο βιβλίο του Shor είναι ότι, αν και φωτογραφικού περιεχομένου, δεν ξεκινά από την φωτογραφία αλλά από τη νόηση ― τη φαντασία και τη λογική. Μέσα από τις σελίδες του ταξιδεύουμε κυρίως στον χρόνο ― τόσο τον αχανή, αιώνιο γεωλογικό χρόνο, όσο και τον σύντομο, τον πεπερασμένο ανθρώπινο χρόνο.
Διότι τα τοπία του Shor είναι ζωντανά. Όλα τα θέματα που φωτογραφίζει, όλα τα θέματα που περιγράφει, μοιάζουν σαν έμψυχα. Ο συγγραφέας/φωτογράφος κατάφερε να δείξει ότι κινούνται. Κατάφερε να τα κάνει να μας μιλούν.
Όμως, για πόσο ακόμα;
Στον επίλογο του βιβλίου ο Thomas περιγράφει τους κινδύνους που απειλούν αυτό το πολύ ιδιαίτερο, «ρευστό» τοπίο: η ανεξέλεκτη υπερβόσκηση αποψιλώνει και ερημοποιεί τα βουνά προκαλώντας σοβαρές διαβρώσεις και καταρρεύσεις, ενώ η σχεδιαζόμενη εγκατάσταση πολλών θηριώδους μεγέθους ανεμογεννητριών κατά μήκος της κορυφογραμμής είναι βέβαιο ότι θα ισοπεδώσει τις βουνοκορφές και θα αλλοιώσει ανεπανόρθωτα το τοπίο του Αθέρα.
Γι’ αυτό το λόγο, ως επιμύθιο, ο συγγραφέας αφιερώνει το έργο του σε όσους αγωνίζονται να αναδείξουν την αισθητική και περιβαλλοντική αξία του βουνού της Ικαρίας και αναλαμβάνουν δράσεις για να το προστατεύσουν από κάθε κίνδυνο.
Προς το παρόν το βιβλίο κυκλοφορεί μόνο στα Αγγλικά, φαίνεται όμως πως θα υπάρξει και ελληνική έκδοση!
Προσωπικά τουλάχιστον, την περιμένω
με ανυπομονησία!
ΜΕΣΑΚΤΗ
«Την είδα να βγαίνει με μια κίνηση. Έτσι απλά. Να πετάγεται μέσα απ’ το κύμα και να στέκεται όρθια στην ακτή, το νερό να αποτραβιέται με δύναμη κι αυτή να παραμένει εκεί, καρφωμένη στο ίδιο σημείο με λυγισμένα γόνατα. Δεν το πίστευα. Ήταν άνθρωπος μέσα. Και ήταν γυναίκα. Έκανε πέντε βήματα προς τη στεριά σκουπίζοντας τα μάτια της, ξαναγύρισε και στάθηκε όρθια, ακίνητη, προς τη θάλασσα. Απέραντη πλάτη, ξανθιά με πολύ κοντό μαλλί, κώλος Tomb Raider… Κάτι μου ‘λεγαν όλα αυτά. Έμεινε λίγο έτσι, έκανε μεταβολή και άρχισε να περπατάει. Ίσια προς το Φλαμίνγκο. Λευκό μπικίνι, μόνο το κάτω. Πήγαινε γρήγορα, με ρυθμό, σκυφτή στην αρχή, κι ύστερα με το που σήκωσε το κεφάλι έκοψε απότομα γιατί είδε ότι δεν ήταν μόνη. Μάλλον θα είδε το Ίμπιζα, γιατί εγώ στη σκιά της καλαμωτής δεν πρέπει να φαινόμουν. Έβαλε το ένα χέρι μπροστά στο στήθος της, και συνέχισε να περπατάει. Στα είκοσι μέτρα, δεν υπήρχε πια καμία αμφιβολία. Ήταν η σέρφερ-θεά της Μεσακτής, η «Μάρα» απ’ το διήγημα.
[…]
Στάθηκε δίπλα στο δοκάρι της καλαμωτής, όρθια ανάμεσα σε μένα και τη θάλασσα, στα τρία τέσσερα μέτρα. Με κοίταξε. Δεν έβγαλε τα γυαλιά της. Ούτε κι εγώ. «Πιστεύεις στο Άπειρο;» είπε…»
Λοιπον, για οσους δεν γνωρίζουν ― αν και μετά από τοσα καλοκαιρια δοξας αμφιβαλλω να υπαρχουν τετοιοι ― η Μεσακτη ειναι μια παραλια της Ικαριας… Ουπς, τι λεω; Ειναι Η ΠΑΡΑΛΙΑ! Μια μεγάλη αμμουδια που καποιοι από μας τον Αυγουστο την εχουμε πως ειναι η Γκοα μας, η Κοπα Καμπανα μας, το Μαλιμπου μας, και ο,τι άλλο βαζει ο νους του καθενός μας.
Ομως, πισω απο αυτην την παραλια (και τα φαντασιακα της διπλοτυπα), πανω απο τον δρομο, ψηλα στους λοφους, απλωνεται η «terra incognita» ― το υπολοιπο νησι, καπου στο βαθος, μονο βουνα και δαση, αλλοι ανθρωποι, αλλη ζωη. Καμια σχεση.
Οι αντιθεσεις και η πολυχρωμια προσελκυουν και εμπνεουν τους πεζογραφους. Λιγοι ομως καταφερνουν να φτιαξουν με αυτες ενα καλο βιβλιο. Τη «Μεσακτη» του Μαλαφεκα με ηρωα τον κλασικο flâneur Μιχαλη Κροκο την διασκεδασα, μου θυμισε τα παλια, με εβαλε να σκεφτω, και ουπς! ― καπου μεσα σε ολα που αφηγειται, ειδα μια ηρεμη, εντιμη απογνωση που με συγκινησε. 💗
Δεν υπαρχει ελπιδα. Υπαρχουν ομως ιστοριες. Πολλες ιστοριες. Μια απο αυτες ημουν κι εγω ― ηταν δικη μου ιστορια. Μου εκανε καλο που την ξαναζησα.
για την αφιερωση! 😘
Χεχεχε! 😄 και χιχιχι! 😄
Σχετικο στο μπλογκ μου, το «Paper island»:
Μερικες σκεψεις για τα βιβλια και τα νησια
Ικαρια, 31 Ιουλιου 2020
UPDATE Sept 7, 2022 ⭐ ⭐ ⭐
ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΙΒΛΙΟ!
Έγραψα γι’ αυτό στα goodreads:
Κάποια μέρα όλοι καταλήγουν στην Ικαρία by Βασίλης Δ. Πεσλής
My rating: 5 of 5 stars
Το απόλαυσα! Ωραία δουλειά!
Επίσης, έδωσα μεγάλη βάση στην αγάπη του συγγραφέα για τα ζώα.
Νανά, Ικαρία 🙂
Όταν βρω καιρό, θα γράψω δυο λόγια γι’ αυτό το βιβλίο στο ιστολόγιο μου:
https://egotoagrimi.wordpress.com
Glaciers, marbles and turbines
Δημοσιεύθηκε: 23 Οκτωβρίου, 2019 | Συντάκτης: Eleni | Filed under: choses vécues, exploring, hiking, ikaria, photography, stories, travel, Uncategorized | Tags: desertification, dig-dig-dig, eleni-in-ikaria, enviro-lore, environment, geology, Google maps, Greece, hiking, hiking map, hiking trails, ikaria, Αθέρας, ΒΑΠΕ, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ανεμογεννήτριες, ικαρία, μονοπάτια, landscapes, landscapes of others, natura2000, OPS Ikarias, preservation, Save Atheras, Save Pramnos, wind turbines | 24 Σχόλια.
Dear readers
As I started this article, my intention was to present to the world the aestetic and environmental value of the limestone surfaces, crests and cliffs in a very special part of «Atheras», the ridge which makes the backbone of my island, Ikaria. This part is called «Pounta», a hellenized Italian word used by old seamen to describe a sticking out edge or protrusion of rocks like a promontory into the sea.
But after writing a few words, I changed my mind. I had to change my approach on the subject. You see, the landscape of Pounta is not at all «beautiful» in the common understanding of the word. Nor is the environmental value of this endless succession of barren, fragmented and cragged surfaces an easy thing to explain to a broad public. You see (again), along the irregular leaning pyramids of Pounta there is no water and none but very few weather beaten trees, the vegetation being restricted to thorny spurges of all kinds and sizes growing in the gaps between the limestone slabs.
It’s a nothingness, an emptiness, an inhospitable rocky wilderness.
But on the other hand, it’s one of the most impressive (read, majestic) landscapes I’ve seen in my life.
I’ve read that otherworldly landscapes like this were shaped by the movement of ancient glaciers. I can understand that for mt Olympus, but glaciers in Ikaria?! Glaciers in the Aegean Sea?! Well, if you want my opinion, I prefer this explanation than no explanation at all. After all, we had dwarf mammoths and rhinos 50.000 years ago. Why couldn’t we have had glaciers as well?
Anyway, my point here isn’t hard science. My point is the effect these landscapes can have to the soul of the traveller -in this case, the hiker.
I’ve already written about it when I blogged on a similarly dramatic landscape in another side of the island. It was one of the most destitude and wildest places I know, but – oh my God! – so spectacular! There I experienced strong feelings of anchoritism, like a voice calling me to escape from the worldly turmoil and settle for the rest of my life among dark hanging rocks on one side and the blue immensity on the other.
Now, as I crossed Pounta for the first time (that was in 2006) I experienced a similar, though somehow different feeling. It wasn’t about God; it was about me, as a human being. I felt brave and I felt strong and I felt persistent and decisive. Especially when few years after I tried the crossing again and the weather – as it usually happens up there – switched to gale and blew upon us thick blankets of vapor and dence sheets of fog.
In one word, I felt indomitable. 🐲
.
.
I love all the wild untamable landscapes of my island. By challenging my fears and reservations, they have strengthened my character through the years and helped me evolve to a more self-confident and more independent person.
However, in spite of their timeless, unshakeable appearance, limestone crests and cliffs like Pounta are very complicated and extremely fragile landscapes. Human activities of a gigantic industrial scale, such as the rumored installation of 110 mega-size wind turbines, would totally anihilate their actual high quality. An industrial eolian plant on mt Atheras would devastate Pounta. The prodigious ammount of excavations needed to install these monsters will sooner than later turn its proud crests to mere piles of gravel – piles of gravel rolling and dropping on our heads!
But enough with words. Just below you can see a choice of photos from a recent hiking day trip across the limestone crests of Pounta taken by my friends the OPS Ikarians.
I chose them from 1) Flickr, 2) Google, and 3) the photos contained in the Google map of the hike. If you like this visual evidence and therefore, you think like me that this very special landscape should stay untouched by capitalist piracy, please consider signing the petition! 📜
.
…..
.
Afterword: This was eventually one more article about the landscapes of Ikaria with a stress on the mountainous nature of the island. I wonder when I will post another one. I do hope that I’ll do that soon, though. All I know right now is that the land is closing in for winter and everybody is picking olives …
Eleni Ik ❤
Wednesday, October 23, 2019
Keep it till next summer 😎
Δημοσιεύθηκε: 7 Σεπτεμβρίου, 2018 | Συντάκτης: Eleni | Filed under: choses vécues, exploring, festivals, hiking, holidays, ikaria, music, photography, pleasure, stories, travel, Uncategorized | Tags: adventures, aegean, August, blog review, boys, camping-in-ikaria, free culture, freedom, fun, girls, Greeks, greeks-in-crisis, hiking trails, ikaria, ikarians, instagram, ικαρία, μονοπάτια, love, millennials, portraits, rocks, seasonal hippies, stories, summer, summer 2018, swimming, travel, why-ikaria, wild camping, wild swimming, wildshots, young | 2 Σχόλια……
Corpus Arcanarum Ikariae in Augustum
……
«Παμε γερα με τσαμπουκα.»
(Greek slogan)
……
☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀
Hello readers!
This is not a reblog. This is a roundup!
😊 😊 😊
Ikaria, August 2018
«Αγαπώ τον Αύγουστο στην Ικαρία. Βλέπεις κι ακούς πολλά. Δείχνεις κι εσύ και λες πολλά. Ο Αύγουστος είναι μια γιορτή. Για κριτική κι ανάλυση θα έχουμε μπόλικο χρόνο το χειμώνα.»
[«Νύχτα παπί τρικάβαλο»]
[Σχόλια στο «Νύχτα παπί τρικάβαλο»]
Ikaria, August 2017
[«Be hip and with the youths»]
[Σχόλια στο «Be hip and with the youths»]
Ikaria, August 2017
«Οι νέοι της Ελλάδας αρνούνται να αφήσουν τη χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να τους στερήσει το δικαίωμα στην απόλαυση του γενέθλιου τόπου τους.»
[«Απόδραση απ’ την Κρίση»]
[Σχόλια στο «Απόδραση απ’ την Κρίση»]
Ikaria, August 2017
[«Ήταν ένας Αύγουστος με πολλά λινκς»]
[Σχόλια στο «Ήταν ένας Αύγουστος με πολλά λινκς»]
Ikaria, August 2017
«Now, don’t think I have betrayed Flickr but as it goes, from the side of Ikaria at least, sometimes the pictures fail in edge, spontaneity and personal touch. for the small picture, the snapshot, the ephemeral, subjective thing, Instagram, coming with all its smart filters and tricks, seems to win the game.»
[«Adventures, Fun & Attitude: Selected grams from Ikaria ♥ Part 1»]
[Comments on «Adventures, Fun & Attitude: Selected grams from Ikaria ♥ Part 1»]
Ikaria, August 2017
«It’s the story of the young travellers to Ikaria in the summer. It’s all loaded on Instagram. Enjoy and respect. This is the new DIY generation who are not looking for ready-made things but for the true experience, for whatever that takes.»
[«Adventures, Fun & Attitude: Selected grams from Ikaria ♥ Part 2»]
[Comments on «Adventures, Fun & Attitude: Selected grams from Ikaria ♥ Part 2»]
Ikaria, August 2017
«Was it I the other woman alone? The woman alone who was looked at by another woman alone in that cut-off place and moment? Yes, perhaps it was I. I turned fifty last year. And as often as always I like to swim in remote, quiet places at dusk.»
[«Adventures, Fun & Attitude: Selected grams from Ikaria ♥ Part 3 ➕»]
[Comments on «Adventures, Fun & Attitude: Selected grams from Ikaria ♥ Part 3 ➕»]
…………………….
So here is the latest bunch.⭐ ⭐ ⭐ ⭐
Note: All of the photos displayed below were chosen after long search according to complicated criteria. None of them have been downloaded but embedded into this post directly from the source. If you click on the thumbnails, you will be directed to the originals on Instagram.
All rights reserved by the respective owners © 2017-2018
.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Πρόσφατα σχόλια