sweet bravehearts ❤ quiet little landers
Δημοσιεύθηκε: 4 Απριλίου, 2021 Filed under: choses vécues, ikaria, photography, stories, Uncategorized | Tags: blog review, faces, Greece, ikaria, ikaria-in-winter, ikarians, island in the aegean sea, island life, Ικαρία, lifestyle, photography, portraits, stories, up-with-lonely-winter, why-ikaria Σχολιάστε
Hello my dear readers,
today’s article is at the same time a new episode of my «The Who in the Where» set of articles and a new episode of my numerous reviews on what other people have written in their blogs on subjects related to Ikaria.
This time, however, the blog where I am borrowing mat
erial from is a completely new and different thing and I can’t but be very serious about it. The reason is that Women on Ikaria in BetweenMyWorlds pays a well-deserved, respectful homage to eight inconspicuous heroines who have struggled hard to build the foundations of a good life upon the rocky shoulders of our beloved island.
It is obvious to me that Birgit, the author of these eight beautifully illustrated pages, proceeded in her work not as a superficial magazine reporter but as a real friend and respectful mediator. She observed, she listened, she inquired, she listened again and took notes and photos. She let things settle and mutual trust established. Take time, hang about, lay back and listen – that’s the key to unlock the mysteries of the Ikarian character – always cautious, reserved and often mistrusful of strangers. But either by nature or experience, Birgit grasped the spirit, and that’s the amazing thing about her. She’s proven true to the intro statement of her blog:
«I always loved to travel and to sit down with people, listening to their stories. It is in those moments that the beauty of a place and its people is revealed to me… Here, the definition of «listening» got another meaning. Even though I don‘t yet master the Greek language, the island and the Ikarians have sent me on a long and interesting journey. Whenever possible, you can now find me on this remote island, hiking, collecting stories and appreciating precious moments of intense talks and golden silence… Based on my experiences on Ikaria, I paid more attention to the stories around me. In times where our life is charactericed by restlessness, I treasure my chances to sit down with someone for a while. Talking and listening, giving full attention to each other is the most welcome present I can receive and give today.»
Hey, hold it! The topic here is not the blogger. It’s the blog posts! And here I am, presenting to my readers «Women on Ikaria», containing the portraits of eight brave ladies who have trusted our tiny red rock for a better life. I believe that their example is creating new attitudes a
nd positive perspectives, hopefully not only for Ikaria, I also believe, but for the rest of Greece as well.
And, hey people, don’t think they are the only ones!
Believe me, I know!
Thank you Birgit Urban!
Very much looking forward for more!
⭐ ⭐ ⭐
Stamatoula Vardarou: It takes a village to raise a kid.
«Stamatoula is hurring down the street in Agios Kirikos – a few strands of her thick curls come loose from her hair bun. She is late to open her shop and she knows that her neighbours will start worrying, if she is depassing even the Ikarian definition of beeing late. And she is right. While opening the door of her little shop in the upper main road of Agios Kirikos, Kosta, the owner of the coffee shop next to her, sticks his head out of the door asking her: ‘Where have you been? What happened? You are late!’ Stamatoula is smiling…» [read more…]
. .
Mandy Dragataki – the woman who is looking after your electricity bill.
«When you leave Ikaria by plane, Mandy might be the last person from the island who is giving you a hand. You can’t miss her: she will be standing at the boarding gate, her long dark hair braided in two strong braids, and with a smile she will check your passport and boarding pass, wishing you a “good flight”. When you see her there, handling the routine work of the ground staff, you might not imagine that her Ikarian story started just four years ago. Nevertheless she has roots on Ikaria, deep roots. Her grandparents are…» [read more…]
. .
Fotini Paroikou – Living in the Ikarian rhythm.
«Fotini drives her little car quickly over the bumpy dirt road. It is a hot summer day on Ikaria. Some kilometers further down the road, you can enjoy Messakti beach packed with hundreds of people, who are making the most of a typical Greek holiday day with sunbathing, surfing and beach volleyball. But up here, in the area of Pezi, it‘s a completely different story. You don’t meet anybody. Through the dust clouds…» [read more…]
. .
Marianna Markaki: when living next to the sea is the only option.
«If you want to get to know to Marianna, you better put your swimsuit on, take your swimming goggles and head to the sea somewhere in the area between Agios Kirikos and Therma on the Southern coast of Ikaria. Watch out carefully and if you‘re lucky, you might see a tall, sportive-looking woman with a spear gun, swimming between the rocks trying to…» [read more…]
. .
Silke Wagner – When love and jam make you stay.
«“Ja, da muscht halt gucke, dass du noch eine Milch holen tust” You may turn your head in surprise, eyes wide open, perplexed to hear a broad German accent while sitting in a coffee shop in Raches on Ikaria. But when this is happening, you are most probably sitting in the coffee shop of the “Women’s cooperative” in the middle of the platia of Christos Raches…» [read more…]
. .
Miriam Maass – finally taking life into your hands.
«Boofy, the little brown mixed breed dog, is jumping impatiently between the olive nets. He is bored. For hours he already stayed there watching Miriam, his owner, combing down the olives from one tree after the other. He cannot stand it any longer. Nor can he stand the smell of the olives any longer, or does he want to explore the grove once more. He knows this olive grove by heart: It is nearly Christmas time and since the beginning of November he has not only examined every single mound of soil in this grove, but he also got stuck in an endless chain of the same routine: in the morning, Miriam, his beloved owner, drives him from Nas up to Proespera, where she‘s supposed to harvest 117 olive trees by herself…» [read more…]
. .
Elena Zepou – I hang up my ballet shoes between goats and chicken and I am fine with it.
«Elena bends her body up and down at the ballet bar. She closes her eyes and little by little she gets into the rythm of the music, she put on this morning: «Cesare Pugni – The Esmeralda Variation». This is her moment, this is her ‘time out’ before a busy day starts off. She is testing some steps and after a short time…» [read more…]
. .
Eirini Stathogianni – Τhe woman who is putting Ikaria on your skin.
«Eirini kisses her little daughter good-bye, then she starts the engine of the small white transporter. It is a cold winter afternoon in December on Ikaria, the Northern wind is blowing rain drops against the windscreen. Even though Eirini knows the road by heart, she drives slowly, concentrating on every bend in the road. Winter weather can be very treacherous on Ikaria and the…» [read more…]
. .
Update: Sunday, September 12, 2021
. .
. .
NOTES:
a) This article is actually a reblog. All texts and photos © Birgit Urban, all rights reserved. The material presented here has not been downloaded but embedded directly from the source.
b) BetweenMyWorlds does not accept comments but only e-mails. Aligning to the blogger’s preference I won’t accept comments here either. However, if you are on facebook, I think you may be able to add a comment by visiting the links pinned under some of the paragraphs of this article.
c) I take full responsibility 
for the title of my article. The second part of it is a loan after one of my most cherished old articles:
«φree αssoσiation».
Thanks for reading!
⭐ ⭐ ⭐
. .
Sunday, April 4, 2021
. .
Wind-bound in Nicaria, circa 1740
Δημοσιεύθηκε: 29 Νοεμβρίου, 2016 Filed under: choses vécues, exploring, ikaria, stories, travel | Tags: Aegean Sea, anthropology, Charles Perry, environment, Greece, history, ikaria, ikarians, island in the aegean sea, island life, χαμένο-χωριό, Κάβο Πάπας, ικαρία, Kavo Papas, landscape, legends, lost-village, Mavri, my-work, pirates, script, stories, storm, tales, travel 17 Σχόλια
I don’t expect this long article to become too popular. It’s just that several modern-day Ikarians show a lot of interest in knowing as much as they can about the more recent history of the island and they are usually very disappointed. Compared with other islands of the Aegean Sea, there is so little to say about Ikaria! No glorious battles, no illustrious rulers, no forts and fleets, no trading towns, no towers, cathedrals and famous monasteries; only mossy stonewalls and old thrifty houses scattered in the ravines, the valleys and the forests in the hills.
Neverthelss, there were some short descriptions of the life in the island during the Obscurity («Αφάνεια») as we like to call in Ikaria the first hard centuries of the Ottoman occupation. These were written by the very few European travelers who touched at our rough, inhospitable shores, often by chance or accident. In Pr A.J. Papalas’ book «Ancient Icaria» I found a reference to one of these documents, which, although brief and trivial, capticated my imagination. It is by Charles Perry, a wealthy medical doctor from England who travelled in the Levant from 1739 to 1742. After visiting Egypt, Perry sailed from Alexandria to Athens. On his way across the Aegean he visited and described the islands of Cos and Patmos. But after that island, as he was heading for Mykonos, his ship was caught in a storm and was forced to drop anchor in Ikaria.
I liked Perry’s account. Reading his one and a half page about his accidental visit to Ikaria, I felt the genuine puzzlement of a man of the Century of Lights for the unwelcoming, extremely mountainous environment of the island and his also genuine astonishment (and contempt) for the attitude and the way of life of its inhabitants. But, most of all, I liked his account for a more personal reason: through the eyes of the good old British doctor, I saw some places of western Ikaria which I know very well, such as Karkinagri, Agios Isidoros and Langada, looking as uncanny and wild, as if we were talking about a remote, unfriendly rock in the middle of the South Pacific!
and write a similar story, this time not from the side of an enlightened European physician, probably wearing a powdered wig, but from the side of the «wretched, almost naked and savage» Ikarians!😌
«We spent three days in Patmos, not disagreeably; and the fourth in the morning we set sail for Myconos; but the wind, which was otherwise pretty favorable, grew slack, next to a calm; so that it was with much-ado, with what wind we had, and the help of our oars, that we reached the west end of Nicaria in two days. We much lamented our hard fate, that we should thus long want a wind at such a favourable (for it) crisis of the year, it being near the Autumnal Equinox.
However, that night, about an hour after sunset, even whilst we were reproaching the malice of our stars, a fine gale sprang up. We failed not to embrace it immediately, and we went driving on, Jehu-like, with our sails full of wind and our hearts full of joy: But alas! How frail and transitory are human hopes and happiness, especially upon the sea? Within an hour after, the wind turned against us, and blew a storm; so that we were forced to change our course, and to seek shelter under a rock at the west end of Nicaria, which we did not attain, however, without much difficulty and danger.»
«Here we lay wind-bound four nights, and above three days; during which irksome interval we amused ourselves in the best manner we could with fishing: But after we had spent two days without other recreation than fishing, that sport grew dull and tedious; and whilst we were looking out for some sport and divertissement, kind Providence (of its grace and favour) sent us the glad tidings that about a mile off, on the side of a high rocky mountain, there was a spring of excellent water, which was resorted to by great number of partridges. Upon this intelligence, (which we got the third day of our detention there) we immediately got ready arms and ammunition of all sorts, as well for the belly as the barrel -such as bread, butter, cheese, salt, pepper, wine, glasses, etc. We marched on directly, (flushed with the hopes of new game) with uncommon ardour, or rather avidity; and we were well recompensed our pains; for we passed that day very agreeably.
The mountain (though in general very steep) admits a sort of level in that place; and the spring of water issues out of a rock, in a very convenient and delightful spot, where nature or chance has formed a sort of grot, large enough to receive and accommodate a dozen or 15 persons. This natural grot (if we may so call it) is covered over, and secured against the weather, by a large flat stone of about 24 feet in diameter: This rests upon and is supported by other stones on all sides, except to the eastward; where, being open, it presents to view a sort of alcove. Here we passed the whole day (which but for that retreat would have been tedious) very agreeably -reclining upon the bed of our grot, with the water trilling along close by us, whilst our partisans upon the hunt for partridges, wild goats, and the like, of which they brought us in good store.»
«There are some few inhabitants on this island, but those almost naked and savage, seldom seeing or conversing with any of the human species, except those of their own isle. The second day after we put in there, we sent out some of the mariners a shooting for us, who pursuing their game to the north side of the mountain, met with some of the natives. These were so affrighted at sight of strangers, that they fled from them with precipitation; but our people calling after them, and telling them they had brought them bread and corn, they at last prevailed on them to stop, and come to a party with them. These poor wretches, being at length persuaded of our good intentions, came to see us aboard our vessel, and afterwards brought us good store of grapes and meat. We were really at a loss to guess where they found those things; for the whole island, so far as we could see of it, is the most miserable, barren rock that ever was seen.
The 4th day, towards noon, the wind changing in our favour, we set sail for Myconos, which is 40 miles distant from the westernmost point of Nicaria. This (as it is to be supposed) is a run of about 7 hours, with a good brisk gale…»
Pages 484-486 from Charles Perry’s book, «A View of the Levant», which I have arbitrarily named «Wind bound in Nicaria», can be found in Google books
Modern books about the history of Ikaria:
Comments on this article are very welcome!
Ελενη
😌
.
His island of freedom
Δημοσιεύθηκε: 20 Σεπτεμβρίου, 2016 Filed under: exploring, hiking, holidays, ikaria, photography, pleasure, stories, travel | Tags: adventure, aegean, blog review, communism, explorers, food, freedom, Greece, hiking, history, ikaria, ikarians, island in the aegean sea, island life, ικαρία, μονοπάτια, lifestyle, peaceful island, stories, travel 7 Σχόλια
Hello readers! 🙂
how long has it been since I last wrote a blog review properly speaking – that is, to review something written by someone I don’t know? I think the last one was about Jackie Fox, the Ikarian/American who posted a whole series of wonderful articles about her life in Ikaria during the year 2012-13. Jackie published on WordPress so it was easy for me to spot her and connect to her blog articles. The same goes with my present blogger. He is in WordPress where he keeps a blog which he calls: «Dorken at large – Outings in search of personal freedom». I like him so here I am, hard-working, cool blogger Eleni, I am blogging about his doings in Ikaria!
As I always do, I will let him speak on his own. But before that, just let me say only two things: a) Dorken comes from Izmir, a city geographically and historically associated with our islands. It’s so close and so big that in some winter nights when the clouds are low I can see the glow of the lights of his city in the east! b) Some Turks like Dorken, also like a lot of people who come from the countries of the Eastern Mediterranean, incarnate the legendary Oriental Oral Narrator – in simpler words, they know how to tell a story and capture the listener!
Go Dorken, speak about my island – your island of freedom! 😊
As always in my blog reviews, if you click on the pictures you see in this article you will be directed to the full posts in the source. There you will find more photos with a few words for each. As you will see, I have borrowed some quotes from Dorken’s posts. Goes without saying that I am solely responsible for my choices.
Dorken’s Ikaria : Foreword
«…but then, there was another island. One that was somehow magical, and for no special reason. One that I picked for myself, my fantasy island, my island. When I told the name, very few people would have heard of it, even though it was so close to where we lived. In my child’s mind, I would be the king of my island and my own civilization. I would declare my independence lying on the floor of my bedroom, lost in the map. It was years later, when I started reading about it, I was surprised to see that my island was of the same mindset, that it had actually declared its independence in 1912, had its own flag, its own anthem, even if it had lasted for only five months. Yes, that was definitely my island…»
Dorken’s Ikaria: Day 1 – Arrival
«Getting to Ikaria is no easy task, I’ll tell you. Despite being one of the largest of the Aegean islands, it seems to be somehow left out of the grid. Although it is clearly visible from the Turkish coast, it is easier to get to Mykonos or Santorini then Ikaria. Well, I hope it will stay that way…»
«The entertaining bit of the trip though was to overhear (ok, not overhear, simply listen, yes I like lis-tening to others’ conversations, shush!) twenty something Istanbulites discussing which beach clubs they should go to in Samos. I’m not going to get into details, but I will tell you this much: some of the Turks really have the wrong idea about the Greek islands. They get on the boat to Samos or Chios thinking they will find the same boom boom – fuck me – boom beach clubs they go to in Cesme or Bodrum, and then they are heavily disappointed. Aegean islands, perhaps with the excep-tion of Mykonos and Santorini, is about peace and tranquillity, and very very good ouzo…»
«.So here I am, sitting on my wooden throne on the beach, adoring my kingdom. I just had the most delicious grilled squid and am on my third glass of white wine. Stars are shining, there’s a gentle Greek tune coming from the back, and the sound of the waves from the front. There’s a brave woman going for a swim. Life is good. So far, I love my kingdom.»
Dorken’s Ikaria: Day 2 – Agios Kirykos
«Mornings of any Aegean trip has the same theme: wake up (preferably not too late), instead of jumping under the shower, jump into the sea, sit at a café, have a bite, have a coffee, and another coffee and another one. Why should today be any different?»
«Ag. Kirykos is a nice island town (town – village – town? whatever), but nothing spectacular. Nice cafés by the coast to enjoy your book. Few pebble beaches around – not very comfy, but the sea is much warmer than in the nearby islands of Samos and Chios. Nice people. Yeah, that’s it. Summary of the day: swim, have coffee, read book, walk around, have more coffee, plan the next day, have another dip in the sea, and another coffee – yeah that’s really it.»
«Although Greece gained its independence from the Ottoman Empire in 1827, East Aegean Islands still remained part of the empire. In July 1912, the Ikarians said that they had enough with that and revolted under the leadership of a chap named Ioannis Malahias. The Ottomans had their own prob-lems like World War I, so as a result, Free State of Ikaria was declared an independent country on July 17th. Of course, it wasn’t the easiest of times. And with no dowry, no money, no family background, Ikarians had to be glad to be annexed by Greece only five months later in November. To this day, Ikarians are extremely proud of those five months and all around the island, you can see more Free State flags than Greek ones. The flag has a dark blue background with a white cross in the middle – basically Swiss flag turned blue. 🙂 »
Dorken’s Ikaria: Day 3 – Chalares Canyon, Nas, Armenistis
«To get from the south to the north of the island, you have to go up and down the high mountains that run like the spine of Ikaria. The view on both sides is simply breath-taking. One has to be care-ful enjoying the view while driving in Ikaria though. The roads are all very narrow – at some points to the degree that two cars cannot pass at the same time. On one side of the road, there are rocks and on the other side, cliffs several hundred meters high and more rocks at the bottom. Not to worry, you are more likely to come across a goat than a car while driving on the island anyway.»
«I arrived at Nas, at the northwest end of the island towards ten o’clock. Nas is a very small village with a few hotels and restaurants that took the healthy-trendy line. Everything here is organic, healthy, super food and stuff. It’s not difficult to imagine people doing yoga on the beach at sun-rise, which I’m sure they do.»
«Ikaria has an unbelievable amount of well-marked and well-kept walking trails – one might say bet-ter marked and kept than the roads themselves. The one I was going to try today was starting at Nas and following the river along the Chalares Canyon. As the trails are never ending, I decided to walk as long as I found reasonable, then return back either using the same route or some alternative path.»
Dorken’s Ikaria: Day 4 – Evdilos, Kampos and around
«The northerly autumn winds begun caressing Ikaria this morning. The sun is still strong, but you know that it is not going to last long. Colors of the season started showing themselves on the trees at higher altitudes. It is the best time of the Aegean.»
«The roads gently ascend the hills passing by farms and vineyards. After a few dead ends, I seem to have found my way. In any case, if you get really lost lost, just walk down till you meet the sea, not that hard.»
«As the altitude increased, bushes and olive trees left the scene to pine forest. At the end, I reached my destination point: Theoktistis Monastery. It is really a small monastery this one, but sitting on top of the mountain, the view is well worth the climb. There is a small church at the very entrance with your typical Greek icons and what not. As you climb a bit more though, you come across an-other tiny church which drops your jaw. Imagine that there’s this big rock on the ground, then they built block walls on it, and then using what mythical creature god knows, they placed a gigantic rock on top of it all to serve as a roof. Walking around the church, you realize that the roof bit is ac-tually a massive rock cantilevering out of the mountain. They just built a block wall in between the two rocks. Okay, now it makes sense. It’s a tiny tiny church by the way, the door is barely a meter high or so, you really need to bend down to get in.»
Dorken’s Ikaria: Day 5 – Manganitis
«The south coast of Ikaria is rugged, harsh, so rocky that in most places depriving the trees of the least bit of soil to hang on to. This makes it very difficult for humans to settle, but it is a playground for the goats. These steep hills also shelter some of the most beautiful, tiny, isolated beaches you can find on the island, of which, Seychelles Beach has unequivocal reputation.»
«Here’s another interesting note about Ikaria: After the Greek Civil War of 1946-1949 between the nationalists and the communists, the Greek government used Ikaria as an exile location for the de-feated commies. Some 13,000 people affiliated with the Greek Communist Party, KKE, were sent to the island. Considering the current population of Ikaria is just 8,500, you can well imagine the impact of this relocation on the island’s political demographics. And which party do you think wins all the elections on the island today? Yes, you guessed it right :). Even today, the island is referred to by many Greeks as the Red Rock. It is funny though, Ikarians are also very devout Orthodox Christians. Nowhere else have I seen communism and religion going so much hand in hand, but then again, Ikaria is not just any place.»
«…the highlight of the whole day, perhaps the trip, was the tiny, beautiful, under-stated Manganitis village. With houses overlooking the vast blueness that is the Aegean and the cutest little harbour, this fishing village offers the real isolated Greek island beauty in one’s imagination. And the deli-cious Ikarian ratatouille cooked from vegetables grown by the owner of the taverna himself in his backyard, accompanied by a glass of Mythos… for some people, there is heaven, eden, paradise to go to; for the likes of me, there is Manganitis.»
Dorken’s Ikaria: Day 6 – Departure
«Today, I will have a few beers and enjoy my book until the Dodekanisos Seaways hydrofoil takes me to Pythagoreio in Samos, from where I will board the boat back to Kusadasi. I have one and a half hours between the two boats, I hope the connection will be less dramatic than the last one.»
«I have to express my gratitude to the amazing island of Ikaria, for treating me like the king that I am and allowing me to reign over it for six long days – much longer than many mighty nations tried to do. It would be unwise though to outstay my welcome, for I know that the spirit of Ikaria is all about freedom. I will surely miss this red little rock of mine and who knows, perhaps one day…»
«Autumn winds increased their strength over Ikaria today. Gone are the long, warm days of the summer. Whether you like it or not, change is on its way. Things are about to get different, and different we will have to embrace.»
.
Come again Dorken! Maybe your ancestors and my ancestors were related! Maybe they were friends!
Let’s be friends too! 😊
👩 Eleni
September 20, 2016
Cross blogging 1: Nana’s WP media
Δημοσιεύθηκε: 18 Ιουνίου, 2016 Filed under: choses vécues, exploring, hiking, ikaria, photography, stories | Tags: adventure, aegean, agrimi, blog review, dreams, enviro-lore, environment, girls, Greece, hiking, ikaria, inspirational, island in the aegean sea, island life, ικαρία, μονοπάτια, motivational, my-friends, nana's-wild-photo, stories 7 Σχόλια
Happy Summer, my friends!
It’s not the right time of the year to post long accounts. In the summer people usually browse magazines and look at pictures. So this article is about pictures, pictures of a special kind, older or newer attachements to my friend Nana’s blog posts, that may have passed unnoticed. The same as her blog as a whole, these pictures are not touristic neither do they aim to giving information about the island. All I may say about them is that they are thrilling and they have provided inspiration to a lot of viewers, and if I may say, a bit of motivation as well, and that not only concerning Ikaria but for all similar places of the world gifted with an exciting outdoors and a culture of freedom. Before I write a full blog review, I’ll stop and just say: it’s not pictures from my beloved Flickr that I look at when I am homesick for Ikaria. I look at these pictures. And when I have time, I click on the links and I also read the articles some of which go back to several years ago.
I encourage you to take the ride. It’s a wild ride, as wild and natural as our island. Sometimes the concept does not make sense, sometimes it does, sometimes there’s humor or doubt, puzzlement, even bewilderment. There is art and fun and yes, in some of them a visitor can find some tourist information too.
But this is not the point. The point is a strong, desicive and creative girl living and rambling in Ikaria and what she thinks about it all. Take a look yourselves and say if I am wrong.
.
Someone just asked. Yes, of course there will be a second part and maybe more to come. Nana to agrimi’s media library from Ikaria is big!.
nακεd & unemployed
Δημοσιεύθηκε: 22 Ιουνίου, 2014 Filed under: choses vécues, exploring, ikaria, photography, stories | Tags: adventure, aegean, agrimi-mou, beach, canyon, dreams, enviro-lore, environment, ex-city-girl, explorers, freedom, grateful exiled, greeks-in-crisis, ikaria, island in the aegean sea, island life, αγρίμι-μου, ικαρία, ξωτικά, lonely-cove, mermaids, modeling-for-nature, my-friends, mystic, Nymphs, photography, wild shots 7 Σχόλια.
❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀
Hello readers!
Not many words needed for these too few snapshots I was allowed to post wishing to celebrate Nana’s first sureal weeks of her new life in Ikaria. Don’t pay too much importance to the title of the enty. It’s only a joke. 🙂 My best friend is no ordinary girl so the whole thing was a success! ⭐ ⭐ ⭐ ⭐
.
.
-
.
..
....
.
.
.
-
.
.....
.Visit her blog to read stories and see photos. And for more quality visit her photostream in (no instagram!) … in Flickr of course!!! ⭐ ⭐ ⭐ ⭐
code name egotoagrimi
.
❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀
.
Αρχαία Ικαρία
Δημοσιεύθηκε: 14 Αυγούστου, 2009 Filed under: exploring, stories, Uncategorized | Tags: adventures, aegean, Ancient Athens, Ancient Greece, ancient ikaria, Ancient-Icaria, anthropology, archeology, book review, byzance, good-book, history, ikaria, island in the aegean sea, island life, Αιγαίο, ιστορία, ικαρία 7 Σχόλια
-
«Αν και η Ικαρία δεν είναι μικρό νησί, ο ρόλος της στην ιστορία του Αιγαίου ποτέ δεν ήταν ανάλογος του μεγέθους της. Η ορεινή μορφολογία του εδάφους, η έλλειψη φυσικών λιμένων και το συχνά τρικυμισμένο Ικάριο πέλαγος ήταν οι τρεις βασικοί παράγοντες που συντέλεσαν στην απομόνωση του νησιού από τον γεωγραφικό περίγυρό του. Παρόλα αυτά δεν έλειψαν περίοδοι που βρέθηκε στην περιφέρεια ή ακόμα και στο κέντρο σημαντικών ιστορικών εξελίξεων.»
📖 -
Έτσι αρχίζει η «Αρχαία Ικαρία», ένα θαυμάσιο βιβλίο για την ιστορία της Ικαρίας από τους προϊστορικούς έως τους μεσαιωνικούς χρόνους που έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου. Συγγραφέας είναι ο Ικαριακής καταγωγής Αντώνης Παπαλάς, καθηγητής της Αρχαίας Ρωμαϊκής και Ελληνικής Ιστορίας στο East Carolina University των Ηνωμένων Πολιτειών. Το έργο γράφτηκε στην αγγλική γλώσσα και κυκλοφόρησε στην Αμερική το 1992. Δέκα χρόνια αργότερα μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Α.Κ.Καλοκαιρινός. Πρόκειται για μια εξαιρετικά επιμελημένη έκδοση 288 σελίδων με άφθονες κατατοπιστικές φωτογραφίες και παραρτήματα.
Εμπλουτισμένη με πληθώρα ιστορικών πηγών και συσχετισμών η «Αρχαία Ικαρία» είναι πάρα ταύτα γραμμένη σε γλώσσα που διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα από το μέσο αναγνώστη. Για τους Σαμιώτες αναγνώστες ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η περιγραφή των άρρηκτων, διαχρονικών σχέσεων της Ικαρίας με τη Σάμο. Ακόμη, στη σύγχρονη εποχή μας, που κυριαρχεί η ανάγκη για αειφόρο ανάπτυξη και βιωσιμότητα παγκοσμίως αλλά και στο Αιγιακό χώρο ειδικότερα, τα συμπεράσματα που μπορεί να αντλήσει κάνεις μέσα από αυτή τη συγκροτημένη ιστορική διαδρομή της Ικαρίας είναι ιδιαίτερα χρήσιμα και επίκαιρα – θα έλεγα μάλλον πως αποτελούν ένα απροσδόκητα διαφωτιστικό στοιχείο αυτού του βιβλίου.
Το 2005 εκδόθηκε στην Αμερική «η συνέχεια» της Αρχαίας Ικαρίας. Το νέο βιβλίο του Α. Παπαλά που φέρει τον εντυπωσιακό τίτλο “Rebels and Radicals”, πραγματεύεται την ιστορία του νησιού από τη μεταβυζαντινή έως τη σύγχρονη εποχή με ιδιαίτερη έμφαση στα γεγονότα του 1912 (Ικαριακή Επανάσταση), στο «έπος» των Ικαριωτών μεταναστών στην Αμερική και τις περιπέτειες της δραματικής δεκαετίας του 1940 (Αντίσταση, Εμφύλιος, Εξόριστοι).
Όπως και το «Αρχαία Ικαρία», έτσι και το “Rebels and Radicals” σύντομα ελπίζουμε θα μεταφραστεί και θα κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα. Οι πρωτότυπες Αγγλικές εκδόσεις τόσο του “Ancient Icaria” όσο και του “Rebels and Radicals” διατίθενται από τον εκδοτικό οίκο Bolchazy-Carducci Publishers, Wauconda Illinois και παραγγελίες μπορούν να γίνουν από τις σχετικές ιστοσελίδες. Το «Αρχαία Ικαρία» διατίθεται από τις Εκδόσεις Α.Κ.Καλοκαιρινός, Ράχες Ικαρίας, τηλ. 2275-0-41371 και την ηλεκτρονική διεύθυνση aeikaria@otenet.gr, καθώς και από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο του περιοδικού ikariamag.Αντιγραφη απο το μπλογκ των Ενεργων Πολιτων Σάμου : ΑΡΧΑΙΑ ΙΚΑΡΙΑ
« Φως στη μαύρη τρύπα »«Καλύπτει ένα κενό στη βιβλιογραφία». Συχνά χρησιμοποιούμε καταχρηστικά αυτή την έκφραση. Όμως για την «Αρχαία Ικαρία» των Εκδόσεων Α.Κ. Καλοκαιρινός – μια ιστορία της από την Εποχή του Χαλκού ώς τα τέλη του 16ου αιώνα – τα λόγια αυτά ηχούν τσιγγούνικα. Αρκεί να συνειδητοποιήσει κανείς ότι γι’ αυτό το άγριο και ιδιότυπο νησί, που μέχρι να αποκτήσει λιμάνια το ‘80, ήταν φοβερά απομονωμένο, σχεδόν δεν υπάρχουν επιστημονικές μελέτες, ούτε έχουν γίνει ποτέ συστηματικές αρχαιολογικές ανασκαφές, παρά μόνο το 1938, ούτε έχει ποτέ προβληθεί η χαρακτηριστική αρχιτεκτονική του. Όλοι τη γνώριζαν ως τόπο εξορίας και ιαματικών λουτρών, όλοι πια ξέρουν για τα εμπορικά καταστήματά της που ανοίγουν τα μεσάνυχτα, αλλά όποτε έψαχνε κανείς για κάτι περισσότερο έπεφτε σε μαύρη τρύπα. Ε! λοιπόν με αυτό το βιβλίο, η τρύπα του… Αιγαίου φωτίζεται. Συγγραφέας του είναι ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής Αρχαιοελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Α. Καρολίνας, ο ικαριακής καταγωγής Αντώνης Παπαλάς, ο οποίος δούλεψε με αυστηρή επιστημονική μέθοδο και συνέθεσε το υλικό έτσι ώστε να διαβάζεται άνετα τόσο από τον επιστήμονα όσο και από το ευρύ κοινό. Απολαυστική η περιγραφή της Ικαρίας του 17ου αιώνα από τον τότε Επίσκοπο Ιωσήφ Γεωργειρήνη, που την παρουσιάζει ως το πιο φτωχό αλλά και το πιο ευτυχισμένο νησί του Αιγαίου»
(Μικέλα Χαρτουλάρη, εφημ. ΤΑ ΝΕΑ , 06-07-2002)
Αν θελετε, διαβασετε και το «Ξεναγηση στο Να» στο μπλογκ της Νανας,
που ειναι μια ιστορια που βασιζεται σε αυτο το βιβλιο.
Ελενη
😚
..
Comments
(5 total)
Θεωρώ πολύ επιτυχημένο τον τίτλο. Απ’ ότι έχω καταλάβει, θεωρώ ότι η Ικαρία ήταν «αρχαία» ως τον 20ο αιώνα! 🙂
Sunday August 18, 2009 – 08:46am (EEST)
Το Αγγλικό πρωτότυπο είναι κάπως ξερό αλλά η μετάφραση και η επιμέλεια έχει βελτιώσει πάρα πολύ το ύφος, ενώ οι φωτογραφίες προσθέτουν γλαφυρότητα και επιπλέον στοιχεία. Πολλή ουσία επίσης βρίσκεται και στις παραπομπές και υποσημειώσεις. Η Ικαρία άργησε όμως έβγαλε τελικά ένα πολύ καλό ιστορικό βιβλίο!
Sunday August 24, 2009 – 04:55pm (EST)
Το ίδιο σκεφτόμουν κι εγώ Νανα!
Ευχαριστούμε πολύ, Μαρία!
Monday August 26, 2006 – 10:56pm (EET)
Ξέχασα να πω ότι μου άρεσε πολύ και η μετάφραση της Περιγραφής της Νήσου από τον επίσκοπο Γεωργειρήνη που βρίσκεται στο Παράρτημα. Εξαιρετική δουλειά, καθώς και ο σχολιασμός του μεταφραστή!
Tuesday August 28, 2006 – 12:18pm (EST)
Καποια στιγμη θα γραφω ενα αρθρο στο μπλογκ μου για το συντομο περασμα του Charles Perry απο την Ικαρια το 1738 με αφρρμή την παραγραφο που διαβασα στην εισαγωγη του βιβλιου.
Wednesday September 3, 2009 – 01:09pm (PST)
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! 🙂
Thursday September 25, 2009 – 12:18pm (EST)
ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΙΚΑΡΙΑΣ
Δημοσιεύθηκε: 1 Ιουλίου, 2009 Filed under: choses vécues, exploring, hiking, ikaria, stories, travel, Uncategorized | Tags: adventure, aegean, angelos, ecotourism, enviro-lore, Greece, greek-entries, hiking, hiking trails, ikaria, interview, island life, συνέντευξη, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, άγγελος, ελληνικά-entries, ικαρία, μονοπάτια, links, my-friends, OPS Ikarias, trail-of-the-elves, what-it-takes 7 Σχόλια
UPDATE 30/11/2023 ❤
….. ….. 
– Η σηματοδότηση μονοπατιών αποτελεί προσωπικό όραμα ή συλλογική επιθυμία;
– Να σηματοδοτεί κανείς και να σχεδιάζει διαδρομές σε ένα νησί όπως η Ικαρία δεν μπορεί παρά να ξεκινά από ένα προσωπικό όραμα. Δεν προέκυψε από κάποιο γεγονός, ας πούμε, ότι οι κάτοικοι είναι ιδιαίτερα δραστήριοι ή ευαίσθητοι στο θέμα τουρισμός.
Αγαπούν βέβαια πάρα πολύ τον τόπο τους, πράγμα που είναι πάρα πολύ σπουδαίο, όμως αυτό δεν αρκεί. Για να υπάρξει συλλογική δράση -προς οποιαδήποτε κατεύθυνση- δεν φτάνει η αγάπη. Χρειάζεται να εμβαθύνει κανείς στη φυσιογνωμία του τόπου, να νιώσει τις ανάγκες, τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες. Είναι επίσης πολύ σπουδαίο να μένει κανείς στην Ικαρία και το χειμώνα. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο κατά τη γνώμη μου. Για παράδειγμα, υπάρχουν πάρα πολλοί σύλλογοι Ικαριωτών με αξιόλογους και μορφωμένους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τον οικοτουρισμό, τη φύση, τη προστασία του περιβάλλοντος ή την ορειβασία. Όμως οι Σύλλογοι αυτοί έχουν έδρα στην Αθήνα. Ακόμα και πολλοί Ικαριώτες ξενοδόχοι που υποτίθεται έχουν άμεσο συμφέρον από τέτοιες πρωτοβουλίες, περνούν τον χειμώνα στην Αθήνα. Ενώ οι συνάδελφοι τους στα γειτονικά νησιά μένουν το χειμώνα και οργανώνουν συλλογικά διάφορες εκστρατείες: καθαρίζουν τις παραλίες, μαζεύουν τα σκουπίδια απ’ τους δρόμους, φυτεύουν δέντρα, καθαρίζουν και σηματοδοτούν μονοπάτια.
– Ποιό είναι λοιπόν αυτό το προσωπικό όραμα;
– Κατ’ αρχήν να το ξεκαθαρίσω: ότι οι Ικαριώτικοι σύλλογοι ή οι ξενοδόχοι δεν βγαίνουν να σηματοδοτήσουν, ή να χρηματοδοτήσουν κάτι σχετικό με τον οικοτουρισμό στο νησί, δεν σημαίνει ότι δεν παρέχουν σημαντική ηθική υποστήριξη. Τα μονοπάτια είναι «δημόσιος χώρος» και σαν κάθε δημόσιος χώρος χρειάζεται προστασία. Τυπικά αρμόδιοι είναι οι Δήμοι, όμως όσο περισσότεροι άνθρωποι βγαίνουν και λένε ότι τα μονοπάτια χρειάζονται (ως κληρονομιά του παρελθόντος και ως αξία του σήμερα) δύσκολα τολμάει κάποιος να κλείσει ή να καταστρέψει ένα μονοπάτι. Ενώ παλιά έλεγαν, «Έλα μωρέ. Αυτό ήταν παλιά τότε που πήγαιναν με τα μουλάρια. Τώρα ας πάνε από τον δρόμο«. Αυτό έπρεπε να το τονίσω για τους συλλόγους, ιδιαίτερα γι’ αυτούς από την περιοχή μου. Όσο για το προσωπικό όραμα και πως ξεκίνησε, είναι μεγάλη κουβέντα.
– Έχουμε χρόνο και χώρο. Στο blog της Ελένης ήμαστε…
– Θα το πω όσο γίνεται πιο απλά. Εγώ την Ικαρία την ήξερα από τον Αρμενιστή. Ο πατέρας μου ήταν εκπαιδευτικός κι έτσι κάναμε μεγάλες διακοπές εκεί τα καλοκαίρια. Αγαπούσα τη θάλασσα, όμως πολύ συχνά ανέβαζε μελτέμι και είχε φουρτούνα. Έτσι άρχισα να εξερευνώ το εσωτερικό του νησιού με τα πόδια.
Χρόνο με τον χρόνο έμενα κατάπληκτος με το πλούτο της φύσης και της παράδοσης. Επίσης υπήρχε μια αίσθηση ελευθερίας και άνεσης που με συνάρπαζε, μαζί και κάτι το μυστηριώδες που προκαλούσε για εξερεύνηση.
Αργότερα ταξίδεψα πολύ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εκεί όμως που πρωτοσκέφτηκα το θέμα «μονοπάτια» ήταν στο Άγιο Όρος. Αυτό ήταν πολύ παλιά όταν δεν υπήρχαν δρόμοι και αυτοκίνητα. Ο πρώτος χάρτης μονοπατιών που είδα ποτέ ήταν του Άθωνα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση εκείνος ο χάρτης. Αλλά πιο μεγάλη εντύπωση μου έκανε η ομοιότητα του τοπίου του Άθωνα με την Ικαρία.
Συζητώντας γι’ αυτά με ένα ηγούμενο μοναστηριού, μου είπε το εξής:
«Αυτό που βλέπεις με τα μοναστήρια, το βουνό, τα δάση και τα μονοπάτια, δεν άπεχει πολύ από την εικόνα της Ελλάδας πριν το αυτοκίνητο. Αν βάλουμε στην άκρη τον θρησκευτικό παράγοντα, αυτό είναι που γοητεύει τους επισκέπτες. Όπως είναι τώρα τα μοναστήρια και οι σκήτες, έτσι ήταν παλιά τα χωριά και οι οικισμοί στην Ελλάδα.»
Τότε μου ήρθε πρώτη φορά η σκέψη να γίνουν μονοπάτια στην Ικαρία. Θα ήταν ένα δίκτυο με σηματοδότηση, πινακιδούλες και διασταυρώσεις, ακριβώς όπως το είδα στο Άγιο Όρος.
– Είναι πολλοί όσοι χρησιμοποιούν τα μονοπάτια;
– Δεν έχω στατιστικές, όμως κρίνοντας από τις πωλήσεις του χάρτη των μονοπατιών, φαίνεται πως είναι αρκετοί. Βλέπω επίσης τα ίχνη τους στις διαδρομές. Οι διαδρομές φαίνονται «χρησιμοποιημένες» -πατημένες- κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Μερικές φορές με πιάνει άγχος και σκέφτομαι πως πρέπει να γίνει τούτο ή το άλλο, πως πρέπει να βρεθούν πόροι, υποστήριξη, βοηθοί κτλ. και να γίνουν έργα στο μονοπάτια, όμως μετά ηρεμώ.
Σκέφτομαι πως στην Ικαρία με τόσα προβλήματα στις υποδομές, στους δρόμους και τόσα άλλα, ούτε για τις παραλίες δεν μπορεί να υπάρξει σωστή μέριμνα. Πόσο λιγότερο να γίνουν επενδύσεις για τον οικοτουρισμό. Αυτό είναι πολυτέλεια προς το παρόν.
– Ποιοί άνθρωποι περπατούν στα μονοπάτια;
– Αν και η Ικαρία προσφέρεται για κανονικούς ορειβάτες, αυτοί που περπατούν στα μονοπάτια είναι κάθε είδους άνθρωποι. Απλοί τουρίστες που κάθονται στην παραλία μπορεί ξαφνικά να βαρεθούν και να αρχίσουν να περπατούν στο εσωτερικό. Ιδίως οι ξένοι που έχουν τέτοια κουλτούρα. Γι’ αυτούς διακοπές σημαίνει αποφυγή των μετακινήσεων με αυτοκίνητο και όσο το δυνατόν πιο άμεση επαφή με τη φύση.
Καθόλου δεν το σκέφτονται σαν ορειβατική εμπειρία. Εξάλλου όσο κι αν σε ορισμένα σημεία οι διαδρομές είναι δύσκολες, οι αποστάσεις είναι μικρές, ενώ η οπτική επαφή με τη θάλασσα και το λαμπρό φως του Αιγαίου βοηθούν πάρα πολύ…
– Ότι δεν θα μας φάνε οι λύκοι κι οι αρκούδες;
– Ναι, αυτό ακριβώς… (γέλια)
– Η σηματοδότηση των μονοπατιών ξεκίνησε με κάποια ευρωπαϊκά προγράμματα ή ανεξάρτητα από αυτά;
– Ξεκίνησε από μια σειρά αγαθών συμπτώσεων τις οποίες είχα την ετοιμότητα και τον χρόνο να εκμεταλλευτώ. Αλλά κι αυτό έγινε από σύμπτωση. Καμία σχέση δεν είχε με ευρωπαϊκά προγράμματα. Πολλοί στην αρχή νόμιζαν πως αυτό ήταν το κίνητρο. Τόσο παράξενο φάνηκε ότι οι τουρίστες ξαφνικά «θα πάρουν τα βουνά«. Παραξενεύτηκαν επίσης λόγω του ότι δεν γνώριζαν ή δεν εκτιμούσαν αρκετά την αξία του εσωτερικού του νησιού. Σε κάθε περίπτωση, ο λόγος που απέφυγα τα ευρωπαϊκά προγράμματα ήταν ο εφιαλτικά γραφειοκρατικός χαρακτήρας τους. Χρειάζονταν τόσα πολλά χαρτιά και υπογραφές, διασυνδέσεις και αλληλογραφία, ώστε όφειλε κανείς να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέμα. Έτσι ή θα φτιάχναμε μονοπάτια ή θα γεμίζαμε φακέλους με χαρτιά. Προτίμησα το πρώτο. Στην πορεία βρέθηκε λύση για τη χρηματοδότηση -αποζημίωση θα την έλεγα καλύτερα. Με την υποστήριξη συλλόγων από την περιοχή εκδόθηκε ένας ωραίος χάρτης και από τις πωλήσεις του βγαίνουν κάποια έξοδα. Είναι συμβολικό μάλλον, αλλά εμένα αυτό μου αρκεί.
– Ναι αλλά αφορά μόνο τις Ράχες και τη δυτική Ικαρία. Πως θα γίνει το πρόγραμμα να επεκταθεί;
– Θα το ήθελα πολύ, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω πως θα γίνει. Ο λεγόμενος ήπιος φυσιολατρικός τουρισμός πάει καλά στην Ικαρία -και μάλιστα αυτό γίνεται «από στόμα σε στόμα», ανεξάρτητα από γραφεία και τουρ οπερέιτορς. Δεν πάει άλλο να σφυρίζουμε αδιάφορα και να βλέπουμε αυτό το φαινόμενο όπως π.χ. βλέπουμε τη βροχή -πότε έρχεται και πότε δεν έρχεται, ε τι να κάνουμε. Χρειάζεται δουλειά. Μια καλή ιδέα εδώ, ένα απαραίτητο μικρό έργο εκεί. Μια μικρή, αλλά διαρκής κι αδιάκοπη φροντίδα παντού. Αυτά δίνουν μεγάλες «επιστροφές» κι ανταμείβουν τους κόπους. Για να το πω χύμα: μια σωστή πινακίδα στο σωστό σημείο, μπορεί και κρατά κόσμο στο νησί για περισσότερες μέρες. Αν πέτυχε «Ο Γύρος των Ραχών με τα Πόδια» ο κυριότερος λόγος ήταν η μανία μου με τη σηματοδότηση. Όμως αυτό δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου για πολύ καιρό. Ιδιαίτερα όταν οι απόστασεις είναι πολύ μακρινές από εκεί που μένω.
Το να ανοίγω και να σηματοδοτώ ενδιαφέρουσες διαδρομές είναι κάτι που θέλω και μου αρέσει. Κανείς δεν με υποχρεώνει να το κάνω. Όμως από τη στιγμή που θα το κάνω, νιώθω υποχρεωμένος να συντηρώ αυτή τη διαδρομή. Να την ελέγχω μην πάει κάποιος και την κλείσει, να κόβω τους θάμνους, να ξαναπερνάω τα σημάδια κτλ. Αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο όσο απέχει η διαδρομή από το σπίτι μου. Τότε μιλάμε για πραγματικά μεροκάματα συνέχεια όλο το χρόνο.
– Ωστόσο, δεν θα ήταν ευχής έργο να έβγαινε κάποτε «Ο Γύρος Όλης της Ικαρίας με τα Πόδια»;
– Κοίτα, τώρα τελευταία έχουν φτιαχτεί κάποιες παρέες ντόπιοι που περπατούν και στις τρεις περιοχές της Ικαρίας -Ράχες, Εύδηλο και Άγιο Κήρυκο. Πολλοί ανάμεσά τους είναι νέοι και μένουν μόνιμα στο νησί. Φαίνεται πως θα τους γίνει συνήθεια. Ίσως να μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Θα φτιάχναμε τότε ένα δίκτυο διαδρομών και θα έβγαινε ο σχετικός χάρτης. Μετά όμως εκείνοι θα έπρεπε να προσέχουν τις διαδρομές και να τις συντηρούν.
Από τις πωλήσεις του χάρτη θα έβγαιναν δυο-τρία καλά τραπεζώματα και κρασοκατανύξεις για την παρέα. Ίσως θα μπορούσαμε να οργανώνουμε και χοροεσπερίδες … (γέλια)
– Δεν ελπίζεις τίποτα από αυτούς που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά με τον τουρισμό;
– Ελπίζω να παρέχουν καλές υπηρεσίες στον τομέα τους, είτε ξενοδοχείο είναι αυτό, είτε εστιατόριο ή ό,τι άλλο. Αυτό είναι όλο. Πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να είναι καλός στον τομέα του. Έτσι βγαίνει καλό το σύνολο. Μερικοί κάνουν κάποιες καλές προσπάθειες στη διαφήμιση /ενημέρωση κυρίως μέσα από το διαδίκτυο.
Και αυτό είναι καλό. Όμως δεν αρκεί, αν δεν υπάρχουν έργα.
Αν διαφημίζεις κάτι που δεν υπάρχει ή που δεν μπορείς να δεις ή να το κάνεις, η διαφήμιση καταλήγει να είναι παραπλάνηση. Χρειάζεται δουλειά «στο πεδίο».
Έτσι λένε όσοι ξέρουν. Καλός ο υπολογιστής και το ίντερνετ, αλλά πρέπει να λερώσουμε λίγο και τα χέρια μας.
– Σχέδια για το μέλλον;
– Μου είναι αδύνατον να διανοηθώ την Ικαρία ως πεδίο άναρχης δόμησης με παντού μισοτελειωμένες οικοδομές και σπίτια άδεια που κατοικούνται 1-2 βδομάδες το καλοκαίρι. Δεν μπορώ να φανταστώ πως δεν βρίσκουμε άλλο τρόπο να επενδύσουμε τα λίγα χρήματα μας παρά στο τσιμέντο. Το ίδιο αδύνατον μου είναι να την φανταστώ σαν χώρο εναπόθεσης -πάρκινγκ- αδέσποτων κατσικιών.
Πάρτε μια τυχαία ομάδα ανθρώπων από οπουδήποτε στον κόσμο. Το σίγουρο είναι ότι, όχι όλοι, όμως το 2% από αυτούς να αναγαλλιάσει γνωρίζοντας το τοπίο του νησιού. Αν το καλοσκεφτείς, αυτό το 2% δεν είναι καθόλου λίγο. Και μάλιστα είναι ένα ποσοστό σταθερό. Είναι οι άνθρωποι που πιστεύουν σε δύο πολύ σπουδαίες βασικές αξίες: φύση και ελευθερία. Αυτοί ποτέ δεν χάνονται. Πάντα τους ξαναβρίσκει κανείς σε όλους τους τόπους και τις εποχές.
– Κάποιο σχέδιο πιο συγκεκριμμένο;
– Πολύ πρόσφατα αγόρασα ένα πολύ πρακτικό βενζινοκίνητο αλυσσοπρίονο τόσο μικρό που είναι σαν παιχνίδι. Με αυτό το εργαλείο και με τη βοήθεια της 10χρονης κόρης μου που είναι καλή να ζωγραφίζει χρωματιστές τελείες με το πινέλο στα βράχια, θα προεκτείνουμε τον «Γύρο» μέχρι τον Εύδηλο. Αυτό θα είναι το μονοπάτι «των δύο μοναστηριών» -Μουντέ και Θεοκτίστης.
Είναι μια πολύ μεγάλη, αληθινά μαγική διαδρομή και ξέρω ότι θα έχει μεγάλη επιτυχία. Όμως δεν ξέρω αν θα προλαβαίνω να την συντηρώ. Ελπίζω να υπάρξει βοήθεια από τη μεριά του Ευδήλου. Στην Ικαρία βρίσκομαι.
Αποκλείεται να είμαι ο μόνος τρελός… (γέλια) Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι … (γέλια)
………………………………………………..
(Αφορμή και έμπνευση γι’ αυτήν τη συνέντευξη στάθηκε μια αντίστοιχη συνέντευξη ενός πολύ συμπαθητικού τύπου, «υπεύθυνου μονοπατιών» του Ταϋγέτου που διαβάσαμε σχεδόν ταυτόχρονα εγώ και ο Άγγελος στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Ανεβαίνοντας«. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο και είπαμε να κάνουμε το ίδιο πράγμα. Βγήκε πολύ εύκολα. Τώρα σκέφτομαι να πάρω συνέντευξη και από την Ελένη. Έχει πολλά να πει, όμως δεν ξέρω πως να την παρουσιάσω. «35χρονη πεζοπόρος«; «Μια κολητή μου«; Τέλος πάντων. Μην ανησυχείτε. Κάτι θα βρω.)
Αθηνά Σκ.
Comments
(4 total)
Βρε Νανά, βλέπω σκαλίζεις τα παλιά αρχεία του http://groups.yahoo.com/group/hikingIkaria_Archives/. Δεν ξέρω τι θα έκανα στη Σαχάρα, αλλά στην Ικαρία μου φαίνεται αστείο να χρησιμοποιώ δορυφορική πλοήγηση. Η παρατήρηση με το μάτι είναι πολύ πιο σπουδαία. Όχι βέβαια πως θα με χάλαγε να με ακολουθούσε κάποιος με ένα GPS -αρκεί να ήταν ένα όμορφο αγρίμι σαν κι εσένα που επιπροσθέτως ξέρεις να δουλεύεις όλα τα μυστήρια μηχανάκια.
Friday January 5, 2007 – 01:24pm (EET)
Πρόσθεσα τα λινκς που μου πρότεινες και παραπέμπουν σε φωτογραφίες. (Ελπίζω να τις έβαλα σωστά). Τώρα είναι σαν κανονικό άρθρο σε περιοδικό. Θα χρησιμοποιήσω το ID της Ελένης και θα το ανακοινώσω special notice στο hikingIkaria. Δεν δέχομαι αντιρρήσεις. Τα μονοπάτια στην Ικαρία είναι ότι πιο σπουδαίο, όσο σπουδαία είναι τα πανηγύρια και η Μεσαχτή, κατά τη γνώμη μου.
(μακάρι να σε βοηθούσα βρε, αλλά τώρα έχουμε baby-sitting. Έχει κι άλλα αγρίμια. GPS τώρα έχουν και τα κινητά τηλέφωνα.)
Sunday January 7, 2007 – 03:06pm (EET)
Τhank you for the she-elf / Ευχαριστώ για τη «ξωθιά» (Κρητικό ιδίωμα, Νανά 😉
As a «child-explorer» I have seen many. Z was the best and thanks for recovering her photos. Όλα για τις γυναίκες τα κάνουμε γαμώτο. Μικρές – μεγάλες.
Thursday January 18, 2007 – 11:26pm (EET)
X-plorers and F-airies : that can make a very good RPG (role-play game). The nature of Ikaria is very fit…
Friday January 19, 2007 – 12:55pm (PST)
ze nnews im mbrief
Δημοσιεύθηκε: 25 Ιουνίου, 2009 Filed under: choses vécues, exploring, ikaria, photography, stories, Uncategorized | Tags: adventures, aegean, cold, dig-dig-dig, earthmover, eleni-in-ikaria, equinox, froid, ikaria, ikaria-in-winter, island life, πόνος, ραγάνι, υπομονή, ικαρία, οικοπεδοποίηση, March, my-nose, preservation, real-estate, squall, story-of-my-life, tourism, up-with-lonely-winter, venice, vernal-equinox, winter Σχολιάστε- .
-
ze nnews im mbrief
-> I have a cold, I have a sore throat, I have a headache, I have dry lips, I have a red nose, I have red eyes and they are running. I have a dribbling mouth. I have a lot of toilet paper and the waste paper basket is by my side. I empty it every 4 hours. The content will be good fertilizer for the garden.
-> I don’t have fever. I don’t have cramps. I don’t have stomachache. I don’t have diarrhoea. I don’t have bird flu.
-> I don’t have malaria. I don’t have two red hot iron bars in my nostrils (I’ve checked it in the mirror).
ozer mnews im mbrief
-> I can write & I can think too -very hard, slowly and exclusively about my nose, but I can think.
-> I can’t smoke. I can’t have coffee. I can’t eat. I can’t remember what french fries (Ikarian style -my favorite) taste like.
here iz zome mbore mnews
-> I delivered the final draft of something and it was well received.
-> I went out to see a piece of land (a cliff actually). I liked that piece of land.
-> I met the man with the earth mover (bulldozer) who is going to make a road to the land I liked.
He is going to destroy at least half of the beauty of that land (not to mention that the road will be very risky and probably slide down and disappear altogether), however the price of the land will rise because it will be ‘accesible’ then.
-> In spite everything I liked that man!?!
These 4 factors combined together undermined and weakened my (overloaded) system, so I caught a virus (as it usually happens with me) and now I’m running on «safety mode» tzzz krk krk bzizk apstchou !…
+ zome goodz mnews
-> today waz ze firzt day of zpring. «Earini Isimeria» = equal day-equal night. Εαρινή Ισημερία.
-> many ozers too, not only me, are ill, the zame az me.
-> I got rid of the idea that I am harming the tourism of Ikaria with my pictures in Flickr.
-> Someone is coming tonight to rub my back with warm alcohol. I will be allowed (and I’ll allow myself) to groan, sigh & moan during the process. I’ll be allowed (and allow myself) to be ill.
more zome other day
iz enybody interezted in reading ze story ov my life?
I feel like writing ze story ov my life rightz now. Or maybe it’z becauze I’m ill.
I’ll thimk amboud it ndomorrow.
kisses
😘 😚viruses
😜 😝Eleni
P.S. did you know? I was going to post that photo of the sea here anyway but then as I opened my
blog I saw the last of Jimmy P’s comments. I dedicate this photo to him. No one should deprive anyone of such a view of the sea. It must remain public..
Comments
(7 total)
Grazie 1000 per la dedica, sono onorato.
Wednesday March 22, 2006 – 01:41am (CET)
Get well soon, El! It’s difficult to read the blog when you type with a stuffy nose 😉
Telling your life story, eh? That sounds like it has a bit more soul-stealing potential than a photograph to me.
Tuesday March 21, 2006 – 10:22pm (EST)
The sea is endless, life is not, that’s what it means.
Tuesday March 21, 2006 – 07:39pm (PST)
μπερασντικά !
Είμαι γκι εγκώ γκρυωμένος γκαι η μπύντη μου είναι μπουλωμμένη.
We look forward for spring and here’s what we get… hahaha
Wednesday March 22, 2006 – 01:04pm (EET)
There is terrific tempest of the equinox blowing right now right here. I won’t go out to take pictures. I’m staying in drinking tsipouro (like ‘grapa’ hey Jimmy?) in warm water with honey. Good medicine… Felicia, my cat, sings me her songs. She is pregnant.
Thursday March 23, 2006 – 03:49am (PST)
iv it heppns agen, edd sam sinnamon barrk & a fiu cloves 2 ze hottt tsipouromelo… «u uil rimembrr mi» 😛
Wednesday May 13, 2009 – 10:03pm (EEST)
copied that 😌 tanx
Wednesday May 13, 2009 – 12:38pm (PDT)
Acknowledgements & Confessions & Technical Doubts
Δημοσιεύθηκε: 24 Ιουνίου, 2009 Filed under: choses vécues, exploring, ikaria, photography, stories, Uncategorized | Tags: adventure, aegean, destiny, eleni-in-ikaria, enviro-lore, flickr-photos, ikaria, island life, ικαρία, my life, my-cat, my-friends, my-work, photographer, photography, storm, story-of-my-life, thoughts, up-with-lonely-winter, winter 2 Σχόλια
Acknowledgements_____________________________
First I’d like to thank everyone of my silent readers. I’d like to meet you all and shake your hands.
Then I’d like to thank S. who understands drama like noone else I know and he is so quick to respond to it. Eeh, look out! by drama we don’t mean broken hearts and everybody dead in the end, ok? a comedy is drama too. I’d love to work with and I’d have to learn a lot from a person like you…
I’d like to thank ɢ because he is a man of good taste, high principles and global views. I will always wonder how you found me, so don’t bother to explain how it happened.
I’d like to thank ᴀ, my guardian angel, as well as many others’. Who’s your guardian angel? I’d like to know that.
M, N, J, I already feel that we are very close to each other, with everyone of you for a different reason. ‘Thank you’ would sound too formal.
Confessions____________________________
Why am I writing this? I’m not going to commit suicide. I’m writing it because I have to confess that I’m not a real writer and I have never made a book. I’m a script writer and I work for TV ! OK, I have studied a lot, the classics and the moderns and the post-moderns and I’ve taken courses in anything under the sun (the sun? of Brussels?) and I can speak 3,5 languages, but my first job was in a TV studio and I was the script girl in a soap opera. More about it in some future entry in this blog. I just wrote this for you to know (and I’m very sorry if I have dissapointed anybody) that I’m not some kind of big shot writer in disguise.
Ben bof ουφ -I’ve said it!
Technical Doubts____________________________
Now, here are my doubts. I shot some reeaaly veeery interesting seascapes the other day with the storm. Then today I spent a lot of time in front of my screen watching them and wondering what to do. They look weird. D’you know why? I had covered the lense with car grease! There was so much salt dust and snow and spray, so I was afraid that my camera would catch some severe cold and rust and get electronic flu. The first photos I took were destroyed and came out as «photos from a shipwreck», because I was so worried to protect my camera that I didn’t see the waves coming on me or the loose earth at the brow of the cliff. So I had to do something. No want no miss such a storm. Not to mention that I was all wet and I didn’t want to waste my wet situation (and possible pneumonia) for nothing and bugle retreat.
My camera worked fine in the spray and then I was able to clean it from the grease, but …. my photos came out in a light yellow hue!
Goodnight
Ελένη(6 total)
From the TV stage to the wild seas and storms of the Aegean sea… It makes sense now…
Thursday February 9, 2006 – 02:50pm (PST)
There’s no shame in writing for TV. I’d wager that the average line on TV get’s 10 times as much audience as the average line of print.
Lovely cat there! That girl should try not to catch a cold!
Friday February 10, 2006 – 12:12am (EST)
You really taking off ! From now on I’ll call you a ‘pocket size all terrain 2×2 intellectual’. How about that?
What a photo!!!!
Friday February 10, 2006 – 11:17am (EET)
No problem with TV! Loved the story and the photos!
Friday February 10, 2006 – 10:01am (GMT)
My compliments!
Friday February 10, 2006 – 06:24am (PST)
Thank you everybody! 🥰 Felicia says hello ☺
Friday February 10, 2006 – 02:30pm (PST)
Eleni's Blog in Ikaria 
Πρόσφατα σχόλια