‘The Hiking Trails of Ikaria’ – illustrated interview by OPS Ikarias
Δημοσιεύθηκε: 14 Μαΐου, 2016 Filed under: choses vécues, exploring, hiking, ikaria, photography, pleasure, stories, travel | Tags: adventure, aegean, atheras, documentary, ecotourism, enviro-lore, good-conspiracy, Greece, hikers, hiking, hiking trails, ikaria, ikaria-in-winter, ikarians, interview, ΟΠΣ Ικαρίας, ικαρία, μονοπάτια, my-friends, OPS Ikarias, people in landscape, photo rapsody, photography, photostory, preservation 11 Σχόλια.
Hello readers!
You know that my blog likes interviews and this one… well, it’s a good one because it’s like a documentary! I mean that you can just stare at the photos (loads of them) streaming over the questions and answers, only that I thought that the context was interesting too, so I got into the trouble to translate the whole thing in English and then I sent it over to be added as subtitles to the video on youtube. Which video is an illustrated version of an interview to my good Ikarian friend, Angelos K., founding member and representative of the Mountain Climbing and Hiking Association of Ikaria (OPS Ikarias), by Babis Kokosis for «The Hiking Trails of Greece» a regular radio show on «The Voice of Greece», the international Greek state Radio (ERA 5). Unlike what you might have expected, the pictures do not show landscapes and trails and maps and stuff like that but people!
As the introduction goes:
«The photos showing in this video made by OPS Ikarias were taken along our various hiking trips and many other activities in the nature of Ikaria from 2008 to 2016. They are a tribute to our older and newer friends and members of the Club who walk and enjoy the island’s fascinating landscapes and take part in the club’s projects and activities. They are our inspiration and our one and only support. This video is dedicated to them!»
.
.
***Find button to turn on "subtitles". Seen best in full screen mode!
.
.
You can read my translation of Angelos’s radio interview by opening this link to OPS Ikarias Google docs. The interviewer introduces the show like this:
«Today we will visit Ikaria, an island that has managed, in spite of the growing tourist development, to maintain a big part of its cultural traditions.
The natural particularities of Ikaria are many. They are shaped by the geographical features and the position of the island in the Aegean Sea. Ikaria consists of a long mountainous mass stretching from east to west forming a ridge with heights over 1000 m. and separating the island in two sides: the northern side with mild slopes, forestlands and abundant waters, and the southern side with stony grounds and steep slopes. Therefore, it displays an impressive variety of landscapes and natural sights which the visitor can discover by following its numerous trails while getting in touch with its history and the legendary particular way of life of its inhabitants.
Let’s find out a bit more about the hiking routes of the island as well as what a hiker may encounter in them through our talk with Mr. Angelos Kalokairinos, representative of the local Hiking Club.»read more...
And if you are a Greek reader you can check out the original transcript in this link.
The video, seen best in full screen mode, it goes without saying, includes a selection of pictures from the Flickr Album: «Mountain Climbing and Hiking Club of Ikaria». I have exercised my influence 🙂 and gotten a specially coded link so you can see all the pictures -not only the public ones. So take advantage of this privilege and enjoy an amazing slideshow! But if you just like a quick view, here is the album straight out of Flickr:
⭐ ⭐ ⭐ ⭐
.
.
⭐ ⭐ ⭐ ⭐
.
I WANT MORE OPS Ikarias Videos!!!
.
[related links]
Eleni Ik
.
Ikaria, May 14 2016
[BIG DAY!]
.
Μύθοι για την Ικαρία : Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΜΥΘΟΣ
Δημοσιεύθηκε: 3 Ιουλίου, 2009 Filed under: choses vécues, exploring, flying, hiking, holidays, ikaria, photography, stories | Tags: adventures, aegean, Anarchy, angels-pool, camping, camping-in-ikaria, Chalares, Doubting Thomas, dreams, freedom, freedom camping, funny, ikaria, ikarian-legends, interview, συνέντευξη, υπομονή, Χάλαρη, αγγελολιβάδα, εθελοντές, ελληνικά-entries, ικαρία, μονοπάτια, myths, Political Humour, Rebels and Radicals, Red Island, red myth, stories, swimming, utopia, volunteers, wild camping, wild swimming Σχολιάστε-
.
..Η λογοκρισία στο προηγούμενο entry μας τσάκισε. Φαίνεται όμως πως δεν έχουν πρόβλημα με τις φωτογραφίες. Ορίστε, να μία. Είναι ένα κουλό σύνθημα γραμμένο σε βράχο στο βάθος μέσα στο φαράγγι της Χάλαρης. Οι πολλοί καπιταλιστές που περνούν από εκεί στο δρόμο για τις βρωμοδουλειές τους, σίγουρα το βλέπουν και τρέμουν. Θα λένε από μέσα τους, «Άντε να τελειώνουμε με την εκμετάλλευση και τη παγκοσμιοποίηση, γιατί αν αργήσουμε, την έχουμε βάψει«.Είμαι σίγουρη ότι έτσι λένε..Θα δουλέψουμε εθελοντές πάλι φέτος.Ορισμένοι free campers
θα μας γυρίζουν την πλάτη και θα μας λένε ‘κορόιδα’.
.χεστήκαμαν! 😛
.Μόνο με δουλειά κάνεις ένα τόπο δικό σου.Smash smash smash.
.
Comments
(2 total)
Το έχω δει κι εγώ αυτό το σύνθημα και θαύμασα το θάρρος αυτών που το έγραψαν σε τόσο πολυσύχναστο μέρος με τόσες κάμερες κι αστυνομία τριγύρω.
Monday February 19, 2007 – 09:56pm (EET)
Παρολες «τις καμερες και τις αστυνομιες» (χα χα), λουστηκαμε πολλες φορες γυμνες και ανενοχλητες στην ωραια αγγελολιβαδα που υπαρχει πισω απο το βραχο.
Το συνθημα μας ενοχλησε μονο στο βαθμο που ηθελε να δειξει οτι το μερος «ανηκε» σε κάποιον -στη προκιμενη περιπτωση δηλ. στους αντικαπιταλιστες, αντιεξουσιαστες η οτι ειναι τελος παντων. Για μενα ηταν *tribal mark* και το διαβασα σαν *this place belongs to…*, *such and such have been here…* : γνωστες ανωριμοτητες
(τα ‘χω περασει κι εγω -μη βγαζω την ουρα μου απ’ εξω)
Ωστοσο απο σκουπιδια, ουτε ιχνος! Αρα υπαρχει ελπιδα. Οταν τους περασει το smash capitalism πραγμα, να γινουν ενταξει, να μαθουν 2-3 αλλα πραγματα και τελικα να το προστατεψουν αυτο το μερος. Νομιζω ετσι θα γινει. Η μηπως γινεται ηδη;
Friday February 23, 2007 – 12:55am (PST)
Legends about Ikaria : THE RED MYTH
Δημοσιεύθηκε: 2 Ιουλίου, 2009 Filed under: choses vécues, exploring, flying, ikaria, photography, stories | Tags: aegean, bolsheviks, communism, Doubting Thomas, drunk, eleni-in-ikaria, funny, Greece, hammer and sickle, ikaria, ikarian-legends, interview, island in the aegean sea, KKE, political conflict, Political Humour, politics, rebels, Rebels and Radicals, Red Island, red myth, stories, utopia, wine 2 Σχόλια- .
-
THE RED MYTH
(an interview with Doubting Thomas)
.
– Let’s cut this short. Are Ikarians anarchists and commies?
– Impossible to x-ray minds. All I can judge upon is what I see. And all I’ve seen on the island is small private property owners, farmers, shopkeepers, craftsmen, journeymen and many jacks-of-all-trades..
– But all three Mayors of the island are supported by the Communist Party!– I happened to meet them. I saw three mild and complaisant middle-aged gentlemen. If they had long beards and wore black frocks they would be like clergymen. And like clergymen they deal with the problems: they talk long and discuss. As Doubting Thomas I appreciate discussions very much. Evenmore when there is wine involved.
.
– Which by the way happens to be red.
.
– It’s also very strong and sometimes too rough; as strong and rough as the natural profile of the island..
.
– Speaking of the natural profile of the island, isn’t it true that in the mountains of Ikaria you may meet old people who speak like bolsheviks?
– It’s true that I’ve met some old farmers who spoke like Bolscheviks. But the question is : do they behave like such? I doubt so. The bucolic surrounding just didn’t fit. The bolsheviks I met were all regular churchgoers, for example. And that’s how I met them: in church. I saw them and listened to them from my icons in church. I was puzzled on how honnest they were; so, to shed some light onto the matter, I read «Rebels and Radicals», a book on the recent history of Ikaria. xxx xx xxxxxxx xxxxxxxx xxxxxx xxxxxx xxxxxxxxxx xxxx xxxx I was very disappointed. I didn’t read anything about bloodsheds. There was a lot about starvation, migration, deprivation, but only a few rebel acts. In a book with a red cover and a hot title, I expected an occasional massacre, a couple of mass executions, prison camps, bloody uprisals. Yet there was very little -if none at all. Given that Ikaria was involved in one way or another in every major event of the last two centruries, at a certain point I got suspicious -as if the writer had supressed information. Not that he actually did. What I mean is that I was surprised not to find a lot of violence through the pages of that book.
.
.
– How do you explain this?
.
– I’m not here to explain. My job is to doubt. I thought we had agreed that this interview would not follow a «cause – effect» course.
.
– Oh sorry, Mr Thomas; I forgot myself.
.
– Don’t apologize. I understand your need for explanations. So here is a hint: «when elephants quarrel, ants suffer».– [xxxxxxxx xxxxx xxxxxxa the red hammer & sickles and the black «Smash Capitalism» slogans all over? Somebody would say t xxxxx xxxxxxxxx xxxxx violent ants.
.
– Is anyone scared? This is the question. Bankers and industrialists never visit; nor are there any resident bankers and industrialists. Who are these slogans supposed to -allow me the expression- scare the xxxxxx out of? If you ask me, I must see confiscations of private property, collectivization of the land, community-run hotels and restaurants, ban of free trade and profit, replacement of forests with sovkhoze plantations, hydroelectric dams; or show me some tourists who got xx xxxxxxxxx xxxxxx xxxxxx xxx Only then will I see Ikaria as a Red Rock.
.
– This is scary! As far as I know nobody wants to do these things in Ikaria -for real at least.
.
– Seeee?.. It’s a Legend !.. Somehow your island, the name, the landscape, the wine, has the inherent ability to generate this type of myths. You must be aware of this and take measures. Now with the globalization [xxxx xxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxx xxx turning more and more xxxxx xxxxx to the left, you will have more tourists xxxxxx xxxxxx. .
.
– Measures? Like what?
.
– Keep the prices low; build campings; look after the nature. This Red Rock thing is xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx[ xxxxxxxxx people want to believe it -for the be-best, or the wo-worst. So it’s up to you. You can make it work for your own good...
– Oh Mr Thomas, you are so cunning and practical!
.
– Of course I am. I am a saint! Have you forgotten?– xxxxxxxxxxxxxxxx . . .
——————————————————-
(F[xxx ! This interview was censored as soon as I uploaded it. The reason is that [xxxxxxxxxxxx . The [xxxxxxxxxxxxxxxxxx are responsible for this. xxxxxx xxxxxxxxx xxxxx I am very sorry about it. Read through behind the black tapes using your
imagination. That’s what’s all about, isn’t it?).
Comments
(2 total)
I had an uncle exactly as you describe. His family used to be well-off in the times of prosperity when the islands had trade with the Asian coast. But when I met him he was just a poor farmer. He dreamt of the coming of the worldwide revolution that would unite everybody equal etc. When we had a family reunion in Ikaria, they sent us kids away after lunch. Then my father and my old uncle sat down in private and counted the possibilities…
I evesdropped many times to know what they were talking about. It was deadly boring. Yet I was impressed by their knowledge of the world politics. This was in the middle of nowhere … you know where. My uncle was the sweetest little man. And the palms of his hands where like a stone out of labouring the earth all his life.
The world revolution never came. But my uncle died (falling off a fruit tree) thinking that it was about to come. He saw around and found that conditions were improving. People were coming and going, there was more money, cars, telephones, etc. This was enough for him. In fact the «world revolution» he dreamt of… he was in it already 😀
Thursday February 22, 2007 – 10:49pm (EET)
typical story :: thanks for adding 🙂
Friday February 23, 2007 – 12:57am (PST)
Legends about Ikaria : THE MYTH OF ICARUS
Δημοσιεύθηκε: 2 Ιουλίου, 2009 Filed under: exploring, flying, ikaria, stories, Uncategorized | Tags: aegean, Ancient Athens, Ancient-Icaria, brueghel, DT, history, icarus, ikaria, ikarian-legends, interview, Ionia, Ionians, συνέντευξη, άπιστος-θωμάς, ίκαρος, αγρίμι-μου, ικαρία, jokes, Miletus, myths, stories, tales 7 Σχόλια- .
(Στα Ελληνικά εδώ).
(An interview with Doubting Thomas).THE MYTH OF ICARUSIs Ikaria the island where Icarus fell?
I can’t tell you. I hadn’t been born yet and there is no video-tape of the accident. The nearest we have to a video is Brueghel’s painting but this is not enough evidence. It’s a painting made in Holland thousands of miles away from the Aegean, many centuries later. Though it’s a fact that it looks like those amateur videos that are focused on an innocent scene and accidentaly captured a tragedy. Then they become famous and their makers sell them to the media for a lot of money. It could be a video, but it’s not. It’s an oil painting -a artistic fancy, in other words.
Yet people say that’s where he fell.
People say a lot of things. For example in every encyclopedia and guide book we read, «Ikaria, known from the fall of Icarus, e.t.c.» People love to be told stories especially when accidents are involved.
Yes but what about the name of the island?
Oh, names may mean something or may mean nothing. We can go to the registrar and change our names according to our fancies and make various connections and associations. Or without changing the name, we can change it’s meaning or it’s origin to suit our convenience. For example, there is a Greek island called Karpathos, that is, it’s got the same name as the Karpathian mountains in Transylvania, Romania. Now the Karpathians (of the island) are free to associate the name of their island with Dracula; to claim, for example, that the mountains of Romania got their name from their island; evenmore, that Dracula was born in Karpathos and after having sucked all the blood out of the inhabitants as a kid, when he grew up, he flew (he was a vampire) to a larger place with a larger population and an endless supply of blood. Nevertheless, today, even if the Aegean Karpathians had thought of doing this, they are too late. The Romanians have taken every advantage of the tale already and Dracula’s castle is the biggest tourist attraction of their country. There would be a huge diplomatic clash between Greece and Romania, if the Aegean Karpathians claimed their island as the birthplace of Dracula. There is so much money and prestige involved, you see.
So the association between Ikaria and Icarus is a lie?
I don’t say it’s a lie. All I say is I don’t know. There is no video and there were no reliable eye-witnesses, BBC, CNN, SKY NEWS and so on. Maybe there was an amateur video (by a cousin of that plower in the painting, for example) or a pilot shot for a documentary on a rustic subject; because it had captured «The Fall» it survived till the 16th century and that’s what Brueghel saw and he made the famous painting. All I’m saying is that we must find and watch the original video to be sure of the fact. For example, something like this.
______________________________
Next week a new episode of the interview with Doubting Thomas.
Subject-matter : «Ikaria political« : Red Rock, Dry Rock, Devil’s island, Island of Exile
Comments
(15 total)
Yes, we must definitely find the Icarus video. I am also interested in the videos of other high flyers such as Abbas Ibn Firnas, Leonardo da Vinci, Hezarfen Ahmet Celebi etc. I looked at youtube but none is available. Leonardo’s depiction of the Icarus accident is a collector item and would be OK instead of the original video. I wonder if Doubting Thomas has seen any of those?
Tuesday February 13, 2007 – 04:56pm (EST)
Keep looking. Doubting Thomas is right. In the times we live, what’s not on a photo or a video, just doesn’t exist!..
Thursday February 15, 2007 – 01:14am (PST)
That’s interesting to know that… will browse thru youtube and dailmotion to find anything on this… and add it to my documentary collection @ http://iamyuva.wordpress.com/documentaries
Wednesday February 21, 2007 – 07:54am (GMT)
THE IONIAN MYTHS
Related to: «Icarus in the pool»
http://www.flickr.com/groups/ikaria/discuss/72157603772508112/
The Myth of Icarus, the flying man, belongs to the ‘Circle of Theseus’, which in its turn belongs to a larger group of closely related myths, all of them being the foundation of the Ionian Greek heritage and identity.
In simple words, to know these myths meant that you were Greek.
Though it is certain that the Ionians conducted savage warfare against the Carians, the Cretans and other peoples who inhabited the coasts of the Aegean, their myths speak very little about it. They speak about achievements of the mind instead; ingenious devices, machines, new political ideas (‘the city-state’ for instance was supposed to be Theseus’ invention), new kind of ships (‘the 50oared that could sail against any sea current), new gods like Dionysus who was –what else?- the difficult art of wine making and drinking personified or rather deified, as it should be.
To know these myths meant that you were Greek.
Thursday January 24, 2008 – 10:59pm (EET)
To know these myths meant that you were Greek.
It is very interesting how little magic is involved in them. For example, in the myth of Deadalus and Icarus, unlike the similar myths about flyers from Persia and India, we are told bluntly that it was enough for a man to glue feathers with wax to make wings and fly away! We are not even told that the flyer had to move his arms very fast! Isn’t it absurd?
There is no magic and yet, there precisely lies the magic. The myth is a challenge to the mind. How on earth did Deadalus and Icarus do it? How did Theseus come up with the idea to seduce Ariadne and how did she come up with the idea to give him the string, Ariadne’s clue, to find his way in the Labyrinth?
These are logical myths. Their purpose is not to make you stand in awe but to make you want to do the same.
For example, you see that you weren’t able to fly with feathers glued with wax tied around your arms? Your head is in bandages? Don’t worry. Blame Dedalus who probably knew a few tricks that he didn’t say. But if you were patient enough to do all that feather and wax and leather straps work, if you were as crazy as to jump from a high place trying to fly, you can build yourself a nice little boat now. Plant a nice mast, rigging and sail and set off towards the unknown.
These are logical myths. And there is nothing more crazy than logic. But it’s magic because it makes us move. Not too often against each other, I hope.
Thursday January 24, 2008 – 11:02pm (EET)
THE MYTH OF ICARUS AND ICARIA (1)
When the Ionians who of course knew well the myths of the ‘Circle of Theseus’, came from Miletus and settled in Ikaria in the 7th century B.C. or while they were sailing past and round it, they must have observed the resemblance of the island’s Phoenician name, Ikor, (most of the Aegean islands bear Phoenician names) to the name of Ikaros (Icarus) and they must have told their brothers, the Athenians. As the Phoenicians weren’t there anymore to contradict them, the Athenians thought: Nice! We can complete the myth of Deadalus and Icarus. That place must have been where Icarus fell and drowned! There is wild wind-beaten sea around it, called “Sea of Ikor”? That’s it!
And so you have an entire sea and an entire island dragged out of nothingness and into the Ionian universe: “The place where Icarus fell” = Island Icarus (in Thucydides) = Ikaria (in the archives of Venice and to the present day).
The myth was a great one and the Ikarians were lucky to have acquired it. Even Nero the mad Roman emperor loved that story and he had tried to adapt and stage set it in the theater! Only that he was soon short of actors because the play was too realistic. The Icaruses dropped themselves from the ceiling and died!
Meanwhile the Ikarians worked on their myth and even claimed they had found the tomb of Icarus. In fact it is said that they showed it to visitors in the Roman time (‘tourism’ as we know it was born exactly then).
Thursday January 24, 2008 – 11:05pm (EET)
THE MYTH OF ICARUS AND ICARIA (2)
So it was all propaganda, you will say. Of course it was. Isn’t it all? Those myths were heavy with propaganda and partiotic stuff. What else is a myth after all if not a way to turn reality the way we want it?
I find this fascinating. The mind connects and works with whatever finds handy.
Cabet and the utopians started and social conditions made so as today the Myth of Icarus is associated with the idea of Freedom. Since the 19th century people refer to it as “The Flight of Icarus” rather than “The Fall of Icarus”. Ikaria again takes advantage. By some game of coincidence, it so happened that its inhabitants have never been slaves to nobody, were never invaded, lived primitive perhaps, but free –sometimes (good times) carefree. “Welcome to the Island of Icarus” reads the big sign in the harbour of the capital. Agios Kyrikos. Does it mean “This is the site of the most famous flying accident in the world”?
No. For the people I know at least, it means (consciously, unconsciously or subconsciously) “Welcome to the Island of Freedom”.
The Island of Freedom… What a heavy weight our own propaganda has put on our shoulders!
Why couldn’t we rather have something lighter and more neutral like “Welcome to the Island of Windmills” instead?
……
Thursday January 24, 2008 – 11:09pm (EET)
Είπα στο
http://www.flickr.com/groups/ikaria/discuss/72157603772508112/
ότι θα γράψω τα παραπάνω και στα Ελληνικά, ε;
Ε, λοιπόν πολύ αμφιβάλλω…
Thursday January 24, 2008 – 11:11pm (EET)
Οχι μωρε. Αστο. Δεν χρειαζεται. Τρεχα γυρευε – που λες κι εσυ…
«Το Νησι της Ελευθεριας» -αυτο μονο ας μεινει. Πραγματι, τι μεγαλο βαρος.
«Το Νησι της Ισοτητας» -να προσθεσω εγω (αν και ασχετο με το μυθο). Κι αυτο ειναι βαρος.
Χριστε μου ευτυχως που υπαρχει το κρασι! 🙂
Friday January 25, 2008 – 04:22am (PST)
«Με το κεφάλι δεμένο μέσα σε επιδέσμους; Μη χολοσκάς. Μπορείς τώρα να φτιάξεις ένα ωραίο σκάφος…»
Χαχαχα – Μ’ άρεσε πολύ!
Saturday January 26, 2008 – 02:02pm (EET)
All propaganda?
Of the muses, children of Memory, perhaps.
Reality the way we want it?
No, I think it’s reality the way we don’t want it.
Think of Oedipus (Tiresias: ‘What made me forget? I never should have come.’)
Or Agamemnon returning home. Or Odysseus for that matter.
There is a political dimension, but you can’t limit it to just that!
Thursday February 14, 2008 – 12:20am (CET)
But now I’ve argued with AKK it looks like I don’t appreciate him setting out the myth and so much background for us.
So to cover up the argumentativeness, can I add Auden’s poem?
About suffering they were never wrong,
The Old Masters; how well, they understood
Its human position; how it takes place
While someone else is eating or opening a window or just walking dully along;
How, when the aged are reverently, passionately waiting
For the miraculous birth, there always must be
Children who did not specially want it to happen, skating
On a pond at the edge of the wood:
They never forgot
That even the dreadful martyrdom must run its course
Anyhow in a corner, some untidy spot<
Where the dogs go on with their doggy life and the torturer’s horse
Scratches its innocent behind on a tree.
In Breughel’s Icarus, for instance: how everything turns away
Quite leisurely from the disaster; the ploughman may
Have heard the splash, the forsaken cry,
But for him it was not an important failure; the sun shone
As it had to on the white legs disappearing into the green
Water; and the expensive delicate ship that must have seen
Something amazing, a boy falling out of the sky,
had somewhere to get to and sailed calmly on.
Thursday February 14, 2008 – 10:53am (CET)
Simon G, maybe AKK should have put the word ‘propaganda’ between quotes. Yet for the Greeks, politics has run in their veins since always, so terms like this sound much less heavy. They are part of the culture.
I don’t know why, the epigram on Aeschylus grave came in my mind. It didn’t read anything about him being a big shot playwright. It read «The long curly haired Persians will remember his valour in battle». The poet wanted to be remembered as the young soldier who had been and had fought for the freedom of his city in Marathon.
Thursday February 14, 2008 – 11:33am (PST)
Heh heh heh! You caught me :)) Auden’s poem was behind my choice of Brughel’s painting to go with Nana’s hilarious interview of DT.
Thursday February 14, 2008 – 11:40am (PST)
You are right. I over-simplified. Put ***propaganda*** in many quotes.
Auden?!
Friday February 15, 2008 – 02:04pm (EET)
Μύθοι για την Ικαρία : Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΙΚΑΡΟΥ
Δημοσιεύθηκε: 2 Ιουλίου, 2009 Filed under: choses vécues, exploring, flying, ikaria, stories, Uncategorized | Tags: aegean, carnaval, DT, Greece, greek-entries, icarus, ikaria, ikarian-enigma, ikarian-legends, interview, συνέντευξη, άπιστος-θωμάς, ίκαρος, αποκριά, αγρίμι-μου, ελληνικά-entries, ικαρία, jokes, myths, stories, tales Σχολιάστε-
(In English)(Μια συνέντευξη με τον Άπιστο Θωμά)
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΙΚΑΡΟΥΕίναι η Ικαρία ο τόπος που έπεσε ο Ίκαρος;
Δεν μπορώ να σου πω. Δεν είχα γεννηθεί τότε και δεν υπάρχει βίντεο που να δείχνει το ατυχές περιστατικό. Το το πιο κοντινό που έχουμε σαν βίντεο είναι ο σχετικός πίνακας του Μπρύγκελ, όμως δεν είναι αρκετή απόδειξη. Είναι μια ελαιογραφία που έγινε στην Ολλανδία, πολλά μίλια μακριά από το Αιγαίο και πάρα πολλούς αιώνες αργότερα. Είναι γεγονός όμως ότι ο πινακας μοιάζει σαν κάποια ερασιτεχνικά βίντεο που ενώ κεντράρουν σε μια αθώα σκηνή, τυχαίνει και πιάνουν ένα τραγικό περιστατικό που συμβαίνει την ίδια στιγμή στον ίδιο τόπο. Ξέρετε, απ’ αυτά που γίνονται διάσημα και οι δημιουργοί τους τα πουλούν στα μήντια για πολλά λεφτά. Ο πίνακας μοιάζει με βίντεο, όμως δυστυχώς δεν είναι βίντεο. Είναι μια ελαιογραφία -μια καλλιτεχνική φαντασίωση, με άλλα λόγια.
Ωστόσο, όλος ο κόσμος λέει ότι στην Ικαρία έπεσε ο Ίκαρος.
Ο κόσμος λέει πολλά. Για παράδειγμα, κάθε εγκυκλοπαίδεια και ταξιδιωτικός οδηγός γράφουν : «Η Ικαρία, γνωστή από τον μύθο της πτώσης του Ικάρου, κτλ.» Οι άνθρωποι αγαπούν τις ιστορίες, ειδικά άμα έχουν σχέση με δυστυχήματα.
Ναι, αλλά το όνομα του νησιού;
Α, τα ονόματα μπορεί να σημαίνουν κάτι ή μπορεί να μην σημαίνουν και τίποτα. Μπορούμε να πάμε στον ληξίαρχο και να αλλάξουμε το όνομά μας όπως γουστάρουμε και να κάνουμε διάφορους συσχετισμούς. Ή το όνομα που έχουμε, να του αλλάξουμε το νόημα και τη προέλευση, όπως μας βολεύει. Για παράδειγμα, υπάρχει ένα Ελληνικό νησί, η Κάρπαθος, που συμβαίνει να έχει το ίδιο όνομα με τα Καρπάθια όρη στη Τρανσυλβανία της Ρουμανίας. Οι Καρπάθιοι (οι νησιώτες), ας πούμε, είναι ελεύθεροι να συσχετίσουν το όνομα του νησιού τους με τον Δράκουλα. Να ισχυριστούν, για παράδειγμα, ότι βουνά της Τρανσυλβανίας πήραν το όνομά τους από το νησί τους. Επιπλέον να πουν ότι ο Δράκουλας είχε γεννηθεί στην Κάρπαθο και αφού ως παιδί ρούφηξε όλο το αίμα από τους κατοίκους, όταν μεγάλωσε, πέταξε (βρυκόλακας ήταν) σε ένα μεγαλύτερο μέρος με μεγαλύτερο πληθυσμό και ατελείωτες προμήθειες αίμα. Παρ’ όλα αυτά, σήμερα, ακόμα κι αν οι Καρπάθιοι (οι νησιώτες) ήθελαν να κάνουν έναν τέτοιο συσχετισμό, είναι πάρα πολύ αργά. Οι Ρουμάνοι έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο τον μύθο του Δράκουλα και το κάστρο του είναι η μεγαλύτερη τουριστική ατραξιόν της χώρας τους. Θα γινόταν τρομερό διπλωματικό επεισόδιο ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρουμανία, αν οι Καρπάθιοι (οι νησιώτες) έβγαιναν κι έλεγαν το νησί τους ήταν ο τόπος γέννησης του Δράκουλα. Είναι βλέπετε, το γόητρο και τόσα πολλά λεφτά στη μέση.
Τότε λοιπόν ο συσχετισμός Ικαρίας και Ικάρου είναι ένα ψέμα;
Δεν είπα ότι είναι ψέμα. Όλο που είπα είναι ότι δεν ξέρω. Δεν έχουμε βίντεο και δεν έχουμε αξιόπιστους αυτόπτες μάρτυρες, το BBC, το CNN, το SKY NEWS και όλα αυτά. Ενδεχομένως υπήρξε κάποιο ερασιτεχνικό βίντεο (που τράβηξε π.χ. ο ξάδελφος του ζευγολάτη που φαίνεται πρώτο πλάνο στον πίνακα) ή μπορεί να ήταν μια δοκιμαστική λήψη για κάποιο ντοκυμαντέρ με θέμα την αγροτική ζωή. Επειδή είχε συλλάβει τη «Σκηνή της Πτώσης», γι’ αυτό φαίνεται διασώθηκε μέχρι τον 16ο αιώνα και το είδε ο Μπρύγκελ και το μετέφερε στον διάσημο πίνακά του. Όλο κι όλο που λέω είναι ότι πρέπει να βρούμε και να δούμε το αρχικό βίντεο για να ήμαστε σίγουροι για το γεγονός. Μπορεί να είναι κάτι σαν αυτό.
Την άλλη εβδομάδα νέο επεισόδιο της συνέντευξης με τον Άπιστο Θωμά.
Θέμα : «Πολιτική Ικαρία» : Κόκκινος Βράχος, Ξερονήσι, Νησί του Διαβόλου, Νησί της Εξορίας.
Carousel
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
Heart breaker.
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
From an original on Instagram © All rights reserved
Comments
(3 total)
Παιδιά, δεν τρελαθήκαμε, οκ; Πλάκα κάνουμε. Καρναβάλι είναι, εντάξει; Μην παρεξηγηθεί κανένας, οκ; Είναι ξενέρωμα που το λέω, αλλά πρέπει να το πω γιατί θα ακολουθήσουν κι άλλα χ-ει-ρο-τε-ρα. Ο «Άπιστος Θωμάς» είναι στα φόρτε του…
Monday February 12, 2007 – 11:05pm (EET)
Ωραίος ο «Άπιστος Θωμάς»…περιμένουμε τα επόμενα!!! Φοβερό το Carousel!!!
Tuesday February 13, 2007 – 06:27pm (EET)
Ευχαριστουμε Α. Αν δεις ποτε αυτο το αρχαιο βιντεο (π.χ. στο youtube), να μας κανεις ενημερες, παρακαλουμε. Ομως πρεπει να φαινεται πως ειναι η Ικαρια απο πισω -να φαινεται στο βαθος π.χ η αρχαια Μαντουβαλα η ακομα καλιτερα το πλοιο «Δημητρουλα» (σιγουρα υπαρχει απο τοτε)
KΑΛΗ ΑΠΟΚΡΙΑ!!!
Thursday February 15, 2007 – 01:10am (PST)
ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ; Μια συνέντευξη με την Ελένη.
Δημοσιεύθηκε: 2 Ιουλίου, 2009 Filed under: choses vécues, exploring, flying, hiking, ikaria, photography, pleasure, stories, travel | Tags: 2-ophelias, aegean, eleni-in-ikaria, enviro-lore, good-conspiracy, Greece, greek-entries, interview, island in the aegean sea, συνέντευξη, Αιγαίο, Ελλάδα, γκρουβαλίνα, ελληνικά-entries, ικ, ικαρία, my-idea, my-work, rpg, sideris, story-of-my-life, story-teller, teleplaywright, utopia, why-ikaria 2 Σχόλια«Στην Ικαρία πήγα για να μείνω μόνη μου, με την έννοια του να αποφύγω τον ανθρώπινο θόρυβο. Είναι για μένα το νησί της ελεγχόμενης μοναξιάς
Πήγα για να ξεκουραστώ, αλλά και να δουλέψω ένα σενάριο.
Έχει ανοιχτούς ορίζοντες τριγύρω. Σου ανοίγουν τη φαντασία. Επιπλέον, βρίσκεται εντελώς στην περίμετρο των εξελίξεων, χωρίς όμως να είναι κι απ' έξω. Είναι σαν δορυφόρος σε τροχιά, άρα λοιπόν μια πολύ καλή θέση για κάποια σαν κι εμένα που η δουλειά μου είναι να κατεβάζω ιδέες...»
.
– Γειά σου.
– Στην Ικαρία πήγα για να μείνω μόνη μου, με την έννοια του να αποφύγω τον ανθρώπινο θόρυβο. Είναι για μένα το νησί της ελεγχόμενης μοναξιάς. Πήγα για να ξεκουραστώ, αλλά και να δουλέψω ένα σενάριο. Έχει ανοιχτούς ορίζοντες τριγύρω. Σου ανοίγουν τη φαντασία. Επιπλέον, βρίσκεται εντελώς στην περίμετρο των εξελίξεων, χωρίς όμως να είναι κι απ’ έξω. Είναι σαν δορυφόρος σε τροχιά, άρα λοιπόν μια πολύ καλή θέση για κάποια σαν κι εμένα που η δουλειά μου είναι να κατεβάζω ιδέες. Αυτό, δηλαδή το κατέβασμα ιδεών, μοιάζει να είναι κάτι σαν εθνικό σπορ για τους ντόπιους. Όλοι έχουν διάφορες απόψεις για τα πάντα. Υπάρχει μια φιλοσοφική θεώρηση της πραγματικότητας, ένα συνεχές ψάξιμο. Χρειάστηκε μεγάλη πειθαρχία για να μπορέσω να τελειώσω τη δουλειά μου χωρίς να παρασυρθώ σ’ αυτό το παιχνίδι. Ή να μη με παρασύρει το τοπίο και να με ρουφήξουν οι γνωστοί αργοί χρόνοι που προκύπτουν και επιβάλλονται από αυτό το τοπίο. Όταν την τελείωσα, εντάξει τότε αφέθηκα να παρασυρθώ.
.
– Ακριβώς έτσι που το λες. Για να μην μπερδεύονται με τη δουλειά μου, ό,τι έβλεπα και ότι σκεφτόμουν για την Ικαρία τα έγραφα στο μπλογκ ή και στο φλικρ. Ομολογώ ότι χρειάστηκε αρκετή πειθαρχία. Ήταν σαν να άλλαζα κασέττες στο μυαλό μου και αρκετές φορές βραχυκυκλώθηκα. Ιδίως ύστερα από μεγάλες βόλτες έξω στα βουνά και στα χωριά γύριζα και σκεφτόμουν μόνο ό,τι είδα κι άκουσα. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο. Ευτυχώς όμως αγαπώ τη δουλειά μου, τους φίλους μου εκεί, αλλά και τα χρήματα και την ανεξαρτησία που μου παρέχουν κι έτσι γρήγορα επανερχόμουν στην τάξη.
.
– Πόσα μπορείς να αποκαλύψεις εδώ για το σενάριο που βγήκε;
– Να μη νομίσει κανείς πως είναι κάτι φοβερά πρωτότυπο. Έχει σχέση με το τρόπο που οι γενικές πολιτικές, οι ιδέες και οι μόδες επηρεάζουν ένα μικρό τόπο. Πως χωνεύονται και δουλεύονται μέσα σ’ αυτόν τον τόπο, πως διαστρεβλώνονται αν θες ή πως γίνονται καλύτερες. Πως «υλοποιούνται» όπως λένε οι τεχνοκράτες. Αλλά και το αντίστροφο συμβαίνει και αυτό είναι το ζουμί του σεναρίου. Πως ένας μικρός τόπος μπορεί να επηρεάσει με τη σειρά του, αν όχι τις γενικές εξελίξεις, τουλάχιστον μερικούς ανθρώπους που ορισμένοι ανάμεσά τους μπορεί να είναι σημαντικοί άνθρωποι με τον τρόπο τους και μπορούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις.
.
– Όχι, όχι … (τρανταχτά γέλια) …
.
– Ελάχιστη σχέση. Το αγαπημένο μας νησί λειτούργησε απλά ως έμπνευση. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα άλλο μέρος που μοιάζει πολύ, αλλά δεν είναι νησί. Μετά από τόσα ταξίδια με χαρά μπορώ να πω ότι υπάρχουν κι άλλες Ικαρίες στον κόσμο, και μάλιστα στην Ευρώπη που δεν την φανταζόμαστε και τόσο αντιφατική κι εξωτική. Είναι π.χ. κάποιες μακρινές επαρχίες, κάποιες κοιλάδες ανάμεσα σε βουνά, και κάποιες συνοικίες σε αρκετές πόλεις.
.
– Πάρα πολλές. Δεν φαντάζεσαι πόσες. Απλά η μόνη διαφορά της Ικαρίας που ξέρουμε, είναι ότι είναι νησί, όχι μεταφορικά, αλλά πραγματικά. Έχει πολύ συγκεκριμμένα αυστηρά γεωγραφικά όρια, πράγμα το οποίο είναι πιο εύληπτο και παραγωγικό. Από την άλλη πλευρά αυτά ακριβώς τα όρια είναι υπερβολικά αυστηρά καθορισμένα. Η βασική ιδέα θα ήταν ξεκάθαρη, όμως η υπόθεση θα ήταν πολύ περιορισμένη, πολύ φτωχή. Θα έβγαινε σαν ηθογραφία και φολκλόρ, πράγμα το οποίο ήθελα να αποφύγω. Κοίτα όμως… μπορεί να μην έκανα ένα σενάριο με σκηνικό την Ικαρία, ωστόσο, μετά που το σενάριο τελείωσε, σαν παράπλευρο κέρδος από τόσες πεζοπορίες στα βουνά και τα λαγκάδια, βγήκαν κάποια πολύ ωραία παραμύθια.
.
.
– Γιατί όχι και την «καλή τρομοκράτισα»;
.
– Οικολόγος όμως ναι;
– Ναι. Αλλά για μένα, όχι για τους άλλους. Όμως γιατί να παίξω αυτό τον ρόλο; Τι άλλο ήμουν παρά μια «οικολόγος» έτσι όπως κυκλοφορούσα στην Ικαρία; Με τον βιολογικό πατατόκηπό μου, με τους ατελείωτους περιπάτους στα βουνά, με τα χορτάρια που μάζευα, κτλ. κτλ. ήμουν ας πούμε μια οικολόγος. Αλλά δεν νομίζεις ότι αυτός ο όρος έχει καταντήσει πια τελείως ηλίθιος και στενόχωρος; Οι μισές Καριωτίνες γυναίκες που ξέρω είναι «οικολόγοι». Ε, και λοιπόν; Δεν είναι ρόλος αυτός για παραμύθι. Είναι μια αληθινή στάση ζωής.
.
– Όχι. Πρώτον γιατί ήταν άντρας και δεύτερον γιατί έχει κακό τέλος. Από φτερωτά, έπαιξα τη Σεραφίνα, μια αγγέλισσα δικής μου επινόησης (γέλια … παύση…)
.
– Η Ικαρία, ξέρεις, βολεύει πάρα πολύ για τέτοιες RPG φάσεις. Πρώτον κανείς δεν σε παρεξηγεί, άμα είσαι εντάξει και δεν προσβάλεις και δεν ενοχλείς κανέναν, δεύτερον απουσιάζει εντελώς το κυριλέ λάιφσταιλ. Δεν έχεις πρόβλημα να εμφανιστείς στον μπακάλη με σκόνη στα ρούχα και ξερά χορτάρια στα μαλλιά. Μπορώ να σου πω πως το θεωρούν τιμητικό κιόλας…
.
– Ναι, αρκεί να μην είσαι έτσι όλη την ώρα. Αυτό θα ήταν προσβολή και «γκρουβαλοποίηση των ηθών». Έτσι εγώ για παράδειγμα μπορεί τη μια φορά να ήμουν ιδρωμένη με τα κουρέλια και την άλλη εμφανιζόμουν καθαρή-καθαρή, χτενισμένη και ντυμένη με ένα πολύ ωραίο σετάκι απογευματινό… (γέλια)
.
– Ομολογώ ότι επίτηδες ξέφυγα από το θέμα. Αυτές οι ιστορίες είναι προσωπικά, δικά μου πράγματα. Μπορεί να τις διηγηθώ προφορικά ή να δώσω ιδέες σε άλλους, αλλά δεν θα τα κάνω «δουλειά»: σεναριακή αφήγηση με σκηνογραφικές οδηγίες και διαλόγους. Είναι η δική μου ευεργετική σχιζοφρένεια και θέλω να μείνουν όπως τα φαντάζομαι εγώ και να τα αλλάζω κάθε τόσο, ανάλογα με τη διάθεση. Είναι οι κοριτσίστικες ουτοπίες μου και δεν τις πουλάω. Όμως δεν ξέρω κιόλας, μπορεί άμα γεράσω, να αλλάξω γνώμη και να τα βάλω στο χαρτί τελικά. ‘Η μπορεί το περιβάλλον της Ικαρίας να κινδυνεύει να καταστραφεί τόσο πολύ, ή να παρουσιαστεί κάποιος άλλος κίνδυνος, οπότε θα γίνω «στρατευμένη λογοτέχνις» και να τους πάρει όλους ο διάβολος (γέλια). Τώρα όμως με το μωρό δεν σκέφτομαι πια τέτοιες ακτιβιστικές φάσεις. Το μωρό μου είναι αρκετός ακτιβισμός από μόνο του –
.
(2 total)
WHY IKARIA? An interview with Eleni.
Δημοσιεύθηκε: 2 Ιουλίου, 2009 Filed under: choses vécues, exploring, flying, hiking, ikaria, photography, stories | Tags: adventures, aegean, eleni-in-ikaria, eloquence, enviro-lore, good-conspiracy, Greece, hiking, icarus, ikaria, interview, island in the aegean sea, ικαρία, lafina, legends, my life, my-idea, my-work, poetry, rpg, sideris, stories, story-of-my-life, story-teller, teleplaywright, the-island, why-ikaria 1 σχόλιοIn Ikaria I went to be by myself, in the sense that I wanted to keep away from the human hubbub and the noise. For me it is the island of controlled loneliness. I went there to lay off, but also to work on a script. There are open horizons all around. They can widen the imagination. Over and above the place is located absolutely on the perimeter of developements, without however being ever outside. It's in orbit like a satelite and this is a very good seat for somebody like me whose job is to generate ideas.
(This is Nana. The following interview is sure to debunk those who want to believe Ikaria as a soporiferous island. That’s all I had to say in place of an introduction. I should also say that I did a lot of mending to improve the word order so that the whole thing made sense. I mention this in case somebody thought we talk like that when we are between us…)
– Yaaa…
– Ya sou.
– After two years of hard work abroad, you spent an entire winter and spring in Ikaria. Why?
– In Ikaria I went to be by myself, in the sense that I wanted to keep away from the human hubbub and the noise. For me it is the island of controlled loneliness. I went there to lay off, but also to work on a script. There are open horizons all around. They can widen the imagination. Over and above the place is located absolutely on the perimeter of developements, without however being ever outside. It’s in orbit like a satelite and this is a very good seat for somebody like me whose job is to generate ideas. This, I mean the generating of ideas, by the way, is like a national sport for the locals. Everybody have various opinions on everything. There is a philosophical consideration of the reality, a continuous searching. That was good but at the same time it took all my self-discipline so that I was able to finish my work without being drawn away into this game; neither drift into the dramatic landscape nor be sucked up by the notorious slow times which the landscape imposes. When I was through with the work, ok then I let myself drift and be sucked up for a while.
– So you used the island as a base, but you didn’t want to be sucked up?
– It’s precisely as you say. In order not to mingle and interfere with my work, whatever I saw and thought about Ikaria I wrote in my blog or I said it with photos in Flickr. Again a lot of discipline was needed; and I confess that I messed up quite a few times; thought of letting everything drop and become an Ikarian hippie. Fortunately I love my job and the friends I have there and the money that come from my work and provide for my independence; so I always brought myself back to order.
– How much can you reveal here about the script?
– It’s nothing too original. It has to do with the way the general policies, ideas and popular trends affect a small insignificant place. About how these trends are digested, distorted or even, you may say, come up better. How they are «materialized» as a technocrat would say. At the same time the opposite can happen as well and there lies the juice of the story: how a small insignificant place can affect in its turn, if not the central events, at least a few, very few people of which some may be important in their own special way and prove able to affect the central events.
– Is it about the 17N?
– No, no … (roaring laughter) …
– Yet it has to do with Ikaria?
– There is a distant relation. My favourite island helped to inspire, that was all. The story takes place in another location which I thought was very alike. It’s not an island, though. After so much travelling I am pleased to say that there are many Ikarias in the world and many of them are in Europe, although we do not usually consider our continent as contradictory and exotic… (laughter) You may find an Ikaria, for instance, in some remote provinces, in valleys between mountains, or even in some uptown urban quarters -that’s not uncommon in mid-eastern Europe.
– The year before last you walked the entire part of the E4 trail from Hungary to Greece. In this particular route how many Ikarias did you encounter?
– A lot. You can’t imagine how many. The only difference with the Ikaria we know, is that’s it’s an island, not metaphorically but actually. There are very strict geographical limits and that’s easier to take and more productive as far as the concept is concerned. On the other hand these limits are too restricted; the concept would be clear but the story would be limited. It might come out as a description of customs and folklore and I wanted to avoid this. Yet… look, I might not have written a script with a setting in Ikaria, however, after I finished the script, as an adjacent return from all those long hikes in the mountains and the ravines I turned up with a few nice fairy-tales.
– Is it what you said already? I mean that you eventually let yourself get sucked up?
– I have always liked to invent and tell stories. Having all the time and space at my disposal in Ikaria for the first time I let myself set my strories on stage and I tried them with myself as an actor as well. So In the natural settings of the island I pretended to be «The Doe» and the «Fair Maid Sang» from two Greek folk songs that I adore; I improvised Ophelia of Shakespeare, «The Maid of the Castle» (that’s from Ikaria); and from the modern figures I acted the «grouvalina» in Chalares river – (laughter)
– Why not play «the good terrorist» too?
– Whatever but not such fantasies, dear! Nor a nun or a missionary either, roles that sound to me very close to what you ‘ve just said. They get me down; not to tell you they dispair me. I reject anybody who prays for me or shoots a gun for me or in my name in order to save me without asking me.
– How about an ecologist then?
– Yes, but only for me, not for the others. Yet why should I have acted this part? What else was I but an «ecologist» in the way I behaved in Ikaria? With my organic potato garden and my endless hikes in the hills, the herbs I collected and so on, what was I but an ecologist? But don’t you think this term has degenerated to mean almost nothing? Half of the Ikarian women I know, are «ecologists». It’s not a part for a fairy-tale. It’s a real attitude in life.
– Did you also act Icarus?
– No. To begin with he was a man and secondly because the story has a bad end. From winged beings I played «Serafina», a female angel of my own invention … (laughter …pause)
– Are you going to do something with these stories set in Ikaria? Professionaly, I mean.
– The island is very convenient for such RPG situations. First of all nobody gets you wrong as long as you don’t offend and disturb anybody; and then there is no strict code for a respectable lifestyle. You don’t have a problem if you appear in the supermarket in dusty clothes or dry weeds in your hair. I can tell you that they may take it like an honour…
– As evidence that you had «friction» with the nature of the island? (laughter)
– Yes, as long as you are not like that all the time. This would be disrespect and «grouvalization». I, for instance, more than once have appeared sweat-soaked and in rags and the next time I showed up all clean and with my hair well-made in a nice and neat afternoon clothes set… (laughter)
– That’s a useful tip for some people to know. Anyway, let’s get back to my question.
– I admit that I slipped off your question on purpose. These stories are my own personal, private things. I may narrate them verbally; I may give ideas to others; but I won’t turn them into «work» : written narratives with scenic directions and detailled dialogues. They are my own salutary schizophrenia and I want to keep them so that I can change them once in a while according to my mood. In short, they are my girlish utopias and I won’t sell them. Or at least this what I think of the matter right now. Who knows, maybe when I am old, I change my mind. Or maybe the environment of Ikaria goes bad, or another danger comes about and in that case I may decide to be a «committed writer» and raise hell. (laughter…) But for the time being and with the baby I am unable to think of such activistic situations. My baby is enough activism for me now –
(These last sentences were said while Sideraki had started to cry. And so here the interview with Eleni was interrupted and stopped. Yaaaa-aaa… We speak again soon.)
Comments
(7 total)
As you may have noticed, in this interview there are no links for photos and other supplementary information. You are free to use your imagination.
Monday January 29, 2007 – 09:48am (EET)
- greg
Offline
Fascinating; my goal is to drift off into the landscape, with neither haste nor hesitation. You hiked the E4 Hungary to Greece? I offer a humble bow.
Monday January 29, 2007 – 08:50am (PST)
Drifting into the landscape? Well said. That’s Nana’s specialty to a degree extreme. Labors for hours across thornbush lands for sport. The mad Cretan bloke doesn’t need paths -:
Oh please don’ t bow about the E4. ‘Twas a smashing experience. It offered me good reason to curl up like a cat in Ikaria soon after.
Btw, there is a E4 related thread in Flickr group «hiking».
Tuesday January 30, 2007 – 12:58pm (PST)
(for ‘simonsterg’)
Η ΛΑΦΙΝΑ
Όλα τα λάφια που βοσκούν όλα δροσολογιούνται
Και μια λαφίνα ταπεινή δεν πάει μαζί με τ’ άλλα
Μόνο στ’ απόσκια περπατεί, τ’ απόζερβα αγναντεύει
Κι όπου βρει γάργαρο νερό θολώνει το και πίνει
Κι ο ήλιος την ερώτησε κι ο ήλιος τη ρωτάει
Γιατί λαφίνα ταπεινή δεν πας κοντά με τ’ άλλα
Μόνο στ’ απόσκια περπατείς τα απόζερβα αγναντεύεις
Κι όπου βρεις γάργαρο νερό θολώνεις το και πίνεις
Ήλιε μου Σα με ρώτησες θα σου το μολογήσω
Δώδεκα χρόνους έκαμα μόνη χωρίς ελάφι
Δώδεκα χρόνους ήλιε μου στείρα χωρίς ελάφι
Κι από τους δώδεκα κι ομπρός εγέννησα λαφάκι.
Και σαν εβγήκε ο βασιλιάς να λαφοκυνηγήσει
Το βρίσκει μοσχανάθρεφτο και το διπλοσκοτώνει
Γι αυτό στ’ απόσκια περπατώ τ’ απόζερβα αγναντεύω
Κι όπου βρω γάργαρο νερό θολώνω το και πίνω
Κι ο ήλιος τότε δάκρυσε και τα βουνά ριγήσαν
Και το φεγγάρι έσβησε ν’ ακούσει το ελάφι
Κι οι λαγκαδιές κι οι ρεματιές μαζί του αναστενάξαν
Κλάψε με, μάνα κλάψε με, με ήλιο με φεγγάρι.
Tuesday June 10, 2008 – 11:45am (PDT)
(for ‘simonsterg’)
THE LAFINA
All the deers are grazing and drinking clear fresh water
All but a humble Lafina (she-deer) who doesn’t go along with the others
She is walking in the shadows, she is turning her head away
And where she finds spurting water, she stirs mud and then she drinks it.
And the Sun asked her, and the Sun is asking her
Why humble Lafina, you don’t go along with the others?
Why are you walking in the shadows, why are you turning your head away?
And why where you find spurting water, do you stir mud and then you drinks it?
Oh Sun, since it’s you who’s asking, I will confess to you
I had been without a calf for twelve years
Sterile, ny Sun, without a calf for twelve years
And after those twelve years were over, I bore a calf at last.
And when the King came out to hunt
He saw that it was well-bred, he shoots two arrows and kills it on the spot
This is why I am walking in the shadows and I am turning my head away.
This is why where I find spurting water, I stir the mud and then I drink it.
And then the Sun bleared and the mountains quivered
And the Moon extinguished on listening to the deer
And the dens and the ravines sighed with her
Cry for me, mother, cry for me with the Sun and the Moon.
Tuesday June 10, 2008 – 11:47am (PDT)
- Lambrini
- Offline
I liked the ideas
…and beautiful poem
now I need to stay silent
Wednesday May 13, 2009 – 09:02pm (EEST)
Stay silent as long as you wish. Silence in part of «The New Eloquence». Thank you.
Wednesday May 13, 2009 – 12:32pm (PDT)
ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΙΚΑΡΙΑΣ
Δημοσιεύθηκε: 1 Ιουλίου, 2009 Filed under: choses vécues, exploring, hiking, ikaria, stories, travel, Uncategorized | Tags: adventure, aegean, angelos, ecotourism, enviro-lore, Greece, greek-entries, hiking, hiking trails, ikaria, interview, island life, συνέντευξη, Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας, ΟΠΣ Ικαρίας, άγγελος, ελληνικά-entries, ικαρία, μονοπάτια, links, my-friends, OPS Ikarias, trail-of-the-elves, what-it-takes 7 Σχόλια
UPDATE 30/11/2023 ❤
….. ….. 
– Η σηματοδότηση μονοπατιών αποτελεί προσωπικό όραμα ή συλλογική επιθυμία;
– Να σηματοδοτεί κανείς και να σχεδιάζει διαδρομές σε ένα νησί όπως η Ικαρία δεν μπορεί παρά να ξεκινά από ένα προσωπικό όραμα. Δεν προέκυψε από κάποιο γεγονός, ας πούμε, ότι οι κάτοικοι είναι ιδιαίτερα δραστήριοι ή ευαίσθητοι στο θέμα τουρισμός.
Αγαπούν βέβαια πάρα πολύ τον τόπο τους, πράγμα που είναι πάρα πολύ σπουδαίο, όμως αυτό δεν αρκεί. Για να υπάρξει συλλογική δράση -προς οποιαδήποτε κατεύθυνση- δεν φτάνει η αγάπη. Χρειάζεται να εμβαθύνει κανείς στη φυσιογνωμία του τόπου, να νιώσει τις ανάγκες, τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες. Είναι επίσης πολύ σπουδαίο να μένει κανείς στην Ικαρία και το χειμώνα. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο κατά τη γνώμη μου. Για παράδειγμα, υπάρχουν πάρα πολλοί σύλλογοι Ικαριωτών με αξιόλογους και μορφωμένους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τον οικοτουρισμό, τη φύση, τη προστασία του περιβάλλοντος ή την ορειβασία. Όμως οι Σύλλογοι αυτοί έχουν έδρα στην Αθήνα. Ακόμα και πολλοί Ικαριώτες ξενοδόχοι που υποτίθεται έχουν άμεσο συμφέρον από τέτοιες πρωτοβουλίες, περνούν τον χειμώνα στην Αθήνα. Ενώ οι συνάδελφοι τους στα γειτονικά νησιά μένουν το χειμώνα και οργανώνουν συλλογικά διάφορες εκστρατείες: καθαρίζουν τις παραλίες, μαζεύουν τα σκουπίδια απ’ τους δρόμους, φυτεύουν δέντρα, καθαρίζουν και σηματοδοτούν μονοπάτια.
– Ποιό είναι λοιπόν αυτό το προσωπικό όραμα;
– Κατ’ αρχήν να το ξεκαθαρίσω: ότι οι Ικαριώτικοι σύλλογοι ή οι ξενοδόχοι δεν βγαίνουν να σηματοδοτήσουν, ή να χρηματοδοτήσουν κάτι σχετικό με τον οικοτουρισμό στο νησί, δεν σημαίνει ότι δεν παρέχουν σημαντική ηθική υποστήριξη. Τα μονοπάτια είναι «δημόσιος χώρος» και σαν κάθε δημόσιος χώρος χρειάζεται προστασία. Τυπικά αρμόδιοι είναι οι Δήμοι, όμως όσο περισσότεροι άνθρωποι βγαίνουν και λένε ότι τα μονοπάτια χρειάζονται (ως κληρονομιά του παρελθόντος και ως αξία του σήμερα) δύσκολα τολμάει κάποιος να κλείσει ή να καταστρέψει ένα μονοπάτι. Ενώ παλιά έλεγαν, «Έλα μωρέ. Αυτό ήταν παλιά τότε που πήγαιναν με τα μουλάρια. Τώρα ας πάνε από τον δρόμο«. Αυτό έπρεπε να το τονίσω για τους συλλόγους, ιδιαίτερα γι’ αυτούς από την περιοχή μου. Όσο για το προσωπικό όραμα και πως ξεκίνησε, είναι μεγάλη κουβέντα.
– Έχουμε χρόνο και χώρο. Στο blog της Ελένης ήμαστε…
– Θα το πω όσο γίνεται πιο απλά. Εγώ την Ικαρία την ήξερα από τον Αρμενιστή. Ο πατέρας μου ήταν εκπαιδευτικός κι έτσι κάναμε μεγάλες διακοπές εκεί τα καλοκαίρια. Αγαπούσα τη θάλασσα, όμως πολύ συχνά ανέβαζε μελτέμι και είχε φουρτούνα. Έτσι άρχισα να εξερευνώ το εσωτερικό του νησιού με τα πόδια.
Χρόνο με τον χρόνο έμενα κατάπληκτος με το πλούτο της φύσης και της παράδοσης. Επίσης υπήρχε μια αίσθηση ελευθερίας και άνεσης που με συνάρπαζε, μαζί και κάτι το μυστηριώδες που προκαλούσε για εξερεύνηση.
Αργότερα ταξίδεψα πολύ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εκεί όμως που πρωτοσκέφτηκα το θέμα «μονοπάτια» ήταν στο Άγιο Όρος. Αυτό ήταν πολύ παλιά όταν δεν υπήρχαν δρόμοι και αυτοκίνητα. Ο πρώτος χάρτης μονοπατιών που είδα ποτέ ήταν του Άθωνα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση εκείνος ο χάρτης. Αλλά πιο μεγάλη εντύπωση μου έκανε η ομοιότητα του τοπίου του Άθωνα με την Ικαρία.
Συζητώντας γι’ αυτά με ένα ηγούμενο μοναστηριού, μου είπε το εξής:
«Αυτό που βλέπεις με τα μοναστήρια, το βουνό, τα δάση και τα μονοπάτια, δεν άπεχει πολύ από την εικόνα της Ελλάδας πριν το αυτοκίνητο. Αν βάλουμε στην άκρη τον θρησκευτικό παράγοντα, αυτό είναι που γοητεύει τους επισκέπτες. Όπως είναι τώρα τα μοναστήρια και οι σκήτες, έτσι ήταν παλιά τα χωριά και οι οικισμοί στην Ελλάδα.»
Τότε μου ήρθε πρώτη φορά η σκέψη να γίνουν μονοπάτια στην Ικαρία. Θα ήταν ένα δίκτυο με σηματοδότηση, πινακιδούλες και διασταυρώσεις, ακριβώς όπως το είδα στο Άγιο Όρος.
– Είναι πολλοί όσοι χρησιμοποιούν τα μονοπάτια;
– Δεν έχω στατιστικές, όμως κρίνοντας από τις πωλήσεις του χάρτη των μονοπατιών, φαίνεται πως είναι αρκετοί. Βλέπω επίσης τα ίχνη τους στις διαδρομές. Οι διαδρομές φαίνονται «χρησιμοποιημένες» -πατημένες- κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Μερικές φορές με πιάνει άγχος και σκέφτομαι πως πρέπει να γίνει τούτο ή το άλλο, πως πρέπει να βρεθούν πόροι, υποστήριξη, βοηθοί κτλ. και να γίνουν έργα στο μονοπάτια, όμως μετά ηρεμώ.
Σκέφτομαι πως στην Ικαρία με τόσα προβλήματα στις υποδομές, στους δρόμους και τόσα άλλα, ούτε για τις παραλίες δεν μπορεί να υπάρξει σωστή μέριμνα. Πόσο λιγότερο να γίνουν επενδύσεις για τον οικοτουρισμό. Αυτό είναι πολυτέλεια προς το παρόν.
– Ποιοί άνθρωποι περπατούν στα μονοπάτια;
– Αν και η Ικαρία προσφέρεται για κανονικούς ορειβάτες, αυτοί που περπατούν στα μονοπάτια είναι κάθε είδους άνθρωποι. Απλοί τουρίστες που κάθονται στην παραλία μπορεί ξαφνικά να βαρεθούν και να αρχίσουν να περπατούν στο εσωτερικό. Ιδίως οι ξένοι που έχουν τέτοια κουλτούρα. Γι’ αυτούς διακοπές σημαίνει αποφυγή των μετακινήσεων με αυτοκίνητο και όσο το δυνατόν πιο άμεση επαφή με τη φύση.
Καθόλου δεν το σκέφτονται σαν ορειβατική εμπειρία. Εξάλλου όσο κι αν σε ορισμένα σημεία οι διαδρομές είναι δύσκολες, οι αποστάσεις είναι μικρές, ενώ η οπτική επαφή με τη θάλασσα και το λαμπρό φως του Αιγαίου βοηθούν πάρα πολύ…
– Ότι δεν θα μας φάνε οι λύκοι κι οι αρκούδες;
– Ναι, αυτό ακριβώς… (γέλια)
– Η σηματοδότηση των μονοπατιών ξεκίνησε με κάποια ευρωπαϊκά προγράμματα ή ανεξάρτητα από αυτά;
– Ξεκίνησε από μια σειρά αγαθών συμπτώσεων τις οποίες είχα την ετοιμότητα και τον χρόνο να εκμεταλλευτώ. Αλλά κι αυτό έγινε από σύμπτωση. Καμία σχέση δεν είχε με ευρωπαϊκά προγράμματα. Πολλοί στην αρχή νόμιζαν πως αυτό ήταν το κίνητρο. Τόσο παράξενο φάνηκε ότι οι τουρίστες ξαφνικά «θα πάρουν τα βουνά«. Παραξενεύτηκαν επίσης λόγω του ότι δεν γνώριζαν ή δεν εκτιμούσαν αρκετά την αξία του εσωτερικού του νησιού. Σε κάθε περίπτωση, ο λόγος που απέφυγα τα ευρωπαϊκά προγράμματα ήταν ο εφιαλτικά γραφειοκρατικός χαρακτήρας τους. Χρειάζονταν τόσα πολλά χαρτιά και υπογραφές, διασυνδέσεις και αλληλογραφία, ώστε όφειλε κανείς να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέμα. Έτσι ή θα φτιάχναμε μονοπάτια ή θα γεμίζαμε φακέλους με χαρτιά. Προτίμησα το πρώτο. Στην πορεία βρέθηκε λύση για τη χρηματοδότηση -αποζημίωση θα την έλεγα καλύτερα. Με την υποστήριξη συλλόγων από την περιοχή εκδόθηκε ένας ωραίος χάρτης και από τις πωλήσεις του βγαίνουν κάποια έξοδα. Είναι συμβολικό μάλλον, αλλά εμένα αυτό μου αρκεί.
– Ναι αλλά αφορά μόνο τις Ράχες και τη δυτική Ικαρία. Πως θα γίνει το πρόγραμμα να επεκταθεί;
– Θα το ήθελα πολύ, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω πως θα γίνει. Ο λεγόμενος ήπιος φυσιολατρικός τουρισμός πάει καλά στην Ικαρία -και μάλιστα αυτό γίνεται «από στόμα σε στόμα», ανεξάρτητα από γραφεία και τουρ οπερέιτορς. Δεν πάει άλλο να σφυρίζουμε αδιάφορα και να βλέπουμε αυτό το φαινόμενο όπως π.χ. βλέπουμε τη βροχή -πότε έρχεται και πότε δεν έρχεται, ε τι να κάνουμε. Χρειάζεται δουλειά. Μια καλή ιδέα εδώ, ένα απαραίτητο μικρό έργο εκεί. Μια μικρή, αλλά διαρκής κι αδιάκοπη φροντίδα παντού. Αυτά δίνουν μεγάλες «επιστροφές» κι ανταμείβουν τους κόπους. Για να το πω χύμα: μια σωστή πινακίδα στο σωστό σημείο, μπορεί και κρατά κόσμο στο νησί για περισσότερες μέρες. Αν πέτυχε «Ο Γύρος των Ραχών με τα Πόδια» ο κυριότερος λόγος ήταν η μανία μου με τη σηματοδότηση. Όμως αυτό δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου για πολύ καιρό. Ιδιαίτερα όταν οι απόστασεις είναι πολύ μακρινές από εκεί που μένω.
Το να ανοίγω και να σηματοδοτώ ενδιαφέρουσες διαδρομές είναι κάτι που θέλω και μου αρέσει. Κανείς δεν με υποχρεώνει να το κάνω. Όμως από τη στιγμή που θα το κάνω, νιώθω υποχρεωμένος να συντηρώ αυτή τη διαδρομή. Να την ελέγχω μην πάει κάποιος και την κλείσει, να κόβω τους θάμνους, να ξαναπερνάω τα σημάδια κτλ. Αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο όσο απέχει η διαδρομή από το σπίτι μου. Τότε μιλάμε για πραγματικά μεροκάματα συνέχεια όλο το χρόνο.
– Ωστόσο, δεν θα ήταν ευχής έργο να έβγαινε κάποτε «Ο Γύρος Όλης της Ικαρίας με τα Πόδια»;
– Κοίτα, τώρα τελευταία έχουν φτιαχτεί κάποιες παρέες ντόπιοι που περπατούν και στις τρεις περιοχές της Ικαρίας -Ράχες, Εύδηλο και Άγιο Κήρυκο. Πολλοί ανάμεσά τους είναι νέοι και μένουν μόνιμα στο νησί. Φαίνεται πως θα τους γίνει συνήθεια. Ίσως να μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Θα φτιάχναμε τότε ένα δίκτυο διαδρομών και θα έβγαινε ο σχετικός χάρτης. Μετά όμως εκείνοι θα έπρεπε να προσέχουν τις διαδρομές και να τις συντηρούν.
Από τις πωλήσεις του χάρτη θα έβγαιναν δυο-τρία καλά τραπεζώματα και κρασοκατανύξεις για την παρέα. Ίσως θα μπορούσαμε να οργανώνουμε και χοροεσπερίδες … (γέλια)
– Δεν ελπίζεις τίποτα από αυτούς που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά με τον τουρισμό;
– Ελπίζω να παρέχουν καλές υπηρεσίες στον τομέα τους, είτε ξενοδοχείο είναι αυτό, είτε εστιατόριο ή ό,τι άλλο. Αυτό είναι όλο. Πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να είναι καλός στον τομέα του. Έτσι βγαίνει καλό το σύνολο. Μερικοί κάνουν κάποιες καλές προσπάθειες στη διαφήμιση /ενημέρωση κυρίως μέσα από το διαδίκτυο.
Και αυτό είναι καλό. Όμως δεν αρκεί, αν δεν υπάρχουν έργα.
Αν διαφημίζεις κάτι που δεν υπάρχει ή που δεν μπορείς να δεις ή να το κάνεις, η διαφήμιση καταλήγει να είναι παραπλάνηση. Χρειάζεται δουλειά «στο πεδίο».
Έτσι λένε όσοι ξέρουν. Καλός ο υπολογιστής και το ίντερνετ, αλλά πρέπει να λερώσουμε λίγο και τα χέρια μας.
– Σχέδια για το μέλλον;
– Μου είναι αδύνατον να διανοηθώ την Ικαρία ως πεδίο άναρχης δόμησης με παντού μισοτελειωμένες οικοδομές και σπίτια άδεια που κατοικούνται 1-2 βδομάδες το καλοκαίρι. Δεν μπορώ να φανταστώ πως δεν βρίσκουμε άλλο τρόπο να επενδύσουμε τα λίγα χρήματα μας παρά στο τσιμέντο. Το ίδιο αδύνατον μου είναι να την φανταστώ σαν χώρο εναπόθεσης -πάρκινγκ- αδέσποτων κατσικιών.
Πάρτε μια τυχαία ομάδα ανθρώπων από οπουδήποτε στον κόσμο. Το σίγουρο είναι ότι, όχι όλοι, όμως το 2% από αυτούς να αναγαλλιάσει γνωρίζοντας το τοπίο του νησιού. Αν το καλοσκεφτείς, αυτό το 2% δεν είναι καθόλου λίγο. Και μάλιστα είναι ένα ποσοστό σταθερό. Είναι οι άνθρωποι που πιστεύουν σε δύο πολύ σπουδαίες βασικές αξίες: φύση και ελευθερία. Αυτοί ποτέ δεν χάνονται. Πάντα τους ξαναβρίσκει κανείς σε όλους τους τόπους και τις εποχές.
– Κάποιο σχέδιο πιο συγκεκριμμένο;
– Πολύ πρόσφατα αγόρασα ένα πολύ πρακτικό βενζινοκίνητο αλυσσοπρίονο τόσο μικρό που είναι σαν παιχνίδι. Με αυτό το εργαλείο και με τη βοήθεια της 10χρονης κόρης μου που είναι καλή να ζωγραφίζει χρωματιστές τελείες με το πινέλο στα βράχια, θα προεκτείνουμε τον «Γύρο» μέχρι τον Εύδηλο. Αυτό θα είναι το μονοπάτι «των δύο μοναστηριών» -Μουντέ και Θεοκτίστης.
Είναι μια πολύ μεγάλη, αληθινά μαγική διαδρομή και ξέρω ότι θα έχει μεγάλη επιτυχία. Όμως δεν ξέρω αν θα προλαβαίνω να την συντηρώ. Ελπίζω να υπάρξει βοήθεια από τη μεριά του Ευδήλου. Στην Ικαρία βρίσκομαι.
Αποκλείεται να είμαι ο μόνος τρελός… (γέλια) Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι … (γέλια)
………………………………………………..
(Αφορμή και έμπνευση γι’ αυτήν τη συνέντευξη στάθηκε μια αντίστοιχη συνέντευξη ενός πολύ συμπαθητικού τύπου, «υπεύθυνου μονοπατιών» του Ταϋγέτου που διαβάσαμε σχεδόν ταυτόχρονα εγώ και ο Άγγελος στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Ανεβαίνοντας«. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο και είπαμε να κάνουμε το ίδιο πράγμα. Βγήκε πολύ εύκολα. Τώρα σκέφτομαι να πάρω συνέντευξη και από την Ελένη. Έχει πολλά να πει, όμως δεν ξέρω πως να την παρουσιάσω. «35χρονη πεζοπόρος«; «Μια κολητή μου«; Τέλος πάντων. Μην ανησυχείτε. Κάτι θα βρω.)
Αθηνά Σκ.
Comments
(4 total)
Βρε Νανά, βλέπω σκαλίζεις τα παλιά αρχεία του http://groups.yahoo.com/group/hikingIkaria_Archives/. Δεν ξέρω τι θα έκανα στη Σαχάρα, αλλά στην Ικαρία μου φαίνεται αστείο να χρησιμοποιώ δορυφορική πλοήγηση. Η παρατήρηση με το μάτι είναι πολύ πιο σπουδαία. Όχι βέβαια πως θα με χάλαγε να με ακολουθούσε κάποιος με ένα GPS -αρκεί να ήταν ένα όμορφο αγρίμι σαν κι εσένα που επιπροσθέτως ξέρεις να δουλεύεις όλα τα μυστήρια μηχανάκια.
Friday January 5, 2007 – 01:24pm (EET)
Πρόσθεσα τα λινκς που μου πρότεινες και παραπέμπουν σε φωτογραφίες. (Ελπίζω να τις έβαλα σωστά). Τώρα είναι σαν κανονικό άρθρο σε περιοδικό. Θα χρησιμοποιήσω το ID της Ελένης και θα το ανακοινώσω special notice στο hikingIkaria. Δεν δέχομαι αντιρρήσεις. Τα μονοπάτια στην Ικαρία είναι ότι πιο σπουδαίο, όσο σπουδαία είναι τα πανηγύρια και η Μεσαχτή, κατά τη γνώμη μου.
(μακάρι να σε βοηθούσα βρε, αλλά τώρα έχουμε baby-sitting. Έχει κι άλλα αγρίμια. GPS τώρα έχουν και τα κινητά τηλέφωνα.)
Sunday January 7, 2007 – 03:06pm (EET)
Τhank you for the she-elf / Ευχαριστώ για τη «ξωθιά» (Κρητικό ιδίωμα, Νανά 😉
As a «child-explorer» I have seen many. Z was the best and thanks for recovering her photos. Όλα για τις γυναίκες τα κάνουμε γαμώτο. Μικρές – μεγάλες.
Thursday January 18, 2007 – 11:26pm (EET)
X-plorers and F-airies : that can make a very good RPG (role-play game). The nature of Ikaria is very fit…
Friday January 19, 2007 – 12:55pm (PST)
Eleni's Blog in Ikaria 
Πρόσφατα σχόλια